ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูช่วงเช้าราวสิบโมง ฟาวิโอ่ชันกายลุกจากเตียงสาวเท้าเปิดประตู ชายร่างสูงกำยำยืนจ้องมองมาทางเขาอยู่หน้าห้อง
“มีอะไรหรือเปล่า”ถามเสียงเรียบ
“ท่านรัสตินต้องการพบ”
มองแผ่นหลังใหญ่เดินนำออกไป ฟาวิโอ่ปิดประตูลงก้าวตามอย่างเงียบเชียบ ผู้ชายคนนี้ฝีมือไม่เบาเลยทีเดียวทั้งฝีเท้า สีหน้า ท่าทาง แววตาแห่งนักฆ่าเต็มเปี่ยม มิน่าถึงได้เป็นบอดี้การ์ดข้างกายรัสตินได้ ฟาวิโอ่กวาดตามองรอบระหว่างจ้ำตามโถงทางเดินระหว่างห้อง
ตัวคฤหาสน์ไม่กว้างขวางเท่าตระกูลอัลเล็นโซ่ เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่ทำจากไม้สัก พื้นปาร์เก้ขัดมัน หยุดยืนหน้าห้องติดบันได บอดี้การ์ดรัสตินเปิดออกแล้วก้าวนำอีกครั้ง สองร่างเดินเคียงหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงาน
“ไปนั่งคุยที่โซฟาก่อนก็แล้วกัน”สามคนเดินไปที่โต๊ะรับแขกภายในห้องนั่งลงตรงข้ามกับรัสติน
แม่บ้านนำกาแฟมาเสริฟ์พร้อมกับคุกกี้ธัญพืช ณ เวลานี้ใจฟาวิโอ่เต้นไม่เป็นส่ำหากไม
