ยามราตรีกาลมาเยือนสายลมหนาวพัดลอยมาเป็นระยะๆ ร่างบางยืนริมระเบียงปูนทอดสายตายังเบื้องหน้า เมื่อคิดถึงเรื่องราวมากมายลมหายใจทอดถอนออกมา ภาพใบหน้ายังคงตราตรึง ทั้งโกรธเกรี้ยว ขุ่นเคือง เจ็บปวดผสมปนเปกันไป ไม่เคยถือโทษหากเขาจะทำร้ายกัน
เสียงรถยนต์เคลื่อนเข้ามาแสงไฟสว่างวาบช่วงหนึ่งแล้วดับหาย ยินเสียงเปิดประตู คาดว่าเขาคงจะกลับมาจากการเยี่ยมเยือนบิดา แต่ทำไมถึงได้กลับมาเอาป่านนี้ หันหลังสาวเท้าหยุดยืนหน้าประตูเปิดออกจ้องมองผ่านความมืดเห็นร่างสูงทุลักทุเลขึ้นบันได แพททิเซียชะงักอ้าบานประตูแล้ววิ่งออกมาประคองไว้
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”ร้องถามสีหน้าเป็นห่วง
เซ็ทเงยหน้าขึ้นดวงตาฉ่ำปรือสบเข้ากรามขบแน่นเมื่อใบหน้าแสนพิสมัยปรากฏ สะบัดท่อนแขนราวกับรังเกียจแล้วหยัดกายลุกยืน
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!”ตวาดลั่น ก้าวเดินต่อ
สีหน้าคนโดนดุสลดลงเงยมองเขากำลังก้าวสูงขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างทางเห็นจับราวบันไดไว้มั่น
