บทที่ 7 ร่วมเตียงคืนแรก
1041 Words
“ปลดปล่อยมันช่วยข้าที” เขาดึงมือนางไปกุมมีดสั้นแข็งตึงตรงหว่างขาของตนเอง “เจ้าขยับมือตามข้านะ” เขาพานางเลื่อนมือขึ้นลงเบาๆ และใช้ปลายนิ้วนางเลื่อนมาแตะส่วนปลายของมันวนคลึงสองสามครั้ง
“โอว...อืม...อย่างนั้นล่ะ”
อิงฮวาซ่านเสียวไปทั่วร่าง นางสัมผัสท่อนเนื้อที่เป็นตัวตนของเขาเต็มไม้เต็มมือ ช่วยเขารูดขึ้นลงจนเขาส่งเสียงครางอยู่พักหนึ่ง นางเงยหน้ามองใบหน้าที่บิดเบี้ยวเหยเกด้วยความเสียวของเขา ตัวนางเองก็รู้สึกถึงความร้อนที่แผ่จากมือไปจนทั่วร่าง “คุณชายเป็นเช่นใดบ้างเจ้าคะ?”
“อืม...อา...ดีๆ” ชายหนุ่มกัดฟันจนเสียงครางลอดออกมาพอได้ยิน สักครู่หนึ่งเขาก็กระซิบบอกนางให้เร่งมือขึ้นอีก
“ใกล้แล้ว! อิงฮวาใกล้แล้ว!” เขาช่วยขยับมือให้นางทำเร็วขึ้นอีก ทั้งยังยื่นหน้ามาจูบปากนางเบาๆ อีกหน
“อ๊า...อื๋อ...อ๊า...”
ซุนอิงฮวาก้มลงมองเป็นส่วนนั้นพ่นของเหลวสีขาวข้นลงบนหน้าท้องแบนราบของนาง เต็มไปหมด ชายหนุ่มยิ้มให้กับนางก่อนจะก้มลงจูบแก้มนางอย่างรักใคร่ ซุนอิงฮวาลูบหน้าอกเปลือยเปล่าของชายหนุ่มด้วยความปลาบปลื้ม เนื้อตัวของเขาแข็งแกร่งอบอุ่น
“ข้าทำเจ้าเลอะเสียแล้ว”
หญิงสาวขยับไปหยิบผ้าผืนเล็กที่นางพับไว้ใกล้หมอนเผื่อใช้ปิดตาตอนนอนไม่หลับมาเช็ดคราบนั้น “เดี๋ยวข้าน้อยเช็ดเองเจ้าค่ะ”
กังซือเฉินคลี่ผ้าห่มคลุมร่างของตนกับอิงฮวามือข้างหนึ่งกอดร่างนางไว้ ส่วนอีกข้างยื่นเข้าไปกอบกุมทรวงอกอวบข้างหนึ่ง ทั้งสองหลับใหลไปด้วยกันด้วยความอิ่มเอมใจ
เหวยฮูหยินที่รู้จากสาวใช้ว่าเมื่อคืนบุตรชายของตนอยู่ร่วมห้องกับอิงฮวาจนฟ้าสางก็ยิ้มกริ่ม กระทั่งชายหนุ่มอาบน้ำแต่งตัวออกมาร่วมโต๊ะอาหารเช้าก็อดจะกระเซ้าบุตรชายมิได้
“เมื่อคืนเจ้าคงหลับสบายสินะ”
กังซือเฉินหน้าแดงก่ำ ท่านแม่เอ่ยเช่นนี้แสดงว่ารู้แล้ว “ขอรับ” ชายหนุ่มตอบเสียงอู้อี้คล้ายไม่เต็มใจ ใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขนั้นทำเอาคนเป็นแม่รู้สึกพออกพอใจ
“ท่านพ่อล่ะขอรับ?”
“ท่านพ่อเจ้าเข้าวังตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางแน่ะ เห็นว่าฮ่องเต้ทรงมีราชกิจสำคัญเรียกให้สมาคมบัณฑิตเข้าเฝ้า”
“เป็นอย่างไรบ้าง? ชอบนางมากขึ้นหรือไม่?”
“ขอรับ” กังซือเฉินไม่กล้าสบตามารดา เขานึกถึงเรือนร่างของหญิงสาวที่เมื่อคืนร่วมเตียงกันแล้วก็ยังนึกสงสัยว่าการร่วมเตียงทำเพียงแค่นั้นหรือ? ในใจก็อิ่มเอิบอย่างยิ่งที่ได้นอนกอดนางอยู่ทั้งคืน
“หากว่านางตั้งครรภ์บุตรของเจ้าได้แม่จะดีใจยิ่งนัก แม่อยากจะอุ้มหลานสักคนแล้ว” เหวยฮูหยินเอ่ยยิ้ม ทำเอาบุตรชายยิ้มเขินๆ รีบตักอาหารเข้าปาก
สาวใช้สองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังมารดาหันไปมองกัน ถ้าหากอิงฮวากลายเป็นภรรยาของคุณชายน้อยพวกนางก็จะพลอยสบายไปด้วย นอกจากจะได้เบี้ยหวัดจากนายหญิงแล้ว อิงฮวาก็มักจะให้เงินพิเศษที่ค่อนข้างมากในการช่วยงานอยู่เนืองๆ ครั้งแรกพวกนางแค่ช่วยงานเล็กน้อยก็ได้มาคนละตำลึงแต่ต่อมาได้คนละสองตำลึงเพียงแค่ช่วยทำความสะอาด ชิวอีกับเวยเวยจึงชอบ อิงฮวามากและเห็นควรสนับสนุนนางให้เป็นอนุภรรยาของคุณชายน้อย
พอคุณชายออกจากจวนไปทำงาน ญาติผู้พี่ของอิงฮวาก็มาแวะเวียนอีก คราวนี้นำเอาผักดองรสเลิศมาฝากถึงสามไห เหวยฮูหยินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขอบอกขอบใจอยู่ไม่ขาด รีบให้สาวใช้ไปถอนเอาผักสดที่ปลูกไว้หลังจวนใส่ชะลอมมาให้
“เถ้าแก่ตาน ขอบคุณมากจริงๆ ที่เอาของฝากอยู่เรื่อย ข้ามีผักสดที่ปลูกเองอยู่หลังจวน ขอฝากไปยังเรือนท่านบ้างก็แล้วกัน”
นอกจากจะมีของฝากฮูหยินแล้ว เถ้าแก่ตานยังมีของฝากพ่อบ้านอี๋ สาวใช้และบ่าวทุกคนอย่างครบถ้วน
“เจ้าดูสิ! อิงฮวาช่างดีเสียจริง สั่งของฝากมาให้พวกเราทุกคนด้วย”
บ่าวทั้งสองพยักหน้ารับ...พวกเขาสองคนก็มีช่องทางหารายได้เพิ่มขึ้นจากการช่วยกันซักรีดเสื้อผ้าอยู่เรือนด้านหลัง อิงฮวาอาจจะทำงานบ้านไม่เป็นแต่นางสามารถบอกพวกเขาได้ว่าทำอย่างไรการซักรีดเสื้อผ้าจึงจะเรียบร้อยและเป็นที่น่าพอใจของนายหญิง
“ชีวิตพวกเราดีขึ้นจริงๆ หลังจากที่อิงฮวาเข้ามาอยู่ที่นี่”
กังซือเฉินพกพาเอาความสงสัยไว้บนใบหน้าจนองครักษ์กังเฉินญาติผู้พี่สังเกตเห็น ปกติแล้วกังผู้น้องมักจะนอนอยู่ในวังพยัคฆ์ขาวรวมกับบรรดาองครักษ์หนุ่มโสดคนอื่นๆ แต่หลังจากที่บ้านมีสาวใช้คนใหม่เขาไปนอนที่นั่นได้แค่สองคืนก็วนเวียนคิดอยากจะกลับบ้าน ยิ่งผ่านคืนหวานชื่นมาสดๆ ร้อนๆ เมื่อองครักษ์กังผู้พี่ชวนให้เขานอนอยู่ที่วังเขาก็รีบร้อนปฏิเสธจนองครักษ์กัง ญาติผู้พี่รู้สึกแปลกใจ
“ข้าว่าเจ้าทำตัวเหมือนบุรุษที่กำลังเริ่มติดพันหญิงงามนะ”
“ยังไงหรือพี่ท่าน?”
“ก็เจ้าใจคอไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว ดูเหมือนจะอยากกลับไปจวนอยู่เรื่อย ข้าถามหน่อยเถอะที่เรือนของเจ้ามีสิ่งใดน่าสนใจอยู่หรือ?”
ชายหนุ่มคนซื่อกำลังกลุ้มใจต้องการหาที่ปรึกษา เมื่อได้ยินญาติผู้พี่เอ่ยเช่นนั้นก็รีบลากกังเฉินเข้าไปในมุมอับแล้วสอบถามทันที
“ตอนที่ท่านไปร่วมห้องกับสตรีครั้งแรกท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ฮ้า! นี่เจ้าถึงกับถามเรื่องนี้...จิ๊! จิ๊! แสดงว่าเสี่ยวเฉินคนซื่อของพวกเราคิดจะเข้าห้องกับสตรีแล้วสิ!”
***************************
- Writer
