คุณอารสแซ่บ ตอนที่ 7
1082 Words
“ทะลึ่งที่ไหนกันจ๊ะเมียจ๋า พี่พูดเรื่องจริง ก็ดูรักษ์สิ โอว... ฝรั่งหล่อบึกซะขนาดนี้ สาวเห็นสาวหลงแน่ล่ะ อีกอย่างนะฝรั่งพูดไทยชัดแจ๋ว พี่ว่าสาวๆ คงพากันกรี๊ดสลบ นี่พี่ยังเสียดายที่พี่มีเมียมีลูกแล้วนะ ไม่อย่างนั้นพี่อาจเปลี่ยนใจไปชอบรักษ์ก็ได้นะฮ้า... ฝรั่งจ๋าหล่อจุงเบย”
อารักษ์แทบสำลักน้ำใบเตยที่กำลังยกขึ้นดื่ม เมื่อฉลามส่งสายตามองมาที่เขาตาเชื่อม หนำซ้ำยังทำเสียงอ่อนเสียงหวานจนกุ้งนางต้องตีผัวะลงต้นแขนสามี ก่อนจะหัวเราะคิกคักกับมุกไม้ป่าเดียวกันของฉลาม
“เออ... แล้วป่านนี้ทำไมน้องปลาไม่ลงมาสักที อารักษ์เขามารอนานแล้วนะ” ฉลามบ่นพลางหันไปมองหน้ากุ้งนางที่ส่ายไปมาแบบว่าไม่รู้เหมือนกัน ก่อนจะหันไปคุยกับอารักษ์ต่อ
“นี่ไงรักษ์สาวแรก กลัวอารักษ์จะว่าไม่สวย แต่งตัวป่านนี้ยังไม่เสร็จ”
“สวยสิครับ สวยมาก”
“อ้าว... เจอกันแล้วเหรอ”
“ไม่... ไม่น่ะครับ ก็ตอนเด็กๆ น้องปลาแกน่ารักมาก โตขึ้นต้องสวยแน่ๆ ดูนางให้ดูที่แม่ไม่ใช่เหรอครับ พี่กุ้งสวยขนาดนี้ น้องปลาก็ต้องสวยไม่ผิดแม่แน่” เกือบไปแล้วไหมล่ะ นี่คือผลของการมีใบหน้าสวยๆ นั้นหลอกหลอนอยู่ข้างใน และคงไม่เป็นผลดีกับเขาแน่หากจะทำตัวให้ใกล้ชิดกันมากกว่านี้ ละไว้เพียงคนข้างบ้านน่าจะดีกว่าได้ใกล้ชิดกันมากกว่านี้ ‘ตัดไฟนะตัดไฟ นายรักษ์จำไว้ให้ดี’
“รักษ์พูดถูก เย็นนี้อยากทานอะไรจ๊ะ พี่จะได้ทำไว้ให้”
“แหม... พอคนชมว่าสวยหน่อย ใจดีเลยนะ”
“ก็ใช่น่ะสิคะ ก็คนชมอ่ะหล่อขนาดนี้ แต่ถ้าเป็นคนแก่แต่หล่อๆ คนนี้ชม จะทำให้กินทุกวันเลยล่ะ”
“เหรอจ๊ะเมียจ๋า... รักเมียที่สุดในโลกเลย”
ภาพกุ้งนางบีบจมูกฉลามไปมากับฉลามที่โอบกอดภรรยาแสนสวยไว้ด้วยความรักทำให้อารักษ์ต้องยิ้มออกมาเพราะร่วมรับรู้ในความรักและความสุขที่อบอวลไปทั่วบ้านแห่งนี้ ทว่าคนที่เขารอก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะลงมาให้เห็น หรือจะดีแล้ว เพราะห่อของฝากที่เขาหอบข้ามน้ำข้ามทะเลมานั้นช่างไม่เข้ากับมัสยาเลยสักนิด
ถ้าเขารอบคอบและคิดถึงเธอให้มากกว่านี้ รับรองว่าของฝากในแพ็กเกจยี่ห้อดังต้องเป็นอะไรๆ ที่เข้ากับเธอมากกว่าน้ำหอมกลิ่นฟรุตตี้นั้นแน่ อย่างเช่น ชุดนอนของเหล่านางฟ้าแสนสวย บางพลิ้ว จนทำให้คนสวมใส่งดงามราวกับล่องลอยขึ้นสู่สวรรค์ และคนมองก็เช่นกัน เพราะคงจะถึงสวรรค์ในไม่ช้า
“อ้าว... น้องปลามาพอดีเลยลูก อารักษ์มารอนานแล้วนะ เข้ามาสิลูก”
เอาล่ะสิ ความคิดของเขากระเจิดกระเจิงไปไกลอีกแล้ว แม้หัวใจจะเต้นตึกตักเพราะคิดถึงความผิดของตนเองที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมากมายเพียงใด แต่เขาก็ต้องทำตัวไม่ให้มีพิรุธ เช่น การหันไปยิ้มและรับไหว้จากหญิงสาวที่โตเกินตัวจริงๆ และนี่คือการทักทายอย่างเป็นทางการจริงๆ ใช่ไหม หลังจากทักทายแบบลิ้นตวัดลิ้นไปเมื่อคืน
ชุดเดรสคอปาดสีชมพูกลีบบัว แต่งโบว์อันใหญ่บริเวณด้านหลังเผยให้เห็นช่วงหลังขาวอมชมพูเป็นบางส่วน ดูหวานแต่ก็ดูเซ็กซี่ได้ในคราวเดียวกัน และเมื่อมาอยู่บนเรือนร่างผอมบางทว่าใหญ่โตในช่วงบริเวณนั้น กลับทำให้อารักษ์รู้สึกตื่นตัวมากขึ้นไปอีก มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขากันแน่
ผู้หญิงสวย เซ็กซี่จนถึงเซ็กซ์จัดนั้นเขาเจอมาเยอะ แต่ผู้หญิง ‘น้อย’ แต่ ‘เยอะ’ ประเภทอยู่เฉยๆ นิ่งๆ แต่กลับดูเซ็กซี่เสียจนเขาสั่นไปทั้งร่างนี้ไม่เคยเห็นมาก่อน คือความแตกต่างที่ท้าทายหรือยังไงกันนะ ยิ่งมองเห็นต้นขาขาวอมชมพูที่โผล่พ้นชายกระโปรงออกมา ยิ่งทำให้เขาอยากจะเข้าเกียร์ผิดเสียหลายครั้งหลายครา
“เอ่อ... อารักษ์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
ความเงียบเป็นสิ่งควรหลีกเลี่ยงที่สุด เธอต้องทำให้บรรยากาศเป็นกันเอง แม้ไม่รู้ว่าเขามีเรื่องอะไรให้ต้องครุ่นคิด แต่ทุกครั้งที่เขาอยู่กับเธอ เธออยากให้ ‘คุณอา - ชายในฝัน’ ของเธอนั้นสบายใจมากที่สุด
“ไม่นี่ อาไม่ได้เป็นอะไร ทำไมน้องปลาถึงถามแบบนั้นล่ะคะ”
เขาถามพลางเหลือบตามองใบหน้างามที่หันมาหาเขาพอดีเหมือนกัน แต่เป็นเขาเองที่ต้องเบนสายตามองไปท้องถนนด้านหน้าโดยเร็ว เพราะแววตาเว้าวอนนั้นคืออะไรกัน ทำไมมัสยาถึงมองเขาด้วยสายตาแบบนั้น ไม่ใช่ว่าเธอเองก็รู้สึกไม่ต่างจากเขาหรอกนะ คิดแล้วก็อยากจะเขกหัวตัวเอง ที่ปล่อยให้เด็กสาวเพิ่งจบปริญญาตรีมามีอิทธิพลต่อความคิดของเขามากมายขนาดนี้
“ก็น้องปลาเห็นอารักษ์เฉยๆ น่ะค่ะ ถ้าอารักษ์ไม่อยากให้น้องปลาไปฝึกงานที่ร้าน อารักษ์บอกน้องปลาได้เลยนะคะ ไม่ต้องกลัวว่าคุณพ่อคุณแม่หรือน้องปลาจะโกรธหรอกค่ะ น้องปลาเข้าใจ เด็กฝึกงานบางครั้งก็กลายเป็นปัญหาของสถานประกอบการได้”
น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยออกมาจากใบหน้าสวยที่มองตรงไปข้างหน้าทำให้เขารู้ตัวว่ากำลังเอาความฟุ้งซ่านของตนเองมาปะปนกับสถานการณ์ตรงหน้าเสียแล้ว เพราะรับปากฉลามไว้ก่อนจะกลับมาเมืองไทยว่าเขาจะรับมัสยามาฝึกงานที่ร้านอาหารของเขา ขณะนี้ตกแต่งเสร็จเรียบร้อยไปกว่า 90% แล้ว วันนี้เมื่อเขาต้องออกมาดูร้าน จึงไม่น่าเกลียดที่เขาจะอนุญาตให้มัสยาตามมาดูร้านด้วย
“ใครว่าอาคิดแบบนั้นกันล่ะ อาแค่มีเรื่องต้องคิดนิดหน่อยเท่านั้น เรื่องฝึกงานที่ร้านน่ะ อาเต็มใจ ใครจะไม่ชอบล่ะ ได้พนักงานเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน ค่าจ้างก็ไม่ต้องเสียด้วย จริงมั้ย”
- Writer
