คุณอารสแซ่บ ตอนที่ 3
1039 Words
เสื้อชุดนอนถูกปลดรังดุมจนถึงแนวลิ้นปี่ทำให้เขามองเห็นอะไรบางอย่างที่นูนเด่นออกมาอย่างมากมายที่สุด มากจนทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างแสนเสียดาย ทว่ากิริยามองตามสายตาของเขาจนไปหยุดอยู่ที่สาบเสื้อที่แยกออกจากกัน นิ้วมือสั่นๆ นั้นก็ต้องเร่งติดรังดุมอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่เช่นกัน
อารักษ์ต้องหันหน้าไปอีกทางเพื่อให้เธอพร้อมมากกว่านี้ และเมื่อปลายหางตาบ่งบอกว่าเธอพร้อมเขาก็ไม่รอช้าที่จะไขความข้องใจให้หมดไป
“เออ... น้องปลา น้องปลาใช่มั้ย” ไม่น่าจะถามอีกเมื่อแน่ใจอยู่แล้ว เพราะใบหน้านั้นยังมีเค้าเด็กสาวในวันวานผสมอยู่ เพียงแต่ดูเติบโตเต็มตัว คือเครื่องหน้างดงามสมส่วนและโต... มาก
อารักษ์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นอีกครั้ง เมื่อใบหน้าน้อยๆ นั้นพยักหน้าลงเพียงนิด พร้อมกับริมฝีปากบวมเจ่อนั้นก็เม้มเข้าหากันอย่างคนกำลังประหม่าอย่างที่สุดไม่ต่างจากเขา
“น้องปลา... เอ่อ... อา... อาขอโทษนะ อา... อาไม่ได้ตั้งใจ อาเมาน่ะ แล้วก็ไม่คิดว่าจะมาเจอน้องปลาที่นี่ด้วย อาคิดว่าเป็นขโมย อาไม่ได้ตั้งใจจะทำกับน้องปลาแบบนั้น อา...”
นั่นคือคำแก้ตัวสุดเห่ยที่สุดในชีวิตก็ว่าได้ เพราะถ้ารู้ไปถึงไหนว่าคนอย่างเขาคิดหาคำแก้ตัวในเรื่องอย่างว่า ตำแหน่งคาสโนว่าที่เคยได้รับฉายาจากผองเพื่อนคงต้องถูกยึดคืนแน่ๆ
“ไม่... ไม่เป็นไรค่ะ น้องปลาเข้าใจ”
“เข้าใจ... เข้าใจว่าอะไรคะ”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูง อดไม่ได้จะถาม เมื่อได้ยินคำตอบที่ออกมาจากปากของ ‘มัสยา’ หรือ ‘น้องปลา’ หญิงสาวข้างบ้าน เมื่อ 10 ปีก่อนนั้น มัสยายังเป็นเพียงเด็กหญิงช่างซักช่างถามจนเขาหาคำตอบมาให้เธอแทบไม่ทัน แต่ในเวลานี้เมื่อมัสยางดงามไปทั้งตัว โดยเฉพาะดวงตาสวยหวานคู่นั้นกำลังหลุบลงต่ำมองแต่เพียงช่วงขาเรียวยาวของตนเอง เขามั่นใจว่านั่นคือความขาวอมชมพูเพราะเลือดลมกำลังสูบฉีดไปทั่วทั้งร่าง เพราะมัสยากำลัง ‘อาย’
กรามแกร่งขบกันแน่นเพื่อระงับอารมณ์บ้าๆ ไม่ควรจะเกิดขึ้นเลยตั้งแต่เมื่อครู่จนถึงเดี๋ยวนี้ เขาไม่เคยควบคุมตัวเองไม่ได้กับ ‘เซ็กซ์’ แต่สิ่งที่เกิดเมื่อครู่ พิสูจน์แล้วว่าเขาควบคุมตัวเองไม่ได้เลย ไม่ว่าผู้หญิงที่เขาล่วงเกินเมื่อครู่จะเป็นนางแมวขโมยหรือว่าเป็นมัสยา เขาก็ไม่ควรจะทำทั้งนั้น แล้วนี่เขาทำอะไรลงไป ‘ความอยาก’ คือสิ่งที่เขาควบคุมตัวเองได้เสมอมา แล้วทำไมครั้งนี้ถึงทำไม่ได้
เขาทำสิ่งน่าละอายใจนั้นกับลูกสาวเพื่อนบ้านที่เอื้อเฟื้อต่อครอบครัวเขาในตลอดเวลาที่เขาอยู่เมืองไทยได้อย่างไร แต่สิ่งที่คิดกับภาพที่มองเห็นนั้นสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง เพราะยิ่งเห็นมัสยาก้มหน้าก้มตาจนใบหน้าใกล้ชิดกับดอกบัวคู่ที่ทั้งอวบและอิ่มอย่างที่สุดนั้น นั่นก็ยิ่งกระตุ้นต่อมความต้องการตามธรรมชาติของเขาให้โลดแล่นได้อีกเท่าตัว
“เอ่อ... น้องปลามาทำอะไรคะ” อารักษ์เปลี่ยนเรื่อง เพราะดูว่าคำถามที่เขาต้องการนั้นมัสยาคงไม่ตอบแน่ แต่เขาคงคิดผิด
“น้องปลาเข้าใจว่าอารักษ์คงคิดว่าเป็นคนอื่น ไม่อย่างนั้นอารักษ์คงไม่... ไม่ทำอย่างนั้นกับน้องปลาแน่ๆ”
อารักษ์จ้องมองใบหน้าที่ก้มต่ำลงกับน้ำเสียงเศร้าอย่างที่สุด เขาอยากจะบอกเธอเหลือเกินว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่ใช่ว่าเขาคิดว่าเป็นคนอื่นหรือคิดว่าเป็นเธอ แต่ทั้งหมดนั้นคือสิ่งที่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ สิ่งสวยงามที่ประกอบขึ้นเป็นเธอนั้นต่างหากเป็นสาเหตุ แต่ใครจะบ้าพูดออกไปแบบนั้นกันเล่า นั่นไม่ต่างจากการสารภาพว่า ‘หลงเสน่ห์’ เรือนร่างของเธอตั้งแต่เพียงแรกเห็นเลยนะ
“อาต้องขอโทษน้องปลาอีกครั้ง ขอโทษอย่างที่สุด อาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
อย่างนี้ใช่ไหมที่เขาต้องพูดออกไป เพื่อไม่ให้อะไรๆ ที่เขาคิดไว้ และอะไรก็ตามที่จะทำให้มัสยาหวั่นไหวมีอิทธิพลเหนือความถูกต้อง เพราะแม้ว่าเขากับมัสยาจะไม่ได้เป็นญาติกัน แต่เขาเห็นมัสยามาตั้งแต่เด็ก ควรแล้วหรือที่จะคิด ‘กิน’ ของเอร็ดอร่อยจากตัวเธอ แม้เขาจะชอบกินของอร่อยที่เรียกว่า ‘แซ่บ’ นี้มากแค่ไหนก็ตาม แต่นั่นต้องไม่ใช่ ‘มัสยา’ ไม่ใช่เด็กหญิงที่วิ่งตามเขาต้อยๆ เด็กหญิงที่เรียกเขาว่า ‘อารักษ์ขา...’ คนนั้น
“ไม่เป็นไรค่ะ น้องปลาผิดเองที่เข้ามาโดยไม่ได้ขออนุญาตอารักษ์ก่อน น้องปลารู้ว่าอารักษ์จะกลับมาถึงคืนนี้ ก็เลยเอาวุ้นที่น้องปลาหัดทำมาใส่ตู้เย็นไว้ให้อารักษ์น่ะค่ะ เผื่ออารักษ์กลับมาถึงแล้วหิวจะได้มีอะไรทานรองท้องไปก่อน เอ่อ... น้องปลารู้ว่าอารักษ์ไม่ได้ตั้งใจ อารักษ์ไม่ต้องคิดมากนะคะ”
มัสยาพูดเร็วปรื้อเพื่อปลอบใจ จนเขาอยากจะสบถเอาคำหยาบคายต่างๆ ออกมาด่าว่าตัวเองซะเดี๋ยวนี้ เพราะแวบหนึ่งนั้นเขาเห็นแววตัดพ้อในดวงตาคู่สวยที่ช้อนขึ้นมองดูเขา ทั้งที่ควรเป็นเขาที่ต้องหาคำแก้ตัว ไม่ใช่สิ คำแก้ต่างที่ทำให้เธอไม่ประหม่าไปมากกว่านี้ แต่นี่เขากลับยืนอึ้งปล่อยให้มัสยาเป็นคนพูดเพื่อทำให้สถานการณ์ดีขึ้น
เด็กสาว ไม่สิ... หญิงสาวที่เติบโตไปทั้งเนื้อทั้งตัว ค่อยๆ กระเถิบเรือนร่างเย้ายวน Want ของเขาและพาตัวเองมาจนสุดริมโต๊ะ ทำท่าคล้ายจะลงมา และแล้วสัญชาตญาณความหื่นของเขาก็ไวกว่าความคิดอีกแล้ว เมื่อร่างแข็งแกร่งตรงเข้าประชิดตัวก่อนฝ่ามือจะกระชับบั้นเอวและโอบอุ้มเธอลงมาโดยไม่สนใจท่าทางตกใจปนแข็งขืนของมัสยาเลยสักนิด
- Writer
