ไปรยาถอนหายใจอย่างเบื่อๆ ในขณะที่เพื่อนร่วมงานต่างกระโดดโลดเต้นกลางฟอร์ลเต้นรำ วันนี้เป็นการทำงานวันสุดท้ายในงานมอเตอร์โชว์ ตลอดการทำงานสิบสองวันต้องเจอเสือสิงห์กระทิงแรด แต่ที่เหนื่อยใจมากกว่าคือต้องโกหกแม่เพื่อออกจากบ้าน เธอคงหมดมุขที่จะโกหกอีกนาน แต่เธอเองคงไม่ต้องทำงานพิเศษอีกหลายวันเพราะเงินที่ได้ครั้งนี้มากพอที่จะทำให้เธอมีเวลานั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบที่บ้านได้สบายๆ ไปอีกหลายวัน
ใจจริงเธออยากล้างเครื่องสำอางแล้วนอนแผ่หราบนเตียงให้หายปวดน่อง บนชั้นวางรองเท้าไม่เคยมีรองเท้าส้นสูงแบบนี้หรอก เธอสวมแต่รองเท้าคัทชูหรือไม่ก็รองเท้าแตะธรรมดาๆ และเธอก็ไม่ใช่คนที่ชอบดื่มหรือเที่ยวกลางคืนนี้แบบแต่ที่มาที่นี่ได้เพราะเพื่อนร่วมงานรวมหัวกันโกหกเธอ
“ไป๋ วันนี้เลิกงานแล้วไปกินข้าวกันนะ”
“ที่ไหนหรอคะ”
“ก็ตรงไหนมีข้าวกินก็ไปตรงนั้นแหละ”
เพื่อนรวมงานของเธอเอ่ยชวนก่อนที่จะพาเธอมาที่น
