ลวงรักคุณแม่รับจ้าง

บทที่ 4 น้องคลีน

"ฉันจะจีบเธอไง หรือเธอรังเกียจพ่อลูกติดอย่างฉัน" ผมหันไปสบดวงหน้าหวานที่ตาโตเท่าไข่ห่าน ปากบางกำลังอ้าปากค้าง

"คะ?" ยัยหน้าหวานทำหน้าสงสัยมากกว่าเดิม

"ทำไมเธอซื่อบื้อจังวะ ฉันถามว่าเธอรังเกียจพ่อลูกติดอย่างฉันไหม" ผมเลิกคิ้วถามยัยหน้าหวาน

"มะ! ไม่ค่ะ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกรัก" ยัยหน้าหวานส่ายหน้าไปมาพร้อมให้คำตอบ คำตอบที่ผมรู้สึกเหมือนกับโดนหักหน้าเต็มๆ

"แต่ฉันจะจีบไง ฉันไม่อยากฟันเธอแล้วทิ้ง" ผมเสแสร้งทำหน้าจริงจัง

"เอ่อ ระ! เราไปหาน้องคลีนกันเถอะค่ะ รินอยากเจอน้องคลีนแล้ว" ยัยหน้าหวานเปลี่ยนเรื่องทันที น้องคลีนลูกสาวของผมที่เธอชื่อนี้เพราะมาจากคำว่าสะอาดสะอ้าน เธอเหมือนผ้าขาว เธอเกิดจากความรักที่ผมกับแอนเคยมีให้กัน น้องคลีนรับรู้แค่ว่าแม่ของเธอไม่ว่าง น้องคลีนไม่เคยเห็นหน้าแม่แท้ๆด้วยซ้ำ เพราะมันคือข้อตกลงของผมที่ยื่นให้แอน

"รินคือแม่ของน้องคลีนจำข้อนี้ไว้ให้ดี" ผมย้ำและจับมือบางมาประสานที่มือของผมจากนั้นก็พายัยหน้าหวานเดินเข้ามาในบ้าน บ้านที่ผมไม่ค่อยได้มาบ่อยนักเพราะลูกสาวตัวน้อยชอบถามหาแม่ของเธอ แต่เดี๋ยวนี้คงจะมาบ่อยขึ้นเพราะผมได้คุณแม่รับจ้างมาเป็นแม่ให้น้องคลีนแล้ว

"พ่อวินขา" เสียงเล็กใสร้องเรียกเมื่อเห็นผมเดินเข้ามาในบ้าน ลูกสาวตัวน้อยวางตุ๊กตาบาร์บี้และขึ้นลุกจากโซฟาเพื่อวิ่งมาหาผม แต่จู่ๆสองเท้าเล็กก็หยุดชะงักและยืนมองบุคคลที่ยืนข้างกายผม

"น้องคลีนคิดถึงพ่อไหมลูก" ผมเดินเข้าไปหาลูกสาวโดยที่ยัยหน้าหวานเดินตามมาติดๆ ผมปล่อยมือยัยหน้าหวานเพื่ออ้าแขนรับลูกสาวที่กำลังจ้องยัยหน้าหวานไม่วางตา น้องคลีนยืนนิ่งๆให้ผมเดินเข้าไปหาเอง

"พ่อวินขา พ่อวินขาพาใครมาใช่แม่ขาไหมคะ" น้องคลีนที่อยู่ในอ้อมกอดของผมกระซิบถามเบาๆแต่ผมเชื่อว่ายัยหน้าหวานต้องได้ยิน

"น้องคลีนฟังพ่อวินขานะลูก นี่คือแม่รินขาที่หนูอยากเจอไงลูก ต่อไปนี้แม่รินขาจะอยู่กับหนูตลอดไป" ผมคว้ามือบางของยัยหน้าหวานให้เธอนั่งลงข้างๆผม ลูกสาวตัวน้อยมองตาแป๋วที่ยัยหน้าหวาน

"น้องคลีนมาให้แม่กอดหน่อยได้ไหมคะ แม่คิดถึงหนูนะลูก" ยัยหน้าหวานเธอเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ ลูกสาวตัวน้อยมองหน้าผมก่อนที่จะค่อยๆเดินเข้าสู่อ้อมกอดของยัยหน้าหวาน

"น้องก็คิดถึงแม่รินขานะคะ คิดถึงมาก" น้องคลีนกอดซบที่อกของยัยหน้าหวาน ส่วนยัยหน้าหวานเธอมีน้ำตาเอ่อที่ดวงตาคู่สวย

เธอเล่นโคตรเนียน! ทำอย่างกับว่าผูกพันกับน้องคลีนมานาน

"อย่าทิ้งน้องอีกนะคะ" น้องคลีนหอมที่แก้มของยัยหน้าหวาน

"ไม่ทิ้งค่ะ แม่รินขาจะอยู่กับน้องคลีนนะคะ"

"อ้าว มากันแล้ว น้องคลีนลืมย่าขาเลยใช่ไหม?" แม่ของผมเดินลงมาจากชั้นบนแล้วเอ่ยขึ้น

"ย่าขา แม่รินขามาแล้วค่ะ" น้องคลีนยิ้มหน้าบานแต่ยังไม่ยอมออกจากอ้อมกอดของยัยหน้าหวาน

"จ้า ย่าเห็นแล้ว" แม่ของผมบอกน้องคลีน ต้องบอกก่อนว่าก่อนจะมาผมโทรบอกแม่ให้ท่านได้ทราบแล้วถึงเรื่องที่ผมจะให้ยัยหน้าหวานมารับบทบาทเป็นแม่ของน้องคลีน ซึ่งแม่ของผมท่านก็ไม่ได้ว่าหรือออกความคิดเห็นอะไร

"แม่รินขาสวยมากเลยนะคะย่าขา" น้องคลีนเอ่ยชมยัยหน้าหวานโดยที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของยัยหน้าหวานดังเดิม

"สวัสดีค่ะ" ยัยหน้าหวานยกมือไหว้แม่ของผมซึ่งเธอยังคงกอดน้องคลีนดังเดิม

"จ้ะ" แม่ของผมรับไหว้แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา

"แม่รินขาไปนั่งกันค่ะ" น้องคลีนกอดคอยัยหน้าหวานไว้ ยัยนั่นจึงอุ้มน้องคลีนไปนั่งที่โซฟาผมจึงเดินไปนั่งข้างเธอ

"มีแม่ขาแล้วลืมพ่อขาเลยน๊า" ผมจับที่พวงแก้มของลูกสาว

"ก็น้องคิดถึงแม่รินขาไงคะ" น้องคลีนซบลงที่อกอวบอีกครั้ง

"ครับ พ่อวินรู้" ผมลูบไล้ที่กลุ่มผมของลูกสาว

"วันนี้เรานอนที่ห้องพ่อวินขาด้วยกันนะคะ" น้องคลีนเอ่ยขึ้น ซึ่งประโยคนี้ยัยหน้าหวานหันมาสบตาของผมทันที คำขอของลูกสาวผมก็ตกใจพอสมควรแต่ก็เข้าทางผมพอดี

"แม่รินขาต้องนอนด้วยนะคะ นอนกอดกัน" น้องคลีนยิ้มอ้อนยัยหน้าหวานที่น้องคลีนนั่งอยู่บนตักเธอ

"แม่รินนอนได้ค่ะ แต่ต้องถามเสี่ยก่อนนะคะว่าให้แม่รินนอนไหม?" ยัยหน้าหวานบอกกับน้องคลีน

"ทำไมต้องเรียกเสี่ยคะ เรียกพ่อวินขาสิ" ลูกสาวของผมทำหน้าไม่พอใจทันที

"เอ่อ..." แล้วยัยหน้าหวานก็ติดอ่างขึ้นมาทันใด

"เสี่ยคะ รินเรียกได้ไหม?" ยัยหน้าหวานกระซิบถามผม

"อื้ม เรียกสิใครจะห้าม" ผมยกยิ้มให้เธอ

"พอดีแม่รินเคยชินค่ะ พ่อวินขาชอบให้แม่เรียกว่าเสี่ยขา น้องคลีนเข้าใจแม่ใช่ไหมคะ" จู่ๆยัยหน้าหวานก็โบ้ยความผิดมาให้ผม

"อ๋อ...เข้าใจแล้วค่ะ เสี่ยขาน้องคลีนเรียกบ้างได้ไหม?" เอาล่ะสิ ลูกสาวคนเก่งที่ชอบจะเข้าใจอะไรอย่างรวดเร็วและชอบขอทำตามกำลังจ้องมองหน้าผมและรอคอยคำตอบ

"เรียกได้ครับแต่เรียกพ่อวินขาจะดีกว่านะลูก" ผมบอกลูกสาว

"อ้าว" น้องคลีนก้มหน้าซบอกยัยหน้าหวานทันที เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าเธอกำลังน้อยใจผม

"ไม่น้อยใจพ่อวินขานะคะน้องคลีน พ่อวินขาแค่เขินค่ะ ใช่ไหมคะ" ยัยหน้าหวานลูบหัวปลอบใจน้องคลีนพร้อมทิ้งท้ายคำถามที่ผม

"อ่อ...ใช่ครับพ่อแค่เขิน" ผมจำต้องตามน้ำไปเพราะลูกสาวตัวน้อยกำลังสบตากับผมอีกครั้ง

"ก็ได้ค่ะ พ่อวินขาเหมือนเดิมก็ได้ แม่รินขาเราไปเดินเล่นกันไหมคะ น้องคลีนปลูกมะลิไว้อยากให้แม่รินขาไปดู" เสียงใสๆเอ่ยชวนยัยหน้าหวาน

"ไหนคะตรงไหนพาแม่ไปดูหน่อย ขอตัวนะคะ" ยัยหน้าหวานพูดกับน้องคลีนแล้วหันไปบอกแม่ของผม แม่ของผมพยักหน้ารับ จากนั้นน้องคลีนก็จูงมือยัยหน้าหวานออกไป

"นึกคึกอะไรหาแม่มาให้ลูกสาว" แม่ของผมเอ่ยถามทันทีที่เหลือเพียงผมและท่าน

"เธอเดือดร้อนผมก็เลยช่วยครับ"

"เหอะ คนอย่างกวิน ภักดีวิวัฒน์ ต่อให้ผู้หญิงตายตรงหน้าก็ใช่ว่าจะยื่นมือช่วย คิดจะทำอะไรระวังหัวใจตัวเองไว้ดีๆ" คุณหญิงรวีมารดาผู้แข็งแกร่งท่านยกยิ้มมุมปากทันที

"วินไม่ได้ใจร้ายขนาดมีคนตายตรงหน้าแล้วจะไม่ช่วยสักหน่อย" ผมแก้ต่างให้ตัวเองเพราะบางทีมารดาก็พูดเกินไป