ลวงรักคุณแม่รับจ้าง

บทที่ 3 เริ่มเกมส์

ผมกำลังนั่งมองผู้หญิงที่ไม่คิดนอนร่วมเตียงกับผม เธอคือคนที่แปลกเพราะปกติผู้หญิงทุกคนที่มีความสัมพันธ์ทางกายกับผมแล้วล้วนอยากจะนอนเคียงข้างกับผมทั้งนั้น แต่ยัยนี่ดันมาหลับที่โซฟาแทน

"เสี่ย!" ผู้หญิงที่ผมพรากความบริสุทธิ์ลืมตาขึ้น ไอ้ความบริสุทธิ์ที่ผมได้ผมไม่รู้สึกพิเศษหรอกครับ เพราะผมซื้อเด็กบริสุทธิ์มาลองอยู่บ่อยไป จึงไม่มีความจำเป็นอะไรที่ผมต้องติดใจผู้หญิงคนนี้เลย

"ทำไมไม่นอนบนเตียง" นี่คือสิ่งที่ผมสงสัย ผมจึงเอ่ยปากถาม หากเป็นผู้หญิงคนอื่นผมไม่มานั่งอยู่อย่างนี้หรอกครับ

"รินไม่กล้าไปนอนข้างเสี่ยหรอกค่ะ" เธอก้มหน้าพูดคล้ายจะเจียมตัวล่ะมั้ง

"เธอจะเอาเท่าไหร่" ผมเอ่ยถามจะได้หยิบจำนวนเงินให้เธอ เพราะเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ผมเลือกซื้อมาเพื่อใช้บริการ

"รินอยากทำงานค่ะ รินอยากได้เงินไปรักษายาย เสี่ยรับรินเข้าทำงานได้ไหมคะ" เธอมองมาที่ผม มองด้วยสายตาที่ดูเศร้า

"มันไม่มีตำแหน่งว่างหรอกนะไอ้งานที่เธอจะทำ" ผมนั่งจิบกาแฟและอธิบายให้เธอเข้าใจ เพราะไอ้ที่เธอพูดไว้เมื่อคืนผมยังจำได้ที่ว่าเธอจะไม่ทำพีอาร์

"แต่รินลำบากจริงๆนะคะ"

"หรือเธอจะทำพีอาร์" ผมเลิกคิ้วถาม

"ริน..."

"เฮ้อ..." ผมถอนลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ไอ้นั่นก็ไม่ดีไอ้นี่ก็ไม่ได้ ไอ้ผมนี่เป็นคนไม่ชอบรออะไรด้วยสิ

'มึงก็จ้างให้น้องรินไปเป็นแม่ให้น้องคลีนก็ได้นี่หว่า น้องคลีนกำลังต้องการแม่นะเว้ย' คำพูดของไอ้ช้างผุดขึ้นมาในหัวของผม เรื่องที่จะจ้างคนมาเป็นแม่ของลูกไม่เคยมีเข้ามาในความคิดของผมสักครั้ง ถึงแม้ว่าลูกของผมจะเป็นผู้หญิงก็เถอะ

ครืด ครืด ครืด! (กองปราบ)

"ว่าไง" ผมลุกขึ้นเดินออกมารับโทรศัพท์ที่นอกระเบียงปล่อยยัยนั่นให้นั่งน้ำตาคลอที่โซฟา

(สรุปยังไงกับน้องริน) ไอ้กองปราบมันเอ่ยถาม แต่ที่ผมสงสัยคือมันโทรเพื่อเรื่องนี้เองเหรอ

"ไม่ยังไง บอกให้ทำพีอาร์ก็ไม่ทำ เรื่องมากฉิบแล้วมึงโทรมามีไร" ผมระบายให้เพื่อนฟังพร้อมลงท้ายถามไถ่สิ่งที่มันโทรมา

(ว่าจะหาอะไรทำเล่นแก้เครียด) ไอ้กองปราบมันทำเสียงเครียด

"เครียดอะไรมึง เบลล์ไม่ให้เอาเหรอ" ผมถามกวนๆ

(หึ กูว่ามาพนันกันดีกว่ามึงจะจีบน้องรินสำเร็จไหม) ไอ้กองปราบมันเปลี่ยนเรื่องทันที

"ทำไมกูต้องจีบ ในเมื่อกูได้แล้ว และกูก็ไม่สนใจอะไรในตัวผู้หญิงคนนี้" ผมว่าไปตามความจริง

(ก็ถ้ามึงจีบน้องสำเร็จมึงขออะไรกูจะให้หมด แต่มีข้อแม้ว่ามึงห้ามรู้สึกรักน้องมัน)

"มึงคิดว่าคนอย่างกูที่เข็ดขยาดกับความรักจะมีความรู้สึกแบบนั้นกับใครได้อีกเหรอวะ มึงท้ากูเกินไปแล้วไอ้ปราบ เตรียมตัวไปลงอ่างกับกูเลย เกมส์นี้กูชนะแน่" คนอย่างผมมันเป็นโรคที่ใครห้ามท้า เพราะผมมันบ้าดีเดือด และเรื่องพนันอะไรแบบนี้ผมชนะขาดลอยมาโดยตลอด ผมท้าทายด้วยการลงอ่างแล้วคนอย่างไอ้ปราบจะกล้ารับคำท้าผมไหมล่ะ ก็มันกลัวเมียยังกะอะไรไหนจะลูกๆของมันอีก

(หึหึ มึงจะบอกว่าถ้ามึงชนะกูต้องไปลงอ่างกับมึงว่างั้น) ไอ้ปราบถามด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

"เออดิ มึงกล้าหนีเบลล์มาไหมเถอะ" ผมเย้ยหยันไอ้พวกสถาบันคนกลัวเมีย ตอนโสดนี่เลวเกินเยียวยาพอมีเมียขึ้นมากลายเป็นหมาซะงั้น

(ชนะกูให้ได้ก่อนเถอะ) มันสบประมาทคนที่เคยชนะมาตลอดอย่างผม

"กู กวิน ภักดีวิวัฒน์ ไม่เคยแพ้ใครเรื่องพนันอยู่แล้วโว้ย" ผมพูดด้วยความมั่นอกมั่นใจ

(อย่าลืมข้อห้ามกูล่ะ ทำให้เขาหลงรักแต่มึงห้ามรักเขา) ไอ้ปราบมันย้ำอีกรอบ

"ทำให้คนคนนึงรักมันไม่เคยยากสำหรับกูเลยนะไอ้ปราบ มึงอ่ะท้าคนผิดแล้ว" ผมเยินยอตัวเอง ไอ้เรื่องทำให้ผู้หญิงหลงรักมันไม่ใช่เรื่องยาก แล้วยิ่งเป็นผู้หญิงที่กำลังเดือดร้อน รับรองว่าไม่นานเกินรอผมต้องได้หัวใจเธอแน่นอน

(หึ ขอให้มันง่ายอย่างที่มึงมั่นใจ) ไอ้ปราบว่าจบมันก็วางสายไปเลยครับ อย่างผมเนี่ยนะจะทำไม่ได้ ดูถูกผมเกินไปละ

"ลุกไปล้างหน้าล้างตา นั่งร้องไห้อยู่แบบนี้จะได้ทำไหมล่ะงาน" ผมเดินกลับมาหาเธอแล้วบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ยัยหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมองผม ใบหน้าของเธอเผยรอยยิ้มขึ้นทันที แต่แค่เพียงแว๊บเดียวเท่านั้นมันก็ดูเศร้าหมองอีกครั้ง

"ริน ไม่ทำพีอาร์นะคะเสี่ย" เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

"เลี้ยงเด็กเป็นไหม?" ผมเอ่ยถาม เพราะตั้งใจจะให้เธอไปเลี้ยงน้องคลีน เพื่อความใกล้ชิดสนิทสนมและเผื่อไว้ว่าระหว่างที่ผมจีบเธอแล้วผมอยากมีความสัมพันธ์ทางกายกับคนอื่น เธออยู่บ้านกับแม่ผมยังไงเธอก็ไม่มีทางจะรู้แน่นอน เป็นไงล่ะคนอย่างผม รอบคอบที่สุด

"เลี้ยงได้ค่ะ รินเลี้ยงได้" เธอพยักหน้ารับ

"งั้นฉันแต่งตัวสักพัก เดี๋ยวจะพาไป" ผมบอกเธอก่อนที่จะเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่

บ้านภักดีวิวัฒน์...

"รินถามได้ไหมคะว่าเด็กที่เลี้ยงคือใคร" ยัยหน้าหวานหันมาถามผมหลังจากที่เธอนั่งเงียบมาตลอดทาง

"ลูกสาวฉัน อ้อ! เธอชื่ออะไร" ผมฉุกคิดจึงเอ่ยถาม ได้ยินว่าแทนตัวเองว่าริน แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก

"สาริญ วานิชสลา ชื่อเล่นน้ำรินค่ะ" เธอบอกผมพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าหวาน

"เธอต้องนอนที่นี่นะ" ผมบอกกฏของการทำงาน

"ได้ค่ะ" แล้วยัยหน้าหวานก็ยิ้มอีกเช่นเคย

"น้องคลีน นั่นคือชื่อของลูกสาวฉัน เธอจะต้องให้ความรักความอบอุ่นกับน้องคลีนให้มากที่สุด น้องคลีนจะเข้าใจไปโดยปริยายว่าเธอคือแม่ ส่วนค่าจ้างฉันให้เธอเดือนละ30000 แล้วความบริสุทธิ์ของเธอฉันจะรับผิดชอบเอง"

"ระ! รับผิดชอบยังไงคะ" ดวงตากลมเบิกกว้าง

"ฉันจะจีบเธอไง หรือเธอรังเกียจพ่อลูกติดอย่างฉัน" ผมหันไปสบดวงหน้าหวานที่ตาโตเท่าไข่ห่าน ปากบางกำลังอ้าปากค้าง