CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25

EP.8 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥ ตอน ไม่ได้ขายตัว

EP.8 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน ไม่ได้ขายตัว

"แค่ก ๆ" ร่างบางสำลักควันบุหรี่ของคนตัวสูงที่ตั้งใจพ่นใส่ใบหน้าสวย ๆ อย่างไม่มีความเกรงใจใด ๆ เลยสักนิด และแม้ว่าเธอจะไอออกมาเพราะเหม็นควันบุหรี่ของเขา ฟาเรนก็ยังคงสูบบุหรี่ต่ออย่างหน้าตาเฉยไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร

"จริง ๆ เธอควรจะดีใจนะ"

"ที่ได้เอากับผู้ชายอย่างฉัน" เขาหยิบเงินที่มีในกระเป๋าสตางค์ทั้งหมดของตัวเองและวางเงินปึกใหญ่ของเขาลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงเล็ก ๆ ของเธอ

"เพราะถ้าถูกใจใคร ฉันจ่ายหนัก"

น้ำขิงเหลือบไปมองเงินก้อนนั้นอย่างเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม เงินพวกนี้ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น แต่มันยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดของผู้ถูกกระทำให้ยิ่งแย่เข้าไปอีก

"ฉันไม่ได้ขายตัว แต่นายข่มขืนฉัน!!" เธอเอ่ยตอบไปเสียงสั่น ๆ

"ฉันไม่ได้สมยอมแต่นายมันไร้ความเป็นคน!" แววตาที่มองฟาเรนเต็มไปด้วยความเกลียดชังและน้ำตาไหลอาบสองแก้ม

เธอรู้สึกขยะแขยงร่างกายของตัวเองในตอนนี้มาก คราบน้ำรักที่เปรอะเปื้อน ร่องรอยต่าง ๆ ที่เขาฝากเอาไว้

"เอาเงินสกปรก ๆ ของนายคืนไปซะ" น้ำขิงพูดขึ้นพร้อมกับพยายามจะเอื้อมมือไปหยิบเงินคืนให้เขา

ฟาเรนกระชากมือของเธออย่างแรง

"อะ…โอ๊ย ~" หญิงสาวร้องเสียงหลงจากการกระทำอันสุดป่าเถื่อนของคนตรงหน้า เขากระชากข้อมือที่มีบาดแผลของรอยเข็มขัดบาดนั้น และมันยิ่งทำให้เธอเจ็บมากขึ้น

"อย่าเล่นตัวได้ปะ?" ฟาเรนขึ้นเสียงใส่หน้าเธออย่างเริ่มโมโหเช่นกันที่น้ำขิงไม่รับเงินของเขา

เขาบีบข้อมือเธอแน่นมากขึ้น แต่พอเห็นแผลที่ข้อมือ เขาก็ชะงักไปสักพักแล้วจึงยอมปล่อยมือ

"เงินที่ฉันให้เนี่ยมันมากกว่าเงินเดือนทั้งเดือนของผับที่เธอไปทำเมื่อวานซะอีกมั้ง!" ฟาเรนพูดพร้อมกับเคาะปลายนิ้วลงที่เงินนั้นและตวัดสายตากลับมามองผู้หญิงที่เขาทำร้ายด้วยสายตาดูถูกเธออีกครั้ง

"เก็บไว้อมตอนนายตายเถอะ ฟาเรน!" เธอกำหมัดแน่นและเอ่ยตอบไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดทั้งกายและใจ

ฟาเรนเองก็เงียบไปอยู่พักใหญ่

"ฉันชอบนะ เวลาที่เธอปากดีและมีท่าทีท้าทายฉันแบบนี้" ฟาเรนลูบใบหน้าของเธอและมองด้วยแววตาที่เปล่งประกายความหื่นกามออกมา

"อยากครางชื่อผัวอีกสักรอบไหม?" เขาเอ่ยถามเธอพร้อมกับบี้ขยี้ที่หัวนมภายใต้เสื้อยืดที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายของเขาที่ดูดจนเสื้อเปียกไปหมด

"ไอ้สารเลว" น้ำขิงพูดใส่หน้าเขาและมองด้วยความเกลียดชัง

"พูดกับผัวให้มันดี ๆ หน่อย!" ฟาเรนบีบที่ยอดปทุมถันสีชมพูอ่อนของเธอจนเจ้าตัวเม้มปากแน่นด้วยความเจ็บ

"อย่าลืมว่าคลิปของเธออยู่ในโทรศัพท์ของฉัน!" ฟาเรนยกโทรศัพท์ของเขาขู่เธอทันทีเมื่อได้โอกาส

"..." หญิงสาวผู้โชคร้ายทำได้เพียงแค่กัดฟันแน่นอย่างเจ็บแค้น แต่ก็ทำอะไรคนตรงหน้าไม่ได้

"ที่นายทำแบบนี้กับฉันมันไม่มากไปหน่อยเหรอฟาเรน?" น้ำขิงตัดสินใจเอ่ยถามไปทั้งน้ำตาคลอเบ้า แม้ว่าเธอพยายามจะกลั้นมันเอาไว้แล้วแต่มันก็กลั้นแทบไม่อยู่จริง ๆ

"ไม่มากไปหรอก!" จอมโหดขยับใบหน้าเข้ามาพูดใกล้ ๆ เธอ

"ก็แค่เอากันสนุก ๆ เธอจะคิดมากอะไรทำไม?" ฟาเรนยักไหล่ใส่เธอพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างสะใจ

"แต่มันเป็น... (ครั้งแรกของฉัน)!" น้ำขิงเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบา ๆ ในลำคอของเธอ

"ฉันเองก็ไม่คาดคิดเหมือนกันว่าผู้หญิงที่ดูแรด ๆ อย่างเธอจะซิง"

ฟาเรนยิ้มออกมาทันทีอย่างพึงพอใจที่ได้เป็นคนแรกของเธอ เพราะมันคงไม่มีโอกาสง่าย ๆ ที่จะได้ฟันสาวบริสุทธิ์แบบนี้

"แต่ก็ไม่เลวนะ" คนตัวสูงเลียริมฝีปากของตัวเองเล็กน้อย ฟาเรนเหลือบตามองสภาพของหญิงสาวที่เขาเพิ่งทำร้ายไป เขาใช้ปลายนิ้วของตัวเองดับบุหรี่ร้อนด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยราวกับไม่รู้สึกเจ็บอะไร

"ส่วนเงินที่ฉันให้ไปเนี่ย"

"ถ้าเธอไม่เอาก็โยนทิ้งขยะไปแล้วกัน!"

"เพราะเวลาฉันให้อะไรไปแล้ว ฉันไม่เคยเอาคืน" เขาโยนก้นบุหรี่ออกนอกหน้าต่างไปอย่างหน้าตาเฉย พร้อมกับรูดชักท่อนเอ็นของเขาสองสามครั้ง ก่อนจะเช็ดหัวบาน ๆ ที่มีหยดน้ำขาวขุ่นนั้นลงกับขาอ่อนของหญิงสาวตรงหน้าอย่างจงใจ

"น้ำแตกเลอะเทอะไปหมดเลย เช็ดด้วยนะ" เขามองเรือนร่างอันสวยงามตรงหน้าที่มีแต่คราบน้ำรักที่เขาปล่อยออกมาเลอะเทอะตามหน้าท้อง เรียวขา และลำตัวของเธอเต็มไปหมด กลิ่นน้ำเชื้อคาวคละคลุ้งไปหมดจนปวดหัว

แต่เธอก็ทำได้แค่มองการกระทำของเขาโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย

ฟุ่บ!

ฟาเรนรีบลุกขึ้นจากเตียงแข็ง ๆ ของเธอทันทีหลังจากมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง

"ที่ระลึกจากผัวคนแรกของเธอ" เขาหยิบถุงยางอนามัยที่ถอดทิ้งเอาไว้บนเตียงที่ยังคงมีคราบเลือดของน้ำขิงติดอยู่ แล้วเอาไปวางพาดลงบนเนินขาอ่อนของเธอ แต่เขาไม่ได้ใช้มันป้องกันใด ๆ เลย

ร่างบาง ๆ ยังคงสั่นเทาไปทั้งตัว และหมดเรี่ยวแรงใด ๆ

ยิ่งขยับตัวเธอก็ยิ่งเจ็บ เธอจึงทำได้เพียงแค่นอนมองการกระทำของเขา และฟังแต่ละคำที่สร้างความเจ็บปวดให้เธอไม่มีที่สิ้นสุด

"นายมันโคตรทุเรศเลย!" น้ำขิงเงยหน้าขึ้นด่าเขาทั้งน้ำตา แม้ว่าเธอแทบจะไม่มีเสียงใด ๆ เปล่งออกไปแล้วก็ตาม

แต่ด้านคนชั่วช้าอย่างฟาเรนเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเธอสักนิด เขารีบแต่งตัวและเดินไปยังทางออกของห้องแคบ ๆ เล็ก ๆ ที่เดินสองสามก้าวก็ถึงประตูทางออกแล้ว

ฝ่ามือของเขาจับเข้าที่ลูกบิดประตูห้อง เตรียมจะออกไปจากหอพักนักศึกษาราคาถูก ๆ แห่งนี้ ที่เขาไม่เคยคิดจะมาเหยียบเลยด้วยซ้ำไป

"ถ้าเงินที่ฉันให้ไม่พอใช้" ฟาเรนหันกลับมามองหน้าของน้ำขิงอีกครั้งและพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่หยิ่ง ๆ

"ก็ถอดเสื้อผ้าและมาหาฉันได้ทุกเมื่อนะ" ฟาเรนพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะกดล็อกประตูจากด้านใน

"ฉันจะรอวันที่เธอแก้ผ้านอนอ้าขาอยู่ตรงหน้าและร้องขอชีวิตจากฉัน" คนตัวสูงแสยะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ๆ

"น้ำขิง ~" ฟาเรนเรียกชื่อของเธอเบา ๆ ก่อนจะผลักและกระแทกปิดประตูห้องอย่างแรงพร้อมกับเดินจากไปทันทีด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจเป็นอย่างมากที่ได้ระบายอารมณ์กับเธอ

ปัง!

ทันทีที่เขาปิดประตูห้องเสียงดังสนั่น หญิงสาวผู้เสียความบริสุทธิ์ไปอย่างไม่เต็มใจก็ทำได้แค่นอนหลับตาลงปล่อยให้น้ำตาไหลอาบลงสองแก้ม

แววตาที่เจ็บปวดค่อย ๆ เหลือบไปมองเงินที่เขาวางเอาไว้ ข้าง ๆ หัวเตียง

"เงินมากมายแค่ไหน ฉันก็ไม่ได้อยากขายร่างกายตัวเองเพื่อแลกมันมาหรอกนะ!" เธอร้องไห้อย่างเจ็บปวดกับสิ่งที่เขาฝากเอาไว้

ทุกร่องรอยทุกความเจ็บปวด ที่ย้ำเตือนได้ดีว่าฟาเรนทำอะไรเอาไว้กับเธอบ้าง

สภาพร่างกายที่โดนกระทำอย่างรุนแรง และยาวนานเป็นชั่วโมง ทำให้เธอบอบช้ำภายในอย่างรุนแรงจนแทบขยับตัวไม่ได้

เธอหมดเรี่ยวแรงจนผล็อยหลับไปอย่างไม่อาจจะฝืนได้เลย และค่ำคืนที่เลวร้ายนี้มันก็ทำให้เธอได้เข้าใจความทุกข์ทรมานที่พี่สาวเธอได้รับอย่างแท้จริง

"พี่หวาน~ " เธอยังคงนอนละเมอและร้องไห้ออกมาเหมือนเช่นทุก ๆ คืน

NAM KHING’S PART

-เช้าวันต่อมา-

กริ๊ง กริ๊ง ~ ~ ~ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเช่นทุกวัน

"อื้อ!" ฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวดระบมตามร่างกาย แต่ฉันก็ต้องอดทนยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงให้ไหว เพื่อเตรียมตัวไปเรียนภาคเช้า

เพราะว่าฉันหยุดเรียนจนครบกำหนดแล้วในตอนที่ลาไปช่วยแก้ปัญหาส่วนตัวของครอบครัวในครั้งก่อน

และถ้าหยุดอีกครั้งเดียว ฉันก็คงหมดสิทธิ์เข้าสอบแล้วจริง ๆ

ฉันกินยาแก้ปวดเข้าไปหลายเม็ด โดยหวังเพียงว่ามันจะบรรเทาลงบ้าง แต่ร่องสวาททั้งบวมทั้งช้ำอย่างเห็นได้ชัด

ฉันเงยหน้ามองสภาพตัวเองในกระจกแล้วก็ต้องร้องไห้ออกมาอีกครั้ง หัวสมองมันไปจดจำใบหน้าของผู้ชายสารเลวคนนั้น และคิดไปถึงสิ่งที่เขาทำกับฉันเอาไว้ รอยจูบ รอยดูด คราบน้ำรักของเขาที่ยังคงแห้งติดตามลำตัวและคราบเลือดบริสุทธิ์ที่ฉันเก็บมาทั้งชีวิต

ฉันเปิดน้ำล้างใบหน้าของตัวเองอย่างพยายามตั้งสติ

"ก็แค่ให้หมามันกิน!" ฉันพูดกับตัวเองในกระจกและรีบอาบน้ำชำระล้างความสกปรกที่เขาทิ้งเอาไว้บนร่างกายของฉัน

@สถานีตำรวจ

ฉันยืนมองสถานีตำรวจอยู่พักใหญ่ ๆ อย่างชั่งใจที่จะเดินเข้าไปแจ้งจับคนเลวอย่างเขา

ฉันยังคงเก็บหลักฐานที่ตัวเองโดนข่มขืนใส่ถุงพลาสติกเอาไว้อย่างดี ถุงยางอนามัยที่เขาทิ้งไว้คือหลักฐานมัดตัวเขาได้เป็นอย่างดี เพียงแต่ว่า

"ถ้าฉันแจ้งความคนชาติชั่วแบบนั้น"

"เขาก็คงเอาคืนด้วยการปล่อยคลิปของฉันและก็คงตามจองล้างจองผลาญฉันไม่จบไม่สิ้นแน่ ๆ"

ฉันหยุดยืนหน้าสถานีตำรวจมาสักพักใหญ่ ๆ แต่สุดท้ายแล้วก็เลือกที่จะหันหลังกลับอย่างยอมแพ้

"นี่ฉันเอาผิดอะไรคนชั่ว ๆ แบบนั้นไม่ได้เลยสินะ" ฉันทำได้แค่ปาดน้ำตาอย่างเจ็บใจ

เพราะฉันมันตัวแค่นี้ ไม่ได้มีพ่อแม่ร่ำรวย หรือมีอำนาจอะไรจะไปต่อกรกับคนแบบนั้น

"ไม่มีความยุติธรรมสำหรับคนจน ๆ หรอก"

"น้ำขิง ตั้งสติเอาไว้" ฉันพูดกับตัวเองและพยายามสูดลมหายใจเข้าออก ก่อนจะปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ยอมหยุดและรีบขึ้นรถเมล์ตรงไปมหาลัยทันที

"ถ้าฉันไม่อยู่ พ่อกับพี่น้ำหวานและยัยน้ำตาลก็คงลำบากหนักกว่านี้" ฉันข่มใจตัวเองให้เข้มแข็งและหยุดร้องไห้ให้ได้

"ฉันจะตายหรือเป็นอะไรไปไม่ได้ทั้งนั้น" ฉันพยายามนึกหน้าของคนที่บ้านเอาไว้ เพราะตอนนี้ฉันคือความหวังเดียวจริง ๆ

"ฉันจำเป็นต้องรีบเรียนให้จบ และหางานทำเพื่อมาผ่อนชำระใช้หนี้ให้กับพ่อ"

"ฉันจะอ่อนแอแบบนี้ไม่ได้"

ฉันพยายามเรียกความเข้มแข็งให้ตัวเอง ทั้ง ๆ ที่แต่ละเรื่องราวที่เจอมันไม่ง่ายเลยที่จะยอมรับต่อโชคชะตาที่โหดร้ายนี้

@มหาวิทยาลัย

"อิขิงมึงไม่สบายรึเปล่า ทำไมหน้าซีดขนาดนี้?"

ยัยไอรีนเอ่ยทักขึ้นทันทีที่เห็นฉันเดินกะเผลกเข้ามาในห้องเรียน และยังใส่เสื้อคลุมมาด้วย

เพราะฉันไม่อยากให้ไอรีนเห็นรอยแผลที่ข้อมือที่ฉันถูกฟาเรนรัดด้วยเข็มขัดจนถลอกไปหมด

"ไม่สบายนิดหน่อยน่ะ แต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก"

ฉันตอบไอรีนไป เพราะรู้ว่าสภาพของตัวเองตอนนี้จะบอกไปว่าสบายดีเพื่อนก็คงรู้ว่าโกหก

"หน้ามึงโทรมกว่ากูที่อกหักซะอีก" ไอรีนบีบไหล่ของฉันเบา ๆ

"แล้วนั่งเรียนไหวไหมเนี่ย?" ไอรีนแตะที่หน้าผากของฉันเบา ๆ เพราะสภาพของฉันตอนนี้คงดูแย่มากจริง ๆ นั่นแหละ ดูจากสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของเพื่อนตัวเองแล้ว

"ไหวสิ ไม่ได้ป่วยหนักอะไรนี่" ฉันหลบสายตาของเธอและเอ่ยตอบไป

"เออน้ำขิง แล้วคืนที่สนามแข่งคืนนั้น" ไอรีนเอ่ยถามขึ้นต่อทันที

"กูมัวแต่ทะเลาะกับวินด์เซอร์ จนลืมตามหามึงเลย"

"ขอโทษจริง ๆ นะเว้ย วันนั้นกูพังมาก ๆ เลย ไม่มีสติคิดอะไรไม่ออกเลยจริง ๆ"

ไอรีนกอดแขนของฉันและรีบขอโทษขอโพยทันที เพราะวันนั้นฉันกับไอรีนถูกฟาเรนกับคลินต์จับไปด้วยกัน

"ว่าแต่ไอ้ชั่วฟาเรนทำอะไรมึงไหม?" คำถามของไอรีนทำเอาฉันนิ่งไปสักพักเลยเหมือนกัน

"มันไม่ได้ทำอะไรกู!" ฉันตอบสวนกลับไปเสียงหลง

"ถ้ามันทำอะไรมึงบอกกูได้นะ" ไอรีนก็พูดซ้ำขึ้นมาอีกครั้ง

"ถึงกูจะสู้ฟาเรนไม่ได้ แต่กูมีลูคัสอยู่ทั้งคน" ไอรีนจ้องมาที่ฉันและพูดขึ้นด้วยความมั่นใจ เพราะฟาเรนกับไอรีนก็เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมานานแล้วเหมือนกัน

"กูว่ามึงดูแปลก ๆ ไปนะ มีอะไรที่มึง…" ไอรีนถามทันทีเพราะท่าทีของฉันมันคงดูพิรุธมากจริง ๆ

"กูกับฟาเรนไม่ได้มีอะไรกัน" ฉันตอบกลับไปทันทีโดยที่แทบจะไม่รอให้ไอรีนพูดจบดีซะก่อนด้วยซ้ำ