CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25

EP.10 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥ ตอน ทำร้ายจนกว่าจะพอใจ

EP.10 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน ทำร้ายจนกว่าจะพอใจ

"ไปให้พ้น!" ฉันพยายามจะสะบัดฝ่ามือตัวเองออกจากพันธนาการของเขา

"แล้วเธอร้องไห้ทำไม?" เขาเปลี่ยนน้ำเสียงถามขึ้นพร้อมกับค่อย ๆ ปล่อยข้อมือของฉันให้เป็นอิสระในที่สุด

ส่วนฉันก็เลือกที่จะเมินใส่เขาและไม่ตอบอะไรไปทั้งนั้น เอาแต่ปาดน้ำตาตัวเองอย่างลวก ๆ เพราะกลัวว่าใครจะผ่านมาเห็นเอาได้

"เฮ้อ" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ใส่หน้าของเขาอีกครั้ง

เพราะยิ่งอยู่ใกล้คนอย่างเขา มันก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดมาก ๆ เหมือนหายใจไม่ค่อยออกเลยจริง ๆ

"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย!" ฉันพูดอย่างไม่อยากจะมองหน้าเขา ก่อนจะหันหลังให้เขาเพื่อเดินเลี่ยงออกมาอีกทาง แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะก้าวขาไปได้ไกล

"เดี๋ยว!" เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังกว่าทุกครั้ง

"เธอ...กินยาคุมฉุกเฉินรึยัง?" เสียงของฟาเรนเอ่ยถามดังมาจากทางด้านหลัง

และคำถามของเขานั้น มันก็ทำเอาฉันชะงักไปเลยเหมือนกัน

ฉันมัวแต่วิตกเรื่องอื่น ๆ จนลืมเรื่องยาคุมฉุกเฉินไปซะสนิทเลยจริง ๆ

เพราะถึงแม้ว่าฟาเรนจะปล่อยน้ำสกปรก ๆ นั้นด้านนอก แต่มันก็ไม่ได้ปลอดภัยจากการตั้งครรภ์ได้ 100% เพราะเขาไม่ได้ใส่ถุงยางอนามัย ยังไงก็เสี่ยงท้องอยู่ดี

"ทำไมฉันถึงลืมเรื่องนี้ไปได้นะ" ฉันยกมือทุบหัวของตัวเองอย่างเครียดหนักกว่าเดิมไปอีกเท่าตัว

"ยัยโง่เอ๊ย!" ฟาเรนสบถออกมาทันทีก่อนจะปล่อยบุหรี่ทิ้งและขยี้มันด้วยเท้าของเขา

เขาเดินมาหาฉันจากทางด้านหลัง และยังไม่ทันที่ฉันจะตั้งตัว ใบหน้าที่เย็นเฉียบของคนตัวสูงก็ยื่นมาข้าง ๆ ใบหน้าของฉันแล้ว

"อสุจิของฉันเพียงหยดเดียว ถ้ามันพุ่งเข้าไปในตัวของเธอ" ฟาเรนกัดริมฝีปากเล็กน้อยและพูดอย่างตรงไปตรงมา

"ก็ปั้นเด็กได้เป็นตัวแล้วนะ ยัยโง่!" เขาลูบที่หน้าท้องของฉันเบา ๆ ในท่าทางที่เหมือนเขากำลังโอบกอดฉันจากทางด้านหลัง

"ปล่อยนะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น" ฉันพยายามจะสะบัดตัวออกแต่ฟาเรนก็รัดเอวของฉันเอาไว้แน่น

"เธอคงไม่ได้คิดจะจับฉันด้วยวิธีนี้หรอกใช่ไหม?" แบดบอยอย่างฟาเรนกระซิบด้วยเสียงกระเส่า ๆ ที่ข้างใบหูของฉัน

"ฉันไปซื้อยาคุมกินเดี๋ยวนี้แหละ" ฉันพยายามจะงัดฝ่ามือหนา ๆ ของเขาออกจากเอวของตัวเองให้ได้

"ไม่ต้องไป!" ฟาเรนถอนหายใจออกมา

จู่ ๆ เขาก็เอื้อมมือมาบีบปากของฉันและแกะยาคุมฉุกเฉินออกจากกล่อง และยัดใส่ปากของฉันสองเม็ดทันที

"อื้อ ~" ฉันพยายามจะขัดขืนแต่ก็ต้องกลืนยาเม็ดนี้ลงคอไปในที่สุด

พอกรอกยาเสร็จ เขาก็กรอกน้ำตามทันทีอย่างไม่มีรีรอและแทบไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้หายใจสักนิด

"อึก อึก ~" ฉันฝืนกินน้ำไปจนเกือบครึ่งขวดได้ แต่ความดิบเถื่อนของคนอย่างฟาเรนทำเอาฉันแทบจะสำลักน้ำออกมา

"ให้ฉันกินเองก็ได้!" ฉันผลักท่อนแขนแกร่งของเขาออกไปทันที เพราะเกือบจะสำลักน้ำที่เขาเทกรอกใส่ปากอย่างทารุณ

ฉันหันไปมองค้อนใส่ฟาเรนเล็กน้อย

"แค่ก แค่ก" ฉันไอสำลักออกมาอย่างรู้สึกแสบทั้งลำคอ

"ก็ป้อนให้ไง" เขาตอบกลับมาด้วยสายตาที่ไม่ได้รู้สึกผิดใด ๆ

ฉันหันกลับไปสบตากับคนสารเลวนั้น พลางลูบลำคอของตัวเองเบา ๆ

"ว่าแต่ เธอคุยกับอาจารย์ที่คณะนานจังเลยนะ" ฟาเรนเลิกคิ้วและเอ่ยถามขึ้น พลางมองนาฬิกาข้อมือของเขาไปด้วย

"นายรู้ได้ไงว่าฉันไปคุยกับ..." ฉันเหลือบมองไปทางห้องอาจารย์วารีและหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขาแต่ยังไม่ทันจะพูดจบดี

"อาจารย์ยกเลิกทุนของเธอแล้วใช่ไหม?" ฟาเรนเอ่ยถามสวนขึ้นมาอย่างหน้าตาเฉย

ฉันนิ่งไปพักใหญ่อย่างพยายามรวบรวมสติของตัวเอง

"นี่เป็นฝีมือของนายงั้นเหรอ?" ฉันถลึงตาใส่เขาอย่างแค้นจับใจ

"ก็อาจารย์ของเธอมาถามฉันเอง"

"ว่าจะให้ลงโทษเธอยังไงดี?" เขาหัวเราะในลำคอเล็กน้อย

"แล้วนายก็เลยบอกให้อาจารย์ตัดทุนการศึกษาของฉันเนี่ยนะ?" ฉันถามกลับไปอย่างเสียงสั่น

"ใช่" ฟาเรนเหยียดยิ้มตอบกลับมาทันที

"มันไม่มากไปหน่อยเหรอ" ฉันถามกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ฟาเรน?" น้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาอีกครั้งอย่างพูดไม่ออกเลยจริง ๆ

"ก็เธอทำให้ฉันกลายเป็นตัวตลกในสายตาของคนอื่นก่อน"

ฟาเรนเบะปากใส่อย่างไม่สนใจว่าสิ่งที่เขาทำเลว ๆ ลงไปมันมากเกินไปสำหรับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง

"ไอ้พวกคู่อริของฉัน มันก็หัวเราะฉันจนฟันแทบร่วงเลยมั้งตอนเห็นคลิปนั้น" เขาพูดกลับมาอย่างใส่อารมณ์

"ฉันมีหน้ามีตาในสังคมนะ ไม่ใช่สาวบ้าน ๆ อย่างเธอสักหน่อย"

เขาพูดใส่หน้าของฉันด้วยแววตาดูถูกดูแคลน

ในหัวสมองของเขาคิดแค่ว่าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้คนอื่น ๆ หัวเราะเขาได้ที่ถูกผู้หญิงตัวเล็ก ๆ สาดน้ำและด่ากราดใส่

ยิ่งเขาอ่านคอมเมนต์ต่าง ๆ ในเว็บบอร์ดของมหาลัย เขาก็เลยพยายามจองเวรจองกรรมฉันอย่างไม่มีที่สิ้นสุดแบบนี้น่ะเหรอ?

"ถามจริง ๆ นะ ว่าสิ่งที่ฉันทำมันเลวร้ายสำหรับนายมาก"

"ขนาดที่นายต้องทำลายชีวิตฉันเพื่อชดใช้ในสิ่งที่ฉันทำกับนายเลยเหรอ?" ฉันเอ่ยถามเหตุผลจากคนสารเลวตรงหน้า

"ใช่!" เขากระแทกเสียงกลับมาทันที

"ก็ฉันไม่เคยกลายเป็นตัวตลกแบบนี้มาก่อน" ฟาเรนพูดเสริมและมองหน้าฉันอย่างคาดโทษ

"และไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำร้ายร่างกายฉันได้ถึงสามครั้งเหมือนเธอ" เขาจ้องมองมาที่ฉัน ที่ตอนนี้มีแต่น้ำตาคลออยู่ในหน่วยตา

"ครั้งแรกที่เจอ เธอกัดหูของฉันจนเป็นแผลเป็น" ฟาเรนชี้ไปที่ใบหูของเขาที่เกิดจากตอนที่เราทะเลาะกันในสนามแข่งบอล ซึ่งมันเป็นรอยฟันจริง ๆ ตรงติ่งหูข้าง ๆ รอยสักสุดเท่ของเขา

"ครั้งที่สองเธอเตะฉันจนล้มลงไปนอนกับพื้นลานจอดรถ ถ้ามันใช้ไม่ได้เธอจะรับผิดชอบยังไง?" ฟาเรนชี้ไปที่ส่วนนั้นของเขา แถมยังจับดุ้นแข็ง ๆ นั้นโชว์ฉันอีก

"ครั้งที่สามเธอตบหน้าฉันต่อหน้าเพื่อนและคนอื่น ๆ กลางผับ"

"และครั้งสุดท้าย เธอสาดน้ำใส่ฉันที่หน้าตึกคณะของฉัน และยังมีคลิปหลุดออกมาจนฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเลย"

"ทุกเหตุการณ์ เธอยังจำได้อยู่ไหมว่าเธอเองก็เหี้ยกับฉันไม่ต่างกัน"

ฟาเรนขยับใบหน้าเข้ามาหาฉันจนปลายจมูกของเขาชนกับปลายจมูกเล็กของฉัน อย่างไม่อาจจะหันหน้าหนีไปทางอื่นได้เลย

"เธอทำให้ฉันไม่ต่างอะไรจากตัวตลก ทั้งที่ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเป็นตัวตลกของใครทั้งนั้น!" เขาจ้องเข้ามาในแววตาของฉันและร่ายยาวออกมาแทบไม่มีจังหวะได้หายใจเลย

"แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ...น้ำขิง!" ฟาเรนดันตัวของฉันชิดกำแพงและพูดใส่หน้าฉันด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

ฉันเงียบ รับฟังเขาทุกถ้อยคำอย่างไม่เถียงหรือพูดแทรกอะไรกลับไปเลย

เพราะเรื่องทั้งหมดมันก็เป็นเรื่องจริง แต่ฉันมองว่าเขาเองก็แรงกับฉันก่อน ฉันก็แค่ปกป้องตัวเองเพียงเท่านั้น

"แล้วต้องการให้ฉันชดใช้แบบไหนดีล่ะ" ฉันเอ่ยออกไปทั้งน้ำตา ที่ไม่อาจจะกลั้นเอาไว้ได้อีกแล้ว

"นายถึงจะพอใจ?"

"นายทำให้ฉันโดนไล่ออกจากงาน!!"

"นายข่มขืนฉันและยังถ่ายคลิปเอาไว้รอวันประจาน!"

"และนายทำให้ฉันถูกตัดทุนการศึกษา ซึ่งมันคืออนาคตดี ๆ เพียงหนึ่งเดียวที่ฉันมี!"

ฉันพูดไปร้องไห้ไปด้วย แม้ว่าจะพยายามกัดฟันและเก็บอารมณ์ให้ได้มากที่สุด เพราะกลัวคนอื่น ๆ จะผ่านมาเห็น แต่ความเจ็บปวดของฉันในตอนนี้ มันเหยียบเอาไว้ไม่มิดแล้วจริง ๆ

"นายจะไม่คิดเหลือที่ยืนเล็ก ๆ บนโลกนี้"

"ให้ฉันได้ยืนเลยใช่ไหม?"

ฉันระบายออกไปทั้ง ๆ ที่เริ่มมีอาการปวดหัวแทบจะระเบิดออกมาและแทบจะยืนต่อไม่ไหวแล้ว

"แล้วฉันต้องทำยังไงเหรอ" ฉันทุบลงกับแผ่นอกของตัวเองอย่างแรง

"ถึงจะสาแก่ใจนายสักที?" ฉันตวาดลั่นและระเบิดอารมณ์ถามเขาไปทั้งน้ำตา

"ฆ่าฉันให้ตายเลยดีไหม?" ฉันคว้าฝ่ามือหนา ๆ ของเขามาวางพาดที่ลำคอของตัวเอง ก่อนจะบังคับให้เขาบีบคอของฉัน

"เพราะทุกวันนี้ที่เป็นอยู่"

"มันก็ไม่ต่างจากตกนรกทั้งเป็นเลยสักนิด" ฉันเอ่ยถามฟาเรนไปตรง ๆ ขณะที่เขาเองก็เอาแต่ยืนนิ่งไม่ตอบอะไรกลับมาเลยทั้งนั้น

"เอาเลยฟาเรน"

"นายบีบคอฉันให้ตายไปเลยก็ได้"

"เชิญทำร้ายฉันจนกว่านายจะพอใจ" ฟาเรนเกร็งมือของเขาเอาไว้ไม่ยอมบีบคอของฉันแต่อย่างใด

"..." ฟาเรนมองฉันด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

เขาไม่พูดไม่อะไรเลยหลังจากที่ฉันเริ่มร้องไห้หนักขึ้น ๆ และระบายความเจ็บปวดนี้ออกมาจนหมด

ฉันกำหมัดทั้งสองข้าง ๆ แน่น

ฉันพยายามสูดลมหายใจเข้าออกช้า ๆ อย่างตั้งสติ เพราะเริ่มมีคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเหลือบมองทางเราอยู่ไม่น้อย แม้ว่ามันจะเป็นมุมตึกแคบ ๆ ก็ตาม

"ถ้าเป็นคนอื่นทำร้ายฉันแบบที่เธอทำ มันไม่มีชีวิตมายืนร้องไห้อยู่ตรงหน้าฉันแบบตอนนี้หรอก"

ฟาเรนพูดออกมาหน้าตาเรียบนิ่งและสะบัดมือของตัวเองออกจากลำคอของฉันทันที

แต่ในขณะที่ยืนจ้องหน้าฟาเรนอย่างเจ็บแค้นนั้น ฉันก็เริ่มรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาแบบดื้อ ๆ เหมือนว่าฉันจะเครียดและโกรธมากจนปวดหัวไมเกรนขึ้นมาฉับพลัน

ใบหน้าของเขาเริ่มมัว ๆ เบลอ ๆ จนมองเห็นไม่ค่อยชัดเลย

"เป็นไรไป" ฟาเรนถามอย่างเสียงแข็ง ๆ เมื่อเห็นว่าฉันเซถอยหลังไปเล็กน้อย

"เปล่า" ฉันกะพริบตาถี่ ๆ เพราะรู้สึกเหมือนมันวูบ ๆ

"สำออย เรียกร้องความสนใจจากฉันงั้นเหรอ?" ฟาเรนถามกลับมาอย่างมั่นหน้า

"ก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันสิ" ฉันผลักแผ่นอกแกร่งของเขาออกไปอย่างแรง

"หรือนี่เป็นวิธีเรียกร้องความสงสารของเธอ?" ยังไม่ทันที่ฟาเรนจะพูดจบอยู่ ๆ

ฟุ่บ

จู่ ๆ ฉันก็หน้ามืดและล้มลงใส่แผ่นอกของเขา

"เป็นไรอะ?" ฉันได้ยินเสียงของฟาเรนที่เอ่ยถามเป็นครั้งสุดท้าย

ก่อนที่สติจะค่อย ๆ กับวูบไปช้า ๆ

จากภาพตรงหน้าที่มองเห็นค่อย ๆ เลือนรางและกลายเป็นสีดำสนิทไปในเสี้ยววินาทีสั้น ๆ

END OF NAM KHING’S PART