หลังจากผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนางรำยั่วยวนสายตามาเป็นชุดกระโปรงผ้าลินินตัวยาวที่ปกปิดมิดชิดมากกว่าเดิม มายาก็อดไม่ได้ที่จะออกมานอกบริเวณที่พักของเมมนอนซึ่งใหญ่โตกว่าที่นางเคยอาศัยอยู่ นางเป็นพียงนางระบำที่มาจากนอกเขตพระราชวังในหมู่บ้านเล็ก ๆ ริมฝั่งแม่น้ำไนล์ซึ่งทั้งพ่อและแม่ก็ตายไปหมดแล้ว หญิงสาวเพียงตัวคนเดียวทำทุกอย่างกระทั่งได้เป็นนางรำในงานพิธีการและงานฉลองหลายครั้งหลายหนอาจเป็นเพราะหน้าตาคมขำและเรือนร่างอ้อนแอ้นเหมาะกับงานแบบนี้ นางยังจำได้ว่าเมมนอนคือนายทหารที่นางได้เจอวันนั้นในวันเริ่มการเฉลิมฉลองเทศกาลโอเปตจนถึงตอนนี้ทวยเทพได้ดลบันดาลให้นางพบเขาอีกครั้งแต่กลับมาอยู่ในอีกสถานะที่ใกล้ชิดมากกว่าเดิม หากแต่เขาก็ยังคงเงียบบงันนับแต่กลับมาจากงานเลี้ยง เขาไม่พูดอะไรเลยจนนางเริ่มเป็นฝ่ายอึดอัดเสียเอง
“ท่าน...เมมนอน” มายารวบรวมกำลังใจเรียกราชองครักษ์ที่ยังนั่งอยู่ตรงศาลาหินประดับด้วยต้น
