สยบรัก ยัยลูกติด

ตอนที่ 6 ข้อเสนอ

"ทำไมถึงไม่เคาะประตูก่อนเข้ามา" น้ำเสียงห้วนแข็งรวมถึงสีหน้าเคร่งขรึมดังขึ้นในขณะที่ยี่หวากำลังจะย่อตัวลงไปเก็บเศษแก้วที่แตกกระจายเต็มพื้น ทำให้เธอต้องยืดตัวยืนตัวตรง สองมือประสานกันไว้ด้านหน้า ใบหน้าก้มต่ำมองพื้นด้วยไม่กล้าสบตากับดวงตาคมของเจ้านายหนุ่มอีกครั้ง

"เคาะแล้วค่ะ" เสียงหวานแผ่วเบา อีกทั้งยังสั่นไปหมด

"เงยหน้าขึ้นมา แล้วตอบฉัน" ยิ่งเห็นร่างเล็กสั่นกลัวน้ำเสียงของเขาก็ยิ่งห้วนแข็งดุดัน

"หวาเคาะประตูแล้วค่ะ แต่เฮียภีมไม่ได้ยินเอง" ยี่หวาเงยหน้าขึ้นตอบตามคำสั่ง ก่อนเสียงนั้นจะเบาลงเรื่อยๆ พร้อมกับใบหน้าสวยที่ก้มมองลงต่ำเมื่อเจอสายตาดุกร้าวของคนตรงหน้า ภีมกวาดตามองไปทั่วดวงหน้าเธอทุกกระเบียดนิ้ว ยิ่งได้เห็นใกล้ๆ ยิ่งรู้สึกต้องตาต้องใจอยากได้เธอมาครอบครองในฐานะสตาร์ของ TXRBO CLUB และผู้หญิงของเขา ผู้หญิงที่มีหน้าที่นอนอ้าขาบนเตียงให้เขาเอาเท่านั้น ไม่มีความรู้สึกใดๆ เข้ามาเกี่ยวข้อง

"จัดการเก็บให้หมด" ว่าแล้วก็เดินไปกระแทกตัวลงนั่งบนโซฟาหนัง ยกขาขึ้นไขว่ห้าง แขนแข็งแรงยกพาดไปตามความยาวของพนักโซฟาหรู ปั้นหน้าเป็นยักษ์จับจ้องคนที่นั่งยองๆ เก็บเศษแก้วที่แตกกระจายใส่ถาด ยี่หวาเงยหน้าขึ้นมาเพียงครู่เมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองอย่างไม่วางตาก่อนจะเบี่ยงตัวหันหลังให้เขา

"วันอะไรของเธอนะหวา มาทำงานวันแรกก็ต้องมาเห็นอะไรก็ไม่รู้ จะเป็นตากุ้งยิงไหมเนี่ย และที่สำคัญจะโดนไล่ออกไหม" เสียงหวานพึมพำกับตัวเองขณะเก็บเศษแก้ว

"บ่นอะไร รีบๆ เก็บเข้าสิ แล้วไปเอามาให้ฉันใหม่"

"ค่ะ จะรีบเก็บเดี๋ยวนี้ค่ะ" ด้วยความตกใจในน้ำเสียงของเจ้านายหนุ่มทำให้ยี่หวาไม่ทันระวังจนเศษแก้วบาดมือ เธอกำมือข้างนั้นไว้แน่นแล้วใช้มืออีกข้างเก็บเศษแก้วต่อ

"เธอเป็นอะไร" ภีมเดินเข้ามาย่อตัวนั่งข้างๆ ยี่หวาด้วยความรวดเร็ว

"ฮะ...เฮียภีม" ยี่หวากำมือแน่นไม่ยอมให้เขาได้เห็นว่าเธอได้รับบาดเจ็บ

"เธอเป็นอะไร แบมือ"

"..."

"ฉันถามยี่หวา" ยี่หวายังนิ่ง ภีมเลยดึงข้อมือมาเลย ยี่หวาตกใจต้านแรงของเขาไม่ได้

"หวาไม่เป็นไรค่ะ" ยี่หวากลั้นอาการเจ็บแผล แบมือออกให้คนตรงหน้าดู มือของเธอชุ่มไปด้วยเลือด ภีมเห็นแผลก็ชะงักไป

"เลือดออกขนาดนี้เธอยังบอกว่านิดหน่อย มานี่" ภีมจูงมือยี่หวาเดินไปนั่งที่โซฟาตัวเดียวกับที่เขานั่ง แล้วเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาล

มือใหญ่จับประคองมือเล็ก เช็ดรอบๆ แผลด้วยแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อ วนจากขอบแผลด้านในออกมาด้านนอกจนคราบเลือดจากหาย แล้วเช็ดบริเวณแผลด้วยสำลีชุบน้ำเกลือล้างแผล ใบหน้าสวยเหยเกแต่เมื่อสายตาปะทะกับสายตาแข็งกร้าวก็พยายามกลั้นความเจ็บไว้ มือใหญ่เช็ดวนจากด้านในออกด้านนอก เช็ดซ้ำจนแผลสะอาดด้วยความเบามือ ดีที่บาดแผลของเธอไม่ลึก แต่ก็เป็นรอยยาวถึงทำให้เลือดออกมากขนาดนี้

"โอ๊ยยย...แสบ" ยี่หวาร้องโอดครวญเสียงหลงเมื่อภีมใส่ยาฆ่าเชื้อบริเวณบาดแผล

"มีความรู้สึกด้วยเหรอ" ยี่หวาอ้าปากค้างกับคำพูดของคนตรงหน้า แก้วบาดเลือดไหลขนาดนี่คนอะไรจะไม่มีความรู้สึก เพียงแต่เธอไม่ได้ร้องโอดครวญตั้งแต่แรกก็เท่านั้นเอง

ภีมก้มลงไปเป่าที่มือบางเพื่อบรรเทาอาการเจ็บแสบให้ยี่หวาเหมือนกับตอนทำแผลให้กับภิณ น้องสาวสุดที่รักยามวิ่งเล่นหกล้มเมื่อครั้งเป็นเด็ก แต่ตอนนี้โตจนมีครอบครัวที่อบอุ่น และมีคนคอยดูแลอย่างดีแทนเขาแล้ว

ยี่หวาจ้องมองริมฝีปากหยักได้รูปที่บรรจงเป่าลมใส่มือของเธอด้วยสายตาเป็นประกายวาววับจนลืมความเจ็บปวดไปเสียสนิท ถึงแม้ภายนอกของคนตรงหน้าจะดูดุดันแต่จริงๆ แล้วเขากลับมีมุมอ่อนโยนซ่อนอยู่ด้วย

"มองฉันด้วยสายตาแบบนั้นอยากโดนจับปล้ำหรือไงห๊ะ" ภีมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับสายตาคู่สวยที่จ้องมองเขาเป็นประกาย จึงจงใจเอ่ยขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ตัว เจ้าของใบหน้าสวยรีบหลบสายตาคู่คมของเขาอย่างรู้สึกเขินอาย

"เวลาเธอมองผู้ชายเธอใช้สายตาแบบนี้ทุกครั้งเลยหรือเปล่า"

"เฮียภีมหมายความว่ายังไง สายตาของหวาเป็นยังไงเหรอคะ" คนถูกถามโน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาใกล้ๆ ดวงตาคู่คมจ้องมองลึกเข้าไปในแววตาสวยใสอย่างสื่อความหมาย

"อ่อย เชิญชวนผู้ชายขึ้นเตียง"

"หวาไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย"

"แล้วเธอคิดอะไร"

"หวาไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น หวาก็แค่....."

"แค่อะไร"

"แค่.....แค่คิดว่าเฮียภีมหล่อก็เท่านั้น แต่หวาไม่ได้คิดจะอ่อยหรือให้ท่าอะไรเฮียภีมเลยนะ"

"หึ เธอจะบอกว่าเธอหลงเสน่ห์ฉันงั้นสิ" ยี่หวาอึ้งไปชั่วขณะ อดต่อว่าเจ้านายหนุ่มในใจไม่ได้ 'คนอะไรหลงตัวเองชะมัด คิดว่าตัวเองมีเสน่ห์เหลือล้นจนใครๆ ก็ต้องหลงเสน่ห์ตัวเองง่ายๆ เลยหรือไง'

"ไม่ใช่นะคะ หวาแค่คิดว่าเฮียภีมหล่อเฉยๆ แค่หล่อค่ะ ไม่ได้หลงเสน่ห์"

"เสร็จละ" ภีมกระแทกเสียงบอกในน้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะเอนหลังพิงไปกับพนักโซฟา กอดอกพร้อมยกขาขึ้นมาไขว่ห้างอย่างมีมาด มองคนตรงหน้าด้วยสายตาขุ่นเคือง

"ขอบคุณค่ะ" ยี่หวายกมือไหว้ เตรียมลุกจะไปเก็บเศษแก้วต่อ แต่ก็ต้องนั่งลงตามเดิมเพราะน้ำเสียงห้วนแข็งที่ออกคำสั่ง ก่อนจะเอ่ยบอกความต้องการของตน

"นั่งอยู่ตรงนั้น ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอต่อ .....เธอสนใจจะเป็นสตาร์ของที่นี่ไหม เป็นดาวเด่นของ TXRBO CLUB ได้เงินดีกว่าพนักงานเสิร์ฟเป็นไหนๆ"

"สตาร์? แบบผู้หญิงคนเมื่อกี้น่ะเหรอคะ" ยี่หวาจำได้ว่าเธอคือผู้หญิงที่เฉิดฉายอยู่บนเวทีในฐานะสตาร์ ดาวเด่นของที่นี่

"ใช่ ตอนนี้ไลลาคือสตาร์ของที่นี่"

"ถ้าเป็นสตาร์แล้วต้องทำแบบนั้น หวาไม่เป็นหรอกค่ะ" ยี่หวาทำหน้าราวกับขยะแขยงเมื่อนึกถึงถาพที่เธอเข้ามาเห็นเต็มสองตา โดยเฉพาะส่วนที่อยู่กลางกายเป็นลำยาวของเจ้านายหนุ่มและผู้หญิงคนนั้นก็จับมันและดูดเลียราวกับมันคือไอศกรีมแท่งโปรด

"เธอทำหน้าเหมือนขยะแขยงฉันอย่างนั้น"

"ค่ะ เอ้ยไม่ใช่ค่ะ หวาไม่ได้คิดแบบนั้น" เมื่อรู้ตัวว่าหลุดปาก ยี่หวารีบแก้ตัวพัลวัน หลุบตามองต่ำหลบสายตา

"ตกลงเธอจะเป็นสตาร์ของที่นี่ไหม หรืออยากฟังข้อเสนอก่อน"

"หวาเป็นสตาร์ไม่ได้หรอกค่ะ หวาทำไม่ได้"

"งั้นเป็นผู้หญิงของฉัน"

"คะ?" ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เงยหน้ามองเจ้านายหนุ่มอย่างไม่อยากจะเชื่อหู

"เป็นผู้หญิงของฉัน เธอจะได้ทุกอย่างตามที่เธอต้องการ ภายใต้กฎเพียงข้อเดียว คือห้ามรักฉัน แต่ถ้าเธอเป็นสตาร์ของที่นี่ และเป็นผู้หญิงของฉัน เธอจะแตกต่างจากสตาร์คนอื่นๆ ลูกค้าทุกคนจะไม่มีสิทธิ์แตะต้องตัวเธอ ฉันเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์ในตัวเธอ ว่าไง เธอสนใจข้อเสนอของฉันไหม ถ้าเธอสนใจเรามาทำสัญญาภายใต้เงื่อนไขและสิ่งที่เธอจะได้รับกัน"

"คำตอบของหวามีผลกับงานที่หวาทำอยู่ตอนนี้ไหมคะ"

"แน่นอนว่าไม่มี"

"งั้นหวาขอปฏิเสธค่ะ" ยี่หวาตอบออกไปทันทีโดยไม่แม้แต่จะคิดหรือลังเล

"นี่เธอกล้าปฏิเสธข้อเสนอฉันงั้นเหรอ"

"ค่ะ ต่อให้เฮียภีมให้เงินหวาเดือนละแสนเดือนละล้านหวาก็ขอปฏิเสธ" ถึงเธอจะลำบากยากจน แต่เธอก็ไม่มีทางขายศักดิ์ศรีตัวเองเป็นอันขาด

"ยี่หวา!!"

"หวาขอเป็นพนักงานเสิร์ฟของที่นี่ก็พอแล้วค่ะ" ยี่หวายืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"วันนี้เธอกลับไปได้ละ ที่เหลือให้แม่บ้านจัดการ"

"ไหนเฮียว่าคำตอบของหวาไม่มีผลกับงานที่ทำอยู่ตอนนี้ไงคะ แล้วทำไมเฮียถึงไล่หวาออก"

"ฉันพูดเหรอว่าฉันไล่เธอออก"

"ก็เฮียบอกให้หวากลับ"

"ฉันให้เธอกลับบ้าน เพราะมือเธอมีแผล"

"ตกลงเฮียไม่ได้ไล่หวาออก"

"ถ้าเธอยังถามฉันอีกคำเดียว ฉันไล่เธอออกแน่"

"หวาไม่ถามแล้ว หวากลับเดี๋ยวนี้ละค่ะ" ยี่หวารีบลุกออกจากห้องไปด้วยความดีใจที่ไม่ถูกไล่ออก แต่ยังไม่ทันไรเธอก็เปิดประตูกลับเข้ามาอีก

"เธอกลับมาทำไมอีก"

"หวาลืมค่ะ" ยี่หวายกมือไหว้ภีมแล้วรีบวิ่งออกจากห้องทำงานของเขาไป

"เด็กแท้ว่ะ" ภีมกระตุกยิ้มมุมปาก ส่ายหน้าเบาๆ กับการกระทำของยี่หวา แต่ทำไมเขากลับไม่รู้สึกโกรธที่เธอปฏิเสธข้อเสนอของเขา เพียงแค่รู้สึกหงุดหงิดที่ถูกปฏิเสธในช่วงแรกเท่านั้น แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังอยากให้เธอมาเป็นผู้หญิงของเขาอยู่ดีโดยที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นเธอ ทั้งที่เขาไม่เคยยื่นข้อเสนอนี้ให้ใคร แม้จะมีผู้หญิงมากมายต้องการ หรืออาจเป็นเพราะเขาสะดุดตาเธอตั้งแต่แรกพบก็เป็นได้

"แม่หวากลับมาแล้วเหรอ แม่หวาเหนื่อยไหม" น้ำเสียงงัวเงียถามคนเป็นแม่เมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังถูกอุ้มอยู่ในอ้อมกอด แต่ด้วยความง่วงงันทำให้ดวงตากลมเล็กหนักอึ้ง

"ค่ะ แม่หวากลับมาแล้ว เรากลับไปนอนบ้านกันนะคะ ขอบคุณมากนะคะป้านง" ยี่หวาบอกพลางลูบหลังของลูกสาวเบาๆ กล่อมให้หลับ

"ทำไมกลับเร็ว แล้วนั่นมือไปโดนอะไรมา"

"แก้วบาดค่ะ แต่ไม่เป็นอะไรมาก เฮียเจ้าของร้านเลยให้กลับก่อนเวลา"

"ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้ว พาเพลงกลับไปนอนเถอะ ยี่หวาเองก็พักผ่อนบ้าง ไม่ใช่นั่งพิมพ์งานต่อจนดึกดื่นค่อนคืน ร่างกายจะแย่เอา"

"ค่ะป้านง หวาไปนะคะ" ยี่หวาอุ้มเพลงกลับบ้าน

ยี่หวาวางเพลงลงบนเตียงนอนอย่างเบามือ ห่มผ้าให้ทั้งคนทั้งตุ๊กตาหมีที่ถูกกอดไว้แน่น ก่อนจะก้มลงไปจูบที่หน้าผากเล็กด้วยความรักใคร่ แล้วจึงเข้าไปอาบน้ำ และออกมานั่งพิมพ์งานที่รับจ้างไว้ กว่าจะได้ล้มตัวลงนอนกอดลูกสาวก็เกือบตีสาม