บทที่ 05 ติดใจ

1276 Words

“ฉันบอกว่าให้เธอเลิกกับมัน ทำไมไม่ทำ หรืออยากเห็นมันตายก่อน” ร่างหนายืนกอดอกพิงที่ผนังข้างประตูห้องของคอนโดเธอ ถามหญิงสาวเสียงเรียบสายตาดุดัน “...” หญิงสาวเบือนหน้าหนีจากซาตานอย่างเขาแล้วหันไปกดรหัสเข้าห้องเธอราวกับคนไม่ได้ยินอะไร ตี๊ดด ปั๊งงงง เมื่อประตูถูกปลดล็อกร่างบางเดินเข้าไปอย่างไม่สนใจ ก่อนที่ร่างสูงจะดันประตูกว้างแล้วเดินตามเธอเข้าไปปิดประตูห้องเสียงดังแล้วพาตัวเองไปนั่งอยู่โซฟาราคาแพงที่อยู่ตรงกลางห้องด้วยท่าทีที่ไร้ความรู้สึก “เข้ามาทำไม ออกไป” เธอกระชากแขนหนาให้ลุกออกไปแต่มันไม่แม้แต่จะขยับออกสักนิด แต่ร่างเล็กก็ไม่ลดละความพยายามยังคงดึงแขนหนาที่นั่งนิ่งอยู่กลางห้อง “หึ” เขาขำในลำคอแล้วมองร่างบางราวกับคนหิวโหยจนร่างเล็กต้องชะงักแล้วรีบปล่อยมือเดินถอยหลังไปอัตโนมัติฉายใบหน้าเกรงกลัว “ฉันไปเอง” เธอหยิบกระเป๋าตัวเองแล้วรีบเดินหนีเขาออกจากห้องทันทีเมื่อรู้สึกว่ามันเริ่มไม่ปลอดภัย ชายหนุ่มยกยิ้มร้ายมุมปากแก่เธอแต่ไม่ได้เดินตามออกไป “ถอยไป” เสียงใสพูดกับชายชุดดำหน้าห้องของเธอที่ยกมือขวางไม่ยอมให้เธอได้เดินผ่านออกไป “เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก” ร่างบางเดินเข้ามาในห้องดังเดิมแล้วมองดูเขาที่นั่งยิ้มเยาะสบายใจ “พี่ต้องการอะไร” เธอถามออกไปด้วยความเหลืออดไม่เข้าใจในการกระทำที่ไม่ยอมจบสักที “ตัวเธอ” ร่างหนาพิงโซฟาแล้วพูดออกไปท่าทางสบายใจ “หมายความว่าอะไร พี่จะให้ขวัญไปเป็นเด็กพี่งั้นเหรอ” ร่างบางเริ่มเสียงดังขึ้นเมื่อถูกคนตรงหน้าดูถูก มือเล็กกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ “หึ ฉันให้ได้ทุกอย่างตามที่เธอต้องการ” เขายังคงพ้นถ้อยคำดูถูกต่อเนื่องไม่สนใจร่างบางที่ยืนกำมือแน่นจ้องหน้าเขาเขม็ง “ฉันไม่ต้องการ อย่ามาดูถูกฉัน” เธอพูดเสียงแข็ง “ฉันไม่ได้ถามความเห็นของเธอ ถ้าฉันต้องการอะไรคนนั้นก็ไม่มีทางปฏิเสธฉัน...แม้กระทั่งเธอ” เขาลุกขึ้นมาเชยคางแหลมของเธอให้มองหน้าเขาชัดๆ แล้วผุดยิ้มมุมปากอีกครั้ง “...” ร่างบางเงียบไปแล้วมองหน้าเขานิ่ง ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเลวได้ถึงขนาดนี้ “ฉันแค่ติดใจเธอ วันไหนที่ฉันเบื่อฉันจะปล่อยเธอเอง” “ทำไมฉันต้องยอมให้พี่กดขี่ฉัน” “ถ้าเธออยากให้คลิปที่ฉันเอาเธอว่อนเน็ตก็ลองดู” เขายกโทรศัพท์มือถือราคาเปิดคลิปให้เธอดู เผยให้เห็นใบหน้าของเธอชัดเจนแม้จะอยู่ในมุมมืดแต่ก็รับรู้ว่าเป็นเธอ ร่างบางยืนช็อคนิ่งน้ำตาไหลเป็นธารมองคนตรงหน้าอย่างเจ็บปวด “ฮึกก พี่ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง” เธอพยายามปาดน้ำตาตัวเองแล้วพูดกับเขาไม่อยากแสดงท่าทีอ่อนแอให้คนตรงหน้าเห็น “ฉันจะให้คนมาเก็บของไปอยู่คอนโดฉันพรุ่งนี้ ห้ามสาย” “ฉันไม่ไป” ร่างบางรีบปฏิเสธออกไปทันที “ฉันไม่ได้พูดดีกับเธอทุกครั้ง” มือแกร่งกำแขนร่างบางแน่นแล้วพูดออกไปด้วยความโกรธที่เริ่มก่อตัวขึ้น “ฮึก ฉันเจ็บ” น้ำใสๆ ไหลอีกครั้งกลั้นไว้ไม่อยู่ทั้งเจ็บกายและเจ็บใจถาโถมเข้ามาจนเธอไม่สามารถคุมมันได้ “เรื่องแฟนของเธอฉันให้เวลาจนถึงพรุ่งนี้ถ้าฉันยังเห็นว่าเธออยู่กับมัน คงรู้นะว่ามันจะเป็นยังไง” เขาพูดจบแล้วปล่อยแขนเธอหันหลังเดินออกจากห้องไปทิ้งให้ร่างบางนั่งทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง ‘ฮึก ฮือออ’ เธอกอดเข่านั่งร้องไห้อยู่ที่พื้นเจ็บกายไม่เท่าไหร่แต่เจ็บที่ใจลึกๆ ที่ต้องโดนอยู่ภายใต้อำนาจของคนเลวแบบเขา “พัด อยู่ไหน เรียนเสร็จยัง” เธอปรับเสียงให้เป็นปกติแล้วตัดสินใจกดโทรหาแฟนของเธอ “ใกล้เสร็จแล้ว ขวัญมีอะไรหรือเปล่า” ปลายสายตอบเสียงกระซิบราวกับคนที่กำลังแอบคุยโทรศัพท์ “คืนนี้ไปทานข้าวกันนะ” “แปปนึงนะขวัญ” เขาพูดจบแล้วเงียบหายไป หญิงสาวถือสายรอเขาสักพัก “ฮาโหลขวัญว่าอะไรนะ” ชายหนุ่มพูดเต็มเสียงเมื่อตั้งใจหนีออกมาจากคลาสเรียนเพื่อคุยกับเธอ “คืนนี้เราไปทานข้าวกันนะ” เธอกรอกเสียงพยายามให้มักปกติที่สุดไม่ให้เขาจับได้ “ได้สิครับ พัดไปรับนะ” ชายหนุ่มรีบเอ่ยออกไปเสียงตื่นเต้น “อือ ขวัญรอที่คอนโดนะ” “ขวัญเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมเสียงแปลกๆ” “เปล่าหรอก ขวัญเป็นหวัดนิดหน่อย” “แล้วจะไปกินข้าวไหวเหรอ พัดว่าค่อยไปไหม พัดซื้อข้าวเข้าไปทานที่ห้องกับขวัญดีกว่า” “ขวัญไม่ได้เป็นอะไรมาก...ไปได้” “โอเคครับ งั้นพัดไปเรียนต่อก่อนนะ มีอะไรโทรหาพัดนะ” ปลายสายพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงแฟนสาว “อื้อ ไปเรียนเถอะ” เธอวางสายไปแล้วปล่อยโฮอีกครั้ง พยายามคิดหาเหตุผลจะไปบอกเลิกชายหนุ่ม ในใจเจ็บเจียนตายเมื่อต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำแต่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้ เธอกลัวว่าเขาคนนั้นจะฆ่าแฟนของเธอ...เธอกลัว “พัดอยู่ข้างล่างแล้ว ให้ขึ้นไปหาก่อนไหม” ชายหนุ่มโทรหาเธอเมื่อขับรถมารับตามที่นัดกับแฟนสาวไว้ “ขวัญลงไปเอง รอแปปนึงนะ” เธอหยิบกระเป๋าแล้วรีบเดินลงลิฟต์มายังชั้นล่างขึ้นรถของแฟนหนุ่ม “คิดถึงจัง” เจ้าของประโยคพูดพลางจับมือเล็กมาหอมแล้วมอบรอยยิ้มหวานแก่เธอ “เวอร์แล้ว พึ่งเจอกันเมื่อเช้าเอง” เธอลอบมองใบหน้าคมได้รูปแล้วยิ้มตามเขาแม้ในใจอยากจะร้องไห้ออกมามากก็ตาม “เราจะไปร้านไหนดี” ชายหนุ่มหันมาถามเธอแล้วขับรถออกไปพลางจับมือเธอไปตลอดทาง “แล้วแต่พัดเลย” “งั้นไปร้านประจำแถวมอเนอะ” เขาหันมายิ้มตาหยีให้เธอแล้วขับรถมุ่งตรงไปแถวมหาลัยเอกชนที่ตั้งอยู่ไม่ไกล . . “ขวัญ” ชายหนุ่มเรียกชื่อเธอขณะที่กำลังนั่งทานอาหารกันเงียบๆ “ห้ะ! ว่า” ร่างบางหลุดจากภวังค์ความคิดแล้วรีบตอบเขาไป “เป็นอะไร พัดเห็นว่าเหม่อหลายรอบแล้วนะ” ชายหนุ่มกุมมือเธอแล้วถามด้วยความเป็นห่วง “เปล่าหรอก ทานเถอะ” เธอส่งรอยยิ้มหวานแล้วทำพยายามตัวให้ปกติที่สุด ทั้งสองคนลงมือทานข้าวกันต่อโดยที่มีเธอนั่งเขี่ยข้าวไปมานึกถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมง “จะไปไหนอีกไหม” ก่อนที่แฟนหนุ่มจะเช็คบิลแล้วเดินออกมาจากร้านอาหารพลางหันมาถามเพราะปกติแล้วแฟนสาวมักจะอ้อนให้เขาพาไปทานของหวานต่ออยู่เสมอ “ไม่แล้ว กลับกันเถอะ” ร่างบางพูดแล้วเดินกลับไปยังรถของเขา ชายหนุ่มนึกแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินตามเธอมา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more