ผู้ชายสายเปย์
899 Words
ตอนที่ 14
อรนภัสทิ้งตัวนั่งลง ก่อนจะโผเข้าหาชายคนรักแล้วกอดเขาไว้แน่น หล่อนหอมแก้มเขาทั้งซ้ายและขวา
“คิดถึงจังเลย หมู่นี้คุณงานยุ่งเหรอคะ แต่ไหน ๆ คืนนี้อรก็ช่วยคุณแล้ว อย่าลืมทำตามสัญญานะคะ” อรนภัสรีบออดอ้อนและทวงค่าจ้างทันที
“คุณพลอย อย่าทิ้งผมไปนะ อย่าปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว” เพชรพักพิงกำลังคิดหาวิธี เมื่อได้ยินน้ำเสียงเว้าวอนของชายหนุ่มที่เป็นเพื่อนของเพื่อนอีกทีกำลังนั่งพร่ำเพ้ออยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า
“คุณชลันธร คุณคงจะรักคุณพลอยแฟนของคุณมากสินะครับ” หลังจากที่พยายามชวนคุยอยู่นานเพชรพักพิงก็สามารถเปิดปากของชลันธรได้สำเร็จ
“รักสิ รักมากด้วย”
“คุณพลอยแฟนของคุณชลันธร คงจะสวยมากเลยครับ” เพชรพักพิงนั่งลงและพยายามชวนคุยไปเรื่อย ๆ แบบไม่กดดันที่จะถามอะไรในตอนนี้ ชลันธรอยากพูดหรืออยากระบายอะไร เขาก็เพียงแค่รับฟังและถามขึ้นสั้น ๆ เท่านั้น
“สวย เธอสวยมาก ถ้าคุณได้เห็นเธอละก็ คุณจะหลงรักตั้งแต่แรกเห็น” ชลันธรพูดด้วยแววตาที่หยาดเยิ้มเป็นประกาย ประมาณว่ากำลังคลั่งรักพลอยดาวอย่างเอาเป็นเอาตาย
“โอ้โห่!.. ขนาดนั้นเชียวรึครับ แหม่!..ผมชักอยากเห็นแฟนคุณชลันธรตัวเป็น ๆ ซะแล้วซิ”
“อย่า!.. ผมหวง” ชลันธรกระดกแล้วเหล้าแล้ววางกระแทกกับโต๊ะทันทีด้วยอารมณ์เดือด
“ก็ได้ ๆ งั้นผมว่าเรามาชนแก้วกันก่อนดีกว่าครับ” ทั้งสองคนคุยกันไปได้เกือบสองชั่วโมงเสียงมือถือของชลันธรก็ดังขึ้น เขาลุกขึ้นล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง แต่ด้วยความเมาเลยทำให้โทรศัพท์หลุดมือกระเด็นล่วงพื้น เพชรพักพิงเห็นดังนั้นจึงอาสาก้มไปหยิบให้ แต่บังเอิญดันไปเห็นสายเรียกเข้าโชว์ชื่อพลอยดาวพร้อมกับรูปคู่ที่เธอถ่ายกับชลันธรพอดี เพชรพักพิงเก็บความสงสัยแล้วยื่นโทรศัพท์ให้กับชลันธร เขารีบรับสายของหญิงสาวคนรักด้วยความดีใจ
“สวัสดีครับน้องพลอย โห่ พี่คิดถึงน้องพลอยใจจะขาดเลย พี่ทั้งไลน์ ทั้งโทร ทำไมน้องพลอยไม่คิดจะตอบพี่บ้าง” เสียงออดอ้อนของชลันธรต่างจากคนเมื่อสักครู่ลิบลับ เพชรพักพิงพยายามใช้สมาธิแอบฟังชลันธรคุยกับแฟนสาว
“ครับ ๆ เดี๋ยวพี่จะรีบโอนให้นะครับ” เมื่อการสนทนาสิ้นสุดลง สักพักชลันธรก็รีบเดินไปหาบุรินทร์ทันที
“เฮ้ย!เพื่อน! ขอยื้มตังค์ห้าหมื่นดิ”
“มึงจะเอาไปทำไรวะ” บุรินทร์เอ่ยถาม เพราะครั้งนี้ชลันธรยืมเงินของเขามากกว่าทุกครั้ง จนหนี้เก่าปนหนี้ใหม่เป็นดินพอกหางหมูอยู่แล้ว
“เอ่อ!..น่า เดี๋ยวกูคืนให้”
“ถ้าบุรินทร์ไม่ให้ยืม เอาที่ผมก่อนก็ได้นะครับ คุณชลันธร” เพชรพักพิงเดินมาที่โต๊ะและรีบบอกทันที ก่อนจะส่งสายตาให้บุรินทร์
“เอ่อ ๆ เดี๋ยวกูโอนให้รอแป๊บ” บุรินทร์รีบควักโทรศัพท์ออกมากดโอนเงินให้เพื่อนตามที่ขอ ก่อนจะส่ายหัวเมื่อชลันธรรับโทรศัพท์ด้วยเสียงหวานแล้วเดินออกไปนั่งคุยที่โซฟาตัวเดิม เพชรพักพิงนั่งลงคุยกับบุรินทร์
“เพื่อนแก โดยยัยพลอยดาวหลอกแล้วละ”
“พลอยดาว”
“ก็พี่สาวกำมะลอของยายพลอยรุ้งไงเล่า”
“อ๋อ เพื่อนยัยตัวแสบเองเหรอ ที่หักอกไอ้ธร”
"ฉันว่ายังไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แต่เพื่อนแกหลงเสน่ห์ แล้วยัยนั่นก็น่าจะหลอกให้เปย์เงินมากว่า ชลันธรยืมเงินแกไปเท่าไหร่แล้ววะ"
"ก็หลายบาทอยู่ รวม ๆ ก็เกือบสองแสน ฉันสงสารมันวะ พี่น้องก็ไม่มี ปีกลายแม่มันก็เพิ่งเสีย แล้วมันก็อยู่กับแม่แค่สองคน"
"ถ้าแกไม่ทำให้เพื่อนแกตาสว่าง ก็จะถูกยัยนั่นหลอกแบบนี้อยู่ร่ำไป แกจะปล่อยให้เพื่อนเป็นแบบนี้เหรอวะบุรินทร์"
"ฉันกำลังจะให้ทนายไปคุยเรื่องบ้านกันยัยคุณหญิงนั่นแล้วล่ะ ฉันขอจัดการเรื่องยัยพราวรุ้งให้เรียบร้อยก่อน ส่วนแกถ้าเพื่อนฉันนัดเจอยัยพลอยดาวที่นี่ละก็ ฉันฝากด้วย"
“ใครกันค่ะพลอยดาว อย่าบอกนะคะว่ากิ๊กคุณ” อรนภัสที่ซบอกกว้างเอ่ยถามชายหนุ่ม หล่อนดื่มไปหลายแก้วจนเริ่มมึนตึง
“ไม่ใช่หรอกครับ”
“คุณบุรินทร์ขา อรง่วงแล้ว เรากลับกันได้รึยังคะ”
“แกกลับก่อนก็ได้นะบุรินทร์ เดี๋ยวฉันจะดูเพื่อนแกให้” เพชรพักพิงรีบบอก เพราะไม่อยากทนเห็นทั้งคู่พลอดรักกันจนต้องอิจฉา
“โอเค ได้ความยังไงแกบอกโทรฉันด้วยนะ แล้วก็ฝากไอ้ธรด้วย ถ้ามันเมามากก็ให้มันนอนซะที่นี่แหละ”
“บุรินทร์ขา เรากลับบ้านเถอะค่ะ” อรนภัสเร่งเร้าไม่่หยุด หล่อนลูบไล้ไปกายแกร่งจนบุรินทร์รับรู้ถึงความร้อนรุ่มของร่างกาย
“คุณอร...เมาหรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มลากยาว หญิงสาวกอดเอวเขาไว้แน่นหลังจากพาเดินออกมาที่ลานจอดรถ บุรินทร์จำต้องขับรถพาเธอไปที่คอนโดของเขาอีกตามเคย
- Writer
