ตอนที่ 6
2154 Words
6
เมื่อคืนหลังจากที่บีเอและพวกเพื่อนๆ ของเขามาส่งฉันที่บ้านพร้อมกับเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้คุณพ่อฟัง ฉันก็โดนคุณพ่อเทศน์ยกใหญ่ฐานที่ไม่ยอมเชื่อเรื่องที่โดนปองร้าย ซึ่งฉันก็ได้แต่พยักหน้ารับโดยไม่เถียงอะไรเพราะเหนื่อยจะเถียง ว่าแต่...
ไม่เถียงแบบนั้นจะถือเป็นการยอมรับเรื่องจะมีบอดี้การ์ดหรือเปล่านะ?
“ตื่นเต้นจังเลย >_//////_//////O6 ชั่วโมงผ่านไป
นี่อีตานั่นกะขังลืมฉันเลยใช่มั้ยเนี่ยยย~! หกชั่วโมงผ่านไปแล้วก็ยังไม่เห็นมาเปิดประตูให้ฉันเลย! โชคดีนะที่ในห้องสภาบ้าบอนี่มีตู้เย็น และในตู้ก็มีขนมเยอะพอสมควร ฉันเลยประทังชีวิตในหกชั่วโมงที่ผ่านมาได้อย่างหวุดหวิด T^T
แกร๊ก!
“มาแล้วเหรอยะ นึกว่าจะขังฉันไปตะ...”
“=_=”
“เอ่อ...นายเองเหรอ” ฉันเปลี่ยนเรื่องทันทีที่เห็นว่าคนเปิดประตูเข้ามาไม่ใช่บีเอ แต่เป็นนายจอมหยิ่งและไม่น่าคบหา...บีวาย T^T แง้ๆ ฉันยอมเจอบีเอดีกว่าเจอหน้าหมอนี่นะ
“ฉันมารับเธอกลับบ้าน งานเลิกแล้ว” เขาพูดหน้าตาย ก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือในมือต่อ อยากรู้จังว่าหนังสืออะไร -*- เห็นอ่านอยู่แทบจะตลอดเวลา
“แล้วเพื่อนนายไปไหนซะล่ะ”
“มันไม่ว่าง เลิกถามสักทีคุณหนู เชิญครับ!”
หมอนี่ไม่น่าคบหาที่สุดจริงๆ นั่นแหละ!!!
“แล้วเขาจะ...”
“บันไดอยู่ทางนั้น จะลงไปดีๆ หรือจะให้เตะลงไป หา?”
“ลงดีๆ ก็ได้ TOT” ฉันไม่เคยรู้สึกพ่ายแพ้ย่อยยับกับใครเท่านี้มาก่อนเลยนะ ไอ้หมอนี่นอกจากจะหยิ่งยโสแล้วยังโหดตัวพ่ออีกต่างหาก มีอย่างที่ไหนมาขู่จะเตะคุณหนูอย่างฉันลงบันไดยะ T^T
“ทำไมต้องเป็นฉันทุกทีที่ต้องมาคอยรับส่งผู้หญิงของไอ้พวกนั้น ฮึ่ย!” บีวายพึมพำอะไรสักอย่างที่ฉันไม่ได้ยินสักนิดเดียว =___=;;;
เพียงไม่ถึงชั่วโมงบีวายก็พาฉันมาส่งที่บ้านได้อย่างปลอดภัย ทีแรกคุณพ่อก็โวยวายนิดหน่อยเพราะนึกว่าบีวายเป็นแฟนฉัน แต่พออธิบายให้ฟังว่าหมอนี่เป็นใคร และมาทำอะไร คุณพ่อก็เปลี่ยนเป็นยิ้มรับอย่างยินดีที่มีคนคอยดูแลฉันตลอดเวลาแบบนี้
“เพื่อนๆ ของบีเอนี่หน้าตาดีกันทุกคนเลยหรือเปล่าลูก” พ่อเอ่ยถามขณะที่เรากำลังทานข้าวกันอยู่
“ไม่รู้สิคะ” ฉันตอบสั้นๆ ก่อนจะวางช้อนลงแล้วคว้าน้ำขึ้นมาดื่ม หน้าตาดีไม่ดีหรือเปล่าไม่รู้ แต่เท่าที่รู้นิสัยแย่ทั้งหมด! ไม่สิ...ฉันว่าบีไอเลิศที่สุดในกลุ่มนั้นแล้ว =_=;;
“หนูอิ่มแล้ว ขอตัวขึ้นห้องก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวสิ! ลูกเพิ่งกินไปสองคำเองนะ” คุณพ่อทักท้วงอย่างงุนงง ฉันแสยะยิ้มบางก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง (เลียนแบบบีเอน่ะ -_-)
“เอาตรงๆ มั้ยคะ หนูยอมอดข้าวดีกว่าต้องทนมองหน้าคุณพ่อค่ะ”
สิ้นคำฉันก็เดินดุ่มๆ ขึ้นห้องไปทันที ท่ามกลางสายตาตำหนิของนมหยาดที่มองมา ชะอุ๊ย...โดนดุแหงเลย T^T
ครืด...ครืด...
ในขณะที่กำลังเดินหลบเลี่ยงสายตาของนมหยาดเข้าไปในห้อง มือถือในกระเป๋ากระโปรงก็สั่นราวกับแผ่นดินไหว ฉันหยิบออกมาดูก็พบว่ามีข้อความส่งมาจาก...
บีเอ!
‘ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่งด้วยตัวเอง ฝันดีครับ’
“เชอะ! รู้ตัวเหมือนกันเหรอว่าผิดน่ะ!” ผิดที่ส่งอีตาบีวายมา แทนที่จะเป็นคนอื่น TOT
“ยิ้มอะไรคะคุณหนู”
“อ๊ะ! นมหยาด เปล่านี่คะ เซลไม่ได้ยิ้มอะไรสักหน่อย” ฉันรีบเก็บมือถือลงกระเป๋าก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนทันที
ไม่ได้ยิ้มสักนิด...จริงๆ นะ ^__^//
- Writer
