ตอนที่ 7

1897 Words

7 วันนี้ทั้งวันฉันใช้ชีวิตอยู่ในห้องนอนโดยไม่ออกไปไหนเลย เพราะจู่ๆ ตอนเช้าก็ไข้ขึ้นกะทันหัน นมหยาดเลยขอให้ฉันหยุดเรียนและนอนพักที่บ้าน โดยที่ทั้งวันมีข้อความจากบีเอส่งมาเป็นสิบๆ ข้อความ แต่ฉันไม่ตอบกลับ เขาโทรมาฉันก็ไม่รับ เพราะยังเคืองเรื่องที่เขาไม่ยอมมารับฉันกลับบ้าน แต่ส่งอีตาบีวายมาแทน T^T “สองทุ่มแล้วเหรอเนี่ย อยู่ได้ยังไงทั้งวันนะ -*-” ฉันขมวดคิ้วอย่างงงในตัวเองว่าใช้เวลาอยู่ในห้องทั้งวันโดยไม่ก้าวออกจากประตูสักครั้งเดียวได้ยังไง กึกกึก กึกกึก “O_O!” ฉันเบิกตากว้างก่อนจะมองไปทางประตูระเบียงซึ่งเป็นที่มาของเสียงอย่างตกใจ สะ...เสียงอะไรน่ะ? กึกกึก กึกกึก ฉันกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคออย่างเตรียมใจ ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบแจกันที่โต๊ะหัวเตียงมาถือไว้ ถ้าเป็นโจรล่ะก็แม่จะฟาดให้ความจำเสื่อมเลย! แต่ถ้าเป็นผี... แม่จะวิ่งให้ติดทีมชาติเลยคอยดูสิ =_=;;; กึกกึก กึกกึก โชคดีที่ฉันปิดผ้าม่านที่ประตูระเบียงไว้ เลยใช้อำพรางตัวในการหลบได้ ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเต็มที่ ก่อนจะเงื้อแจกันขึ้นเหนือหัวเตรียมฟาดไม่ยั้ง ครืด... ปะ...ประตูระเบียงเปิดออกแล้ว ผ้าม่านค่อยๆ ขยับเหมือนกับมีคนจับมันเปิดเพื่อจะเดินเข้ามา! ตึก...ตึก... “ย้ากกกกก!” ฉันหลับตาแล้วฟาดแจกันลงไปไม่ยั้ง แต่มือของฉันกลับถูก ‘มัน’ จับเอาไว้ ฉันดีดดิ้นอย่างเต็มที่ในขณะที่ยังไม่กล้าลืมตาแม้แต่นิดเดียว “คุณหนู! คุณหนู นี่ผมเอง! เฮ้!” “ย้ากๆๆๆ” ขอสู้สุดใจโว้ยยยย! จะคนหรือจะผีราพันเซลก็ขอสู้ตายยยย >OOOเช้าวันต่อมา “ปากแกโดนสิบล้อชนมาเหรอยะ ทำไมเจ่อๆ พิกล” ริต้าถามด้วยน้ำเสียงสงสัยสุดฤทธิ์ พร้อมกับมองสำรวจไปทั่วปากและใบหน้าของฉัน “ฉันเดินชนประตูน่ะ ไม่มีอะไรหรอกน่า!” ฉันบอกปัดพร้อมกับหันหน้าหนีไปอีกทาง ใครจะไปยอมบอกล่ะว่าเจอบอดี้การ์ดวัดไข้ด้วยการจูบน่ะ T///T “มีบางอย่างน่าสงสัยจริงๆ ด้วย แกต้องไม่ได้เดินชนประตูแน่ๆ ฉันฟันทิ้ง!” ฟันแล้วทิ้งน่ะสิแกน่ะ =_= อุ๊ย! ลืมตัว เพื่อนฉันเป็นผู้หญิงนี่นา ฟันแล้วทิ้งไม่ได้ >_3‘ชอบรสกาแฟมั้ยครับ’ “=*=” ฉันขมวดคิ้วทันทีที่อ่านข้อความจบในมือถือจบ อะไรของอีตานั่นนะ รสกาแฟอะไรกัน! ...รสกาแฟอ่อนๆ ของเขายังติดอยู่ที่ปลายลิ้นของฉันอยู่เลย... เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ =__=;;; “กรี๊ด!!!!” ด้านบีเอ “ถามจริงเหอะ เมื่อคืนนี้แกทำเพราะอารมณ์ชั่ววูบหรือตั้งใจทำ” บีวายที่มายืมน้ำหอมของบีเอที่ห้องถามขึ้น พวกเขากำลังเตรียมตัวไปงานเลี้ยงที่โรงแรมของพ่อบีวาย ซึ่งเป็นการโดนบังคับให้ไป ไม่ใช่เต็มใจไปแต่อย่างใด “แกคิดว่าไงล่ะ“ “ถ้าการคาดเดาของฉันถูกต้อง ผู้หญิงคนนี้...ถูกใจแกใช่มั้ย” “นั่นสิ ถูกใจหรือเปล่า“ “แกนี่มันพูดไม่รู้เรื่องจริงๆ” “เหรอ“ “เออๆ ไม่อยากรู้แล้วเว้ย ว่าแต่...แกบอกยัยฉิ่งหรือยังว่าวันนี้เราจะไปงานเลี้ยงกันน่ะ” “.....” บีเอเงียบไม่ตอบ ความจริงการเงียบนั่นแหละคือคำตอบของเขา “ยังสินะ ไอ้บ้าเอ๊ย!” บีวายตบหัวบีเออย่างหมั่นไส้เป็นการส่งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้บีเอยืนคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้คนเดียว... ครืด...ครืด... บีเอจ้องมองไปที่มือถือของตัวเองด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะเปิดดู เมื่อเห็นว่าข้อความเป็นจากราพันเซลเขาก็รีบกดอ่านทันที ‘เจอกันคราวหน้าฉันเอานายตายแน่!’ “หึ...” เขาหัวเราะกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่ใบหน้าเวลาโมโหของราพันเซลจะแทรกเข้ามาในห้วงความคิด คุณหนูตัวร้ายที่เขาอยากจะปราบให้อยู่หมัด... ‘จะ ‘เอา’ ถึงตายเลยเหรอ ไม่รู้ว่าผมหรือคุณหนูจะตายก่อนกันนะครับ’ ทันทีที่ราพันเซลได้รับข้อความนี้ เขาเชื่อว่าเธอจะต้องกรี๊ดอย่างโมโห ก่อนจะปาข้าวของจนเสียหายเพื่อระบายความแค้นที่มีต่อเขาแน่ๆ เขามั่นใจ... ด้านราพันเซล ‘จะ ‘เอา’ ถึงตายเลยเหรอ ไม่รู้ว่าผมหรือคุณหนูจะตายก่อนกันนะครับ’ “กรี๊ด!!!!!!” ฉันกรี๊ดลั่นทันทีที่อ่านข้อความสองแง่สองง่ามของเขาจบ อีตาผีทะเลหน้าตายนั่น อ๊ากกกกกกกก! ไม่คิดเลยว่าหน้านิ่งๆ แบบนั้นจะทะลึ่งสุดติ่งขนาดนี้! โครม! ปัง! ตึง! ฉันเขวี้ยงข้าวของทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ใกล้มือลงบนพื้นอย่างระบายอารมณ์ ทำไมชีวิตฉันจ้องมาเจอผู้ชายประหลาดๆ อย่างอีตานี่ด้วยนะ! ไม่สิ! ไม่ใช่แค่เขา เพื่อนๆ อีกสี่คนของเขาก็เหมือนกัน ทำไมฉันต้องมาเจอไอ้ห้าคนนี่ด้วยนะ >O<! ไอ้พวกบุคคลประหลาดแห่งศตวรรษ T^T

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more