ตอนที่ 5
2577 Words
5
รถทั้งสองคันของพวกมันเร่งความเร็วขึ้นจนบีวายต้องใส่เกียร์แล้วเหยียบคันเร่งมิด โชคดีที่ตอนนี้พวกเราอยู่บนทางด่วนในตอนกลางคืน จึงไม่มีรถสัญจรมากนัก อย่างน้อยถ้าเกิดการปะทะกันจริงๆ คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรจะได้ไม่ต้องพลอยซวยไปด้วย
“ให้ตายสิ! รถตู้นี่มันไม่ได้ดั่งใจเอาซะเลย” บีวายบ่น ฉันสังเกตเห็นว่าเขาขับรถด้วยมือซ้ายมือเดียว ส่วนมือขวาก็ถือเชือกกระโดดไว้ หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้...อย่าบอกนะว่าเขาคิดจะกระโดดเชือกเล่นน่ะ!
“บีไอ มาขับที!” บีวายสั่ง ก่อนจะปล่อยมือจากพวงมาลัยเมื่อบีไอข้ามไปนั่งที่คนขับ
นะ...นั่นพวกเขาคิดจะทำอะไรกันแน่?
ฉันนั่งมองทั้งสองคนด้วยความงุนงงต่อไป ตอนนี้บีวายเปลี่ยนไปนั่งที่ข้างคนขับแทนบีไอเรียบร้อยแล้ว เขาเอาเชือกกระโดดผูกที่เอวตัวเองก่อนจะส่งปลายเชือกข้างไปให้บีโอที่นั่งอยู่ด้านหลังฉัน ซึ่งบีโอก็รับและเอาไปผูกไว้กับกระบองทอนฟาของตัวเอง ก่อนจะเอาไปล็อกติดไว้กับคานเล็กๆ สำหรับใช้ยึดในรถ
“บีเอ็ม เอาบูมเมอแรงแกมา”
บีเอ็มส่งบูมเมอแรงของตัวเองให้กับบีวาย เมื่อได้บูมเมอแรงแล้วบีวายก็เปิดกระจกรถและปีนขึ้นไปยืนบนหลังคาทันที!
“นั่นเขาจะทำอะไรน่ะ!” ฉันหันมาถามบีเออย่างตกใจ ถ้าตกลงไปตายจะว่ายังไง!
“ไม่ต้องห่วงหรอกคุณหนู เชือกกระโดดของบีวายมันยืดหยุ่นได้ แล้วยิ่งได้กระบองทอนฟาของบีโอเป็นตัวยึด ไม่ตกแน่นอน” บีเอตอบ มือทั้งสองข้างของเขากำลังยึดเชือกกระโดดของบีวายไว้ ทำไมหลังคารถมันไม่เป็นแบบโปร่งนะ! ฉันจะได้มองเห็นว่าตอนนี้บีวายกำลังทำอะไรอยู่!
โครม!
“สะ...เสียงอะไรน่ะ!” ฉันรีบหันไปข้างหลังซึ่งเป็นที่มาของเสียง พบว่ารถหนึ่งในสองคันที่ขับตามมามีคันหนึ่งพุ่งชนข้างทางไปแล้ว ก่อนที่บีวายจะกลับเข้ามาในรถเหมือนเดิม เขาดูสบายดีทุกอย่าง ผิดกับฉันที่เหงื่อแตกพลั่กๆ เพราะเป็นห่วงเขา
“แกช่วยเอาสติ๊กเกอร์รูปหัวใจออกจากบูมเมอแรงได้มั้ย มันน่าสยอง” บีวายส่งบูมเมอแรงคืนให้กับบีเอ็ม จริงด้วย =*= ฉันเพิ่งสังเกตว่าบูมเมอแรงของบีเอ็มมีสติ๊กเกอร์รูปหัวใจติดเต็มไปหมด ทำไมมันหวานแหววแบบนี้นะ ~_~
“เอ่อ...นี่...นายขึ้นไปทำอะไรบนนั้นเหรอ” ฉันถามบีวาย เขาหันกลับมามองฉันด้วยแววตาเหยียดหยามพอสมควร สายตาแบบนั้นมันอะไรกันยะ!
“กำจัดขยะไร้ค่า...ก็เท่านั้น” แล้วก็จิกสายตากลับไปทางเดิม เป็นผู้ชายที่มารยาทแย่จริงๆ! ไม่น่าคบหาเป็นที่สุด ฮึ่ย!
“หมอนั่นปีนขึ้นไปบนหลังคาแล้วใช้บูมเมอแรงของฉันเขวี้ยงใส่ไปที่คนขับยังไงล่ะ เพราะในกลุ่มของพวกเรา...บีวายน่ะ....แชมป์ยิงธนูเลยนะ >/////____<” บีเอ็มที่เดินตามมาเอ่ยถามขึ้น
“ก็...อืม”
“ฮ่าๆๆๆ แต่ว่านะ...ไอ้บ้านั่นมือใหญ่อย่างกับจานดาวเทียม ตะปบมาทีเดียวเล่นเอามึนไปหลายนาทีเลย ไม่รู้หน้าฉันจะหมดหล่อหรือเปล่า T^T”
บีเอ็มพูดพร้อมกับจับใบหน้าของตัวเองอย่างทะนุถนอมแล้วเดินเข้าไปนั่งที่เบาะข้างหลังฉันเหมือนตอนแรก ก่อนจะหยิบกระจกสีชมพูแปร๊ดลายหัวใจขึ้นมาส่องดูหน้าตัวเอง =_=
“โทษทีที่ให้รอนานนะ”
บีไอที่เดินตามมาเป็นคนที่สามเปิดประตูขึ้นไปนั่งเบาะข้างคนขับ ตามมาด้วยบีวายที่ไปนั่งตำแหน่งคนขับเหมือนตอนแรก
“ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับคุณหนู”
และแล้วคนที่ฉันรอคอยก็มาถึง เขาเดินขึ้นรถมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนทุกที ที่ชายชุดยูคาตะของบีเอฉีกขาดเล็กน้อย
“นายเป็นไรมั้ย”
“ผมเหรอ”
“อืม”
“ไม่“ เขาตอบแค่นั้นก็มองออกไปนอกหน้าต่างรถทันที ไม่หันมาถามหรือมองหน้าฉันอีกเลย และฉันก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรเขาต่อด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร...
- Writer
