ตอนที่ 4
2304 Words
4
“ต้องขอโทษนะครับคุณหนูริต้า แต่ผมคงต้องขอพาตัวคุณหนูกลับบ้านก่อน” บีเอหันไปโค้งให้ริต้าเล็กน้อยตามมารยาท ก่อนจะหนีบฉันไว้ใต้วงแขนแล้วเดินออกจากร้านอย่างสบายๆ ราวกับเดินตัวเปล่า
“นี่! ปล่อยฉันนะอีตาบ้า! ปล่อย!” ฉันดิ้นขลุกขลักไปมา แต่บีเอก็ไม่ยอมปล่อย เขายังคงเดินหน้านิ่งต่อไปทั้งๆ ที่ฉันกำลังจะงับแขนเขาอยู่รอมร่อ
“นี่เป็นคำสั่ง! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!”
“.....”
หมอนี่มันบอดี้การ์ดประเภทไหนกันแน่ฟะ -*- คุณหนูสั่งยังไม่ยอมทำตามเลย ฮึ่ย!!!
“อ๊ายยยยย ปล่อยฉันนะ!” ฉันตัดสินใจกรี๊ดด้วยเสียงแปดหลอดของตัวเองที่มีติดตัวมาตั้งแต่เด็กๆ และได้ผล! บีเอปล่อยฉันออกจากวงแขนเขาทันที
“ไม่หนีบก็ได้ -_-“
“หา?”
หมับ!
“ว้าย!” ฉันร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ บีเอก็เปลี่ยนจากหนีบฉันเป็นแบกฉันพาดบ่าแทน ทำเอาคนทั้งห้างหันมามองที่เราสองคนเป็นจุดเดียว
เหตุผลที่หนึ่งที่ทุกคนสนใจเพราะ...ฉันและบีเอหน้าตาดี =. .=
เหตุผลที่สอง หมอนี่ใส่ชุดยูคาตะเดินในห้าง -*-
และเหตุผลที่สาม เขากำลังแบกฉันที่ดิ้นทุรนทุรายเหมือนคนใกล้จะตายก็ไม่ปานขึ้นบ่า!
“ปล่อยฉันนะ! นี่มันจะมากเกินไปแล้ว ปล่อยๆๆๆ” ฉันทุบหลังบีเอแบบน็อนสต็อป จนกระทั่งเขาพาฉันเดินออกมาที่ลานจอดรถ ฉันถึงได้หยุดทุบเพราะรู้สึกว่าทุบไปก็ไร้ประโยชน์ หมอนี่มันมนุษย์เหล็ก =___=
“นายจะพาฉันไปไหน!”
“.....”
ขอบคุณที่ตอบ -*-
ตุ้บ!
“อ๊ากกก!” ฉันร้องลั่นเมื่อบีเอปล่อยฉันลงกับพื้นแบบปุบปับ จนล้มกลิ้งก้นกบกระแทกพื้นอย่างแรง ฉันนั่งลูบก้นตัวเองอยู่บนพื้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากด้วยความเจ็บปวด
“ร้องทำไม อุตส่าห์ปล่อยแล้ว -_-“
“ไอ้โรคจิต! ปล่อยเบาๆ ไม่เป็นหรือไง แล้วเมื่อกี้นี้นายทิ้งฉันลงเลยนะ ไม่สิ! นายทุ่มฉัน ไอ้บ้าเอ๊ย!”
ฉันก่นด่าเขาไม่หยุด บีเอตีหน้านิ่งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะเคาะกระจกรถตู้คันหนึ่งที่จอดอยู่ข้างๆ ไม่นานประตูรถตู้ก็เปิดออก เผยให้เห็นร่างของผู้ชายผมสีเงินคนหนึ่งที่โผล่หัวออกมา เขามองมาที่ฉันด้วยแววตาดุๆ จนฉันต้องหลบตาไป
“เชิญครับคุณหนู พวกนี้เพื่อนของผมเอง”
“หา?” เพื่อนเหรอ...หรือว่าคนในรถตู้ก็คือ...บีโอ! บีไอ! บีวาย! บีเอ็ม! มิน่าล่ะ...ฉันถึงรู้สึกคุ้นๆ หน้าผู้ชายหัวสีเงินนี่ โชคดีจริงๆ ที่ศึกษาประวัติห้าคนนี้มาหมดแล้ว
“เชิญครับ” บีเอผายมือเข้าไปในรถอีกครั้ง ฉันเม้มปากแน่น นึกโกรธเรื่องที่เขาทิ้งฉันลงมาจนก้นกบระบม
“หึ! ฉันไม่ขึ้น!” พูดจบฉันก็ถอดรองเท้านักเรียนเขวี้ยงใส่หน้าบีเอเต็มๆ บีโอที่เห็นเห็นเหตุการณ์เบิกตาโตอย่างตกใจ ก่อนจะกระโดดลงจากรถตรงมาที่ฉัน เขาบีบแขนทั้งสองข้างของฉันแล้วดึงร่างฉันให้ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขา
“เธอกล้าดียังไงมาปารองเท้าใส่เพื่อนฉัน!” บีโอตะคอกเสียงดังลั่น ดวงตาของเขาแข็งกร้าวจนฉันนึกหวั่น ทะ...ทำไมน่ากลัวแบบนี้ T^T
“เฮ้! ไม่เอาน่าบีโอ แกกำลังทำให้สาวน้อยคนนี้กลัวนะ >__///////O__OO<”
ฉันไม่ได้ตอบอะไร แค่แอบยิ้มกับตัวเอง ทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน แถมการเจอกันครั้งแรกก็ไม่ได้สวยหรูนัก แต่พวกเขาก็ยังจะ...ปกป้องฉัน
“ไม่ใช่เวลามาซึ้งแล้วล่ะ พวกมันเร่งเครื่องแล้ว!” เสียงของบีวายดังขึ้นขัดความคิดของฉัน ก่อนที่พวกเราทั้งหมดจะหันไปมองข้างหลังพร้อมกัน!
- Writer
