ตอนที่ 3
2413 Words
ตอนที่ 3
ไม่นานเกินรอรถก็เลี้ยวเข้ามาในบ้าน ไม่สิ ในคฤหาสน์ของฉัน ทันทีที่รถจอดสนิท บอดี้การ์ดมากมายก็กรูกันมาจะเปิดประตูให้ แต่ฉันไม่รอให้พวกบ้านั่นมาเปิดประตูรถ จัดการเปิดเองแล้วออกไปยืนเฉิดฉายอย่างมั่นใจ
“นายจะไม่ไปทำแผลก่อนเหรอ” ฉันหันไปถามบีเอที่ยืนตีหน้านิ่งอยู่ที่ฝั่งคนขับ เขาส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะตอบ
“ห้ามเลือดไว้แล้วครับ”
ห้าพยางค์เท่านั้นที่หลุดออกจากปากเขา ฉันทำเป็นไม่สนใจแต่แอบเหลือบตามองที่ต้นขาและไหล่ของบีเอ ปรากฏว่าไม่มีเลือดไหลออกมาแล้วจริงๆ สงสัยจะต่อสู้บ่อยเลยทำแผลจนชินล่ะมั้ง
“กลับมาแล้วเหรอราพันเซล” คุณพ่อวิ่งเข้ามากอดฉันอย่างเป็นห่วง พลางสำรวจนู่นสำรวจนี่ทั่วตัว ราวกับว่ากลัวฉันจะมีรอยบุบสลายตรงไหน
“เข้าไปคุยกันในบ้านเถอะค่ะ” ฉันสะบัดตัวออกจากคุณพ่อแล้วเดินนำเข้าไปในบ้าน โดยมีบีเอเดินตามมาติดๆ เหมือนเงาตามตัว ทำไมหมอนี่ไม่ขึ้นขี่คอฉันเลยล่ะ -*-
“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้คุณลุงท่าทางภูมิฐานแต่ดูฉลาดแกมโกงยังไงบอกไม่ถูกคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก สงสัยจะเป็นพ่อของบีเอ เพราะบีเอเดินไปนั่งลงข้างๆ
“จ้ะ ทำเอาวุ่นกันไปหมดเลยนะ” คุณลุงยิ้มรับอย่างใจดี ส่วนฉันก็ได้แต่ยิ้ม ยิ้ม แล้วก็ยิ้มเท่านั้น
“ในเมื่อลูกกลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว ทีนี้เชื่อพ่อหรือยังว่าลูกกำลังตกอยู่ในอันตราย ให้บีเอมาเป็นบอดี้การ์ดของลูกเถอะ”
“หนูไม่ต้องการบอดี้การ์ดค่ะ” ฉันยืนยันคำเดิม พอเหลือบมองไปทางบีเอก็พบว่าเขาแค่กำลังมองตรงไปข้างหน้าด้วยใบหน้าราบเรียบ ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
“แต่ลูกก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอว่ามีคนกำลังจ้องจะเอาชีวิตลูกน่ะ วันนี้ก็เหมือนกัน ถ้าไม่ได้บีเอไปช่วยไว้ ป่านนี้ลูกคงตายไปแล้ว” คุณพ่อพยายามพูดเกลี้ยกล่อม
ฉันกำหมัดแน่นด้วยความโมโห บอดี้การ์ดงั้นเหรอ...หึ...
“นั่นแหละค่ะที่หนูต้องการ! หนูต้องการตาย พ่อได้ยินมั้ยคะว่าหนูต้องการตาย!”
“ราพันเซล!” คุณพ่อขึ้นเสียงอย่างโมโห พร้อมกับง้างมือจะตบฉัน แต่ฝ่ามือของคุณพ่อกลับลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ พอเพ่งมองดูดีๆ ก็พบว่าบีเอรั้งมือคุณพ่อไว้
“คุณลุงกำลังจะทำให้คุณหนูราพันเซลหนีไปอีกนะครับ“ เขาพูดสีหน้านิ่ง ก่อนจะปล่อยมือคุณพ่อแล้วมองมาทางฉันแทน “ผมจะมาเป็นอัศวิน ไม่ได้มาเป็นบอดี้การ์ด“
บีเอพูดทิ้งไว้แค่นั้นก็เดินออกไป อะไรกันนะผู้ชายคนนี้ แปลกคนจริงๆ เพราะนอกจากจะอึดอย่างกับวัวกับควายแล้ว ยังเอาใจยากอีกต่างหาก อยากรู้จังว่าเขาเป็นคนยังไงกันแน่...
เช้าวันต่อมา ฉันตื่นแต่เช้าแต่งตัวมาโรงเรียนตามปกติ ส่วนเรื่องการมีบอดี้การ์ดก็ยังสรุปไม่ได้ เพราะฉันปฏิเสธหัวชนฝา ปัญหาปวดหัวเลยไปตกอยู่กับคุณพ่อเต็มๆ เพราะท่านเป็นห่วงฉันมาก
“นี่...ราพันเซล วันนี้เราไปช้อปปิ้งกันนะ มีกระเป๋าแบรนด์ใหม่มาด้วยล่ะ อยากได้มากๆ >_///////_O_O_////////<”
ไอ้รอยขีดแดงๆ นั่นไม่ใช่ว่ายัยนี่หน้าแดงหรือเขินอะไรหรอก แต่มันเกิดจากการโดนฉันตบต่างหากล่ะ =____=
“ยินดีที่ได้รู้จัก ผมเป็นบอดี้การ์ดของคุณหนูราพันเซล” บีเอโค้งหัวให้ริต้าอย่างนอบน้อม แต่หน้าตากลับนิ่งสนิทไม่เป็นมิตร เต็มใจจะรู้จักเพื่อนฉันแน่หรือเปล่ายะ -*-
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่า มาเป็นบอดี้การ์ดให้ราพันเซลเหรอคะ ♥o♥”
“ครับ”
“ค่ะ บอดี้กะ...”
“.....“
“หา! บอดี้การ์ดเหรอ!” ริต้าหันมาทางฉันทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าบีเอบอกอะไรกับตัวเองไป ให้ตายเถอะ -*- ฉันคบยัยนี่เป็นเพื่อนไปได้ยังไงนะ นอกจากจะบ้าของแบรนด์เนมเข้าเส้นเลือดแล้วยังสมองช้าอีก ข้อดีของเธอมันหายไปไหนหมดล่ะเนี่ยยยย
“นี่อย่าบอกนะว่าที่แกถามฉันเมื่อเช้าก็เพราะบีเอมาเป็นบอดี้การ์ดให้กับแกน่ะ”
“ไม่ใช่ หมอนี่ไม่ใช่บอดี้การ์ด ฉันไม่ชอบการมีบอดี้การ์ดแกก็รู้”
“ไม่นะ! บีเอ็มของฉันก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนไปแล้วคนหนึ่ง แล้วนี่บีเอก็ยังจะ...อ๊ายยยย ราพันเซล แกห้ามเขมือบบีเอของฉันนะ TOT”
ริต้าเขย่าแขนฉันเหมือนคนบ้า ยัยนี่พูดเหมือนคนที่ตัวเองพูดถึงไม่ได้อยู่ตรงนี้อย่างงั้นแหละ -*- ได้ข่าวว่ายืนหัวโด่ฟังบทสนทนาร่วมกันเลยนะ
“ให้ตายฉันก็เขมือบไม่ลง ไม่ต้องห่วงนะ ฉันยกให้” ฉันตอบเสียงเรียบ ริต้าเลยเลิกเขย่าแขนฉันแล้วเปลี่ยนมายิ้มกว้างอย่างดีใจ แต่ฉันว่าเหมือนคนบ้ามากกว่า =___=
“จริงเหรอราพันเซล แกเป็นเพื่อนที่น่ารัก...”
ยังไม่ทันที่ริต้าจะพูดจบ มือหนาของบีเอก็จับตัวริต้าเหวี่ยงไปอีกทาง แล้วดึงฉันเข้าไปกอดไว้แน่น แน่นจริงๆ แน่นจนแทบไม่มีลมหายใจ อ๊อก! หายใจไม่ออกเฟ้ยยย TOT
“ต้องขอโทษนะครับ แต่คนที่จะเขมือบผมได้โดยที่ผมไม่รังเกียจมีแค่คุณหนูราพันเซลเท่านั้น”
“O_O” ริต้า
“O////O” ฉัน
“-_-“ บีเอ
พะ...พูดอะไรออกไปน่ะ O///O!!!
- Writer
