Bloodless War

Kabanata 1

MABAGAL ang ginawa kong pagbukas ng mata ko. Natulala ako sandali nang ma-realize na hindi ako nasagasaan. Ilang dipa na lang ang layo sa akin ng sasakyan.

“Hoy, miss! Magpapakamatay ka ba? Aba, kung gusto mong mamatay ay huwag kang mandamay ng tao!”

Hindi agad ako nakakilos dahil sa sobrang pagkabigla. Ngayon ko lang napagtanto na sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko, tila kakawala na ang puso ko sa dibdib ko. Tuluyan lamang akong natauhan nang bumusina ito ng malakas.

Pinagtitinginan na ako ng mga tao sa labas. They are looking at me with judgment in their eyes. Bumuntong-hininga ako at naglakad na lang ulit pauwi sa bahay. Dahil sa muntik kong pagkakasagasa ay nahimasmasan ako sa sakit at galit na naramdaman kanina dahil kay Mommy.

Dapat ba akong manghinayang na hindi ako nasagaaan o matuwa dahil buhay pa ako?

Pag-uwi ko ay wala na si Mommy, siguro ay nakipagkita na naman ito sa isang direktor na nais siyang bigyan ng role sa isang teleserya.

Naligo ako at nagbihis para makapasok na sa school. Kanina pa ako ang pasok ko at late na ako sa isa kong subject pero wala akong pakialam. I know what I am doing is bad but the more I violate the rules, the more my life gets exciting.

“Hey!” bati ko sa seatmate ko.

“Hello. Hinahanap ka ni Sir Joshua kanina, ikaw lang daw ang hindi nakapagpasa ng assignment na pinagawa niya.”

“Hala, totoo ba? Ano nga ‘yong assignment na pinagagawa niya?”

Inayos niya ang suot na salamin bago ako sagutin. She is Anna, my classmate since we were in elementary. Siguro ay sinwerte rin akong maging kaklase rin siya ngayong college kami. She never judged me, she even offered help whenever she noticed that I was struggling. Though, I could not consider her as my friend.

I am afraid that they might think of her differently, like me. To be honest, she is completely the opposite of me. She is equal to an angel while I am equal to a bitchesa. She is smart, and I am almost failing my grades. Kung hindi lang sa pera ng magulang ko ay hindi ako makakapasok sa mamahaling school na ito.

“Chapter 9, problems 9-2 to 9-10,” mahinhin na sagot nito.

Tumango-tango ako bago inilabas ang libro ko. Luckily, may kasipagan ako para dalhin ang libro na ito. Binasa ko muna ang buong chapter habang naghihintay ng susunod na professor. Tinulungan din ako ni Anna sa pagsagot ng problems.

Matapos kong masugatan ang assignment ko ay pinuntahan ko na ang faculty para magpasa. Hinanap ko si Sir Joshua, natagpuan ko siya sa pinakadulo. Tatlo lang silang nasa faculty, busy pa sila lang lahat. Chin up and chest out, I walk confidently toward his direction. I am smiling ear to ear to greet him.

“Good afternoon, Sir.”

Mula sa laptop ay napunta sa akin ang atensiyon niya. He scans me from my face down to my body—it specifically stayed longer to my boobs. I smiled at the back of my head.

Guys like him are the easiest to play with. Simpleng pakita lang ng motibo ay agad kakagat agad. Wala pa akong ginagawa pero mukhang handa ng lumuhod sa akin. Ganito ba talaga sila o dahil ko na 'to?

“Yes, Miss Gallano?” pilit nitong nilalagyan ng pagkaistrikto ang boses niya.

Bahagya kong binaba ang ulo ko para kunwari ay talagang nagsisisi ako sa pag-absent sa klase niya.

“I am sorry, Sir, for not being able to attend your class and not submitting my assignment on time. May nangyari lang po kasing problema sa bahay. I hope for your consi—”

“Of course, it's fine!” Kinuha niya ang hawak ko na papel. “Is this your assignment? I am going to check it later. See me after class.”

Umawang ang labi ko. Why would I see him after class?

“Po?”

Bumuntong-hininga hininga siya. “I am afraid that your answers might be incorrect. Puntahan mo ako mamaya para maituro ko sa 'yo ang mga mali mo.”

Gusto kong sabihin na tinulungan ako ni Anna, ang pinamatalinong student niya pero ayaw ko naman na painitin pa ang ulo nito lalo na at napagbigyan na ako.

“Sige po, Sir.”

Bumalik ako sa room na parang walang nangyari. Nang mag-uwian ay muntik ko nang malimutan ang pinag-usapan namin ni Sir. Nasa kotse na ako ng sumundo sa akin nang maalala ko.

“Sir, good afternoon.” Pinigilan ko ang paghingal ko dahil sa ginawang pagtakbo.

Bakit ba ako tumakbo?

“Oh…” he stared at me while I was panting. “Here, tissue.”

Kinuha ko ang tissue na iniabot niya para mapunasan ang mukha at leeg ko. Nagsitaasan ang balahibo ng seryoso niya akong pinapanood habang nagpupunas. Akmang ibubulsa ko na ang gamit na tissue pero inilahad niya ang kamay niya sa harap.

“Akin na, I'll throw it away.”

Napamaang ako. “Ako na lang po, mamaya paglabas ko—”

“I have my mini trashcan here,” putol niya sa akin saka pinakita ang maliit na trashcan nga niya sa ilalim ng lamesa.

Wala na akong nagawa kung hindi ibigay sa kaniya ang tissue na hawak ko. Nagtayuan ang balahibo ko sa katawan nang sinadya niya na hawakan ang kamay ko.

“So, tulad ng sinabi ko kanina ay kailangan kong ituro ang mali mo. Mali mo ay problem 9-8… hilahin mo ang upuan at tumabi ka sa akin para maturo ko ng maayos.”

Tinignan ko ang upuan na tinutukoy niya. Saka ko lamang napansin na kaming dalawa na lang ang nasa faculty.

“Bilisan mo, Miss Gallano, gagabihin tayo rito.”

I did what he wanted me to do. Hinila ko ang mono bloc papunta sa tabi niya at naupo. Nagsimula siyang magturo tungkol sa mali ko pero sigurado ako na tama iyon.

“Oh, shoot, this is right. Akala ko mali.” Bahagya siyang napakamot sa batok niya.

Gusto ko siyang irapan dahil nasayang ang oras ko. Mabilis akong tumayo at inayos ang gamit ko. Nang lingunin ko siya ay nakita kong nasa pang-upo ko ang tingin niya.

“Mauna na po ako, nandiyan na ang sundo ko.”

“Sure, Miss Gallano. Sorry for the inconvenience.”

Nagmamadali akong lumabas ng faculty. Medyo malayo na ako sa faculty nang mapansin na nakalimutan ko ang mamahalin kong ballpen na regalo ni Lola.

Sumilip ako sa bintana at halos mapasigaw ako nang makita na nakalabas na ang p*********i nito habang ang kamay at nagtataas at baba roon. Habang sa isang kamay niya ay ang tissue na ginamit ko, sinisinghot niya! Hindi niya ako napansin dahil nakapikit siya at nakatingala.

What the hell did I just witness?

Pinapunta niya lang ba ako roon para makapagsarili siya? Oh, what a pervert! Madami pa naman ang nagkakagusto sa kaniya dahil gwapo at matalino pero manyakis naman pala.

Hindi ko na nagawang balikan ang expensive pen ko! Maiintindihan naman siguro ako ni Lola.

Hanggang sa makauwi sa bahay ay hindi pa rin ako mapakali sa nasaksihan. Dapat ko ba na isumbong? Eh, hindi rin ako paniniwalaan dahil sa dami ng records ko sa guidance.

I just ended up posting about him anonymously. Hindi ko binanggit ang nangyaring pagkikita namin. Sinabi ko lang sa post na mag-ingat sa kaniya ang mga babae dahil bastos ito.

Pero imbis na maniwala na lang sila at na-bash pa ako! Nakalimutan ko na marami nga pala ang may gusto kay Sir Joshua. Mabuti na lang ay hindi ang tunay kong pangalan ang ginamit ko dahil kung hindi, yari ako.

Nasa kwarto na ako at nanunuod ng movies nang makatanggap ako ng mensahe sa email ko. I was hesitant at first kasi baka malaswang video lang ito pero na-curious na rin ako kung bakit nakalagay ang pangalan ni Daddy sa subject.

Tahimik kong pinindot ang video. I gasped when I saw that it was a man tied up in a chair. Kuha sa malayo any video pero kita pa rin ang itsura nito. Aalisin ko na sana ang video nang marinig ko ang pamilyar na boses.

“Simpleng trabaho lang hindi mo magawa? Ha?!”

Naitakip ko ang kamay ko sa bibig dahil hinampas nito ng tubo ang lalaking duguan habang nakatali sa upuan.

“S-Sorry, boss… sorry, boss…” ang mahinang wika ng lalaki.

My hands started shaking because of fear. My eyes widened when the familiar guy brought out a gun and pointed it at the man's forehead.

“No, no, no…” bulong ko sa sarili.

“Kapag sinabi ko na gawin mo, gawin mo!” malamig na sigaw ng lalaking may baril.

“H-Hindi ko kaya pumatay, boss. Nakokonse—”

Ngunit tuluyan ko ng nabitawan ang phone ko nang pinaputok iyon sa ulo ng lalaki. I started screaming inside my room because of what he did. My eyes watered, I am so scared.

Biglang may kumatok sa kwarto ko na nagpagulat sa akin. Bumaba ako sa kama at naglakad ng dahan-dahan papunta sa pinto.

“Rose…”

I gasped silently. “Y-Yes, Daddy?”

Kahit noong saktan at sigawan ako ay hindi ako natatakot, ngayon lang. He killed someone! He is. killer! He was the one in the video!

Alam ko corrupt siya at masama ang ugali pero hindi ko alam na kaya niyang gawin ang bagay na 'yon.

At… bakit sa akin sinend ang video?

Lalo akong kinabahan sa pag-iisip na baka si Daddy ang nag-send sa akin ng video na 'yon. Is that a warning sign dahil naging pasaway ako? Muntik na ako maiyak.

“Are you okay? Why did you shout?”

“I… I am okay, Dad! May pinapanood lang.”

Iyong video mo!

Wala na muli akong narinig sa labas. Nanghina ang tuhod ko dahil habang tumatagal ay nagsi-sink in sa akin ang pinanood ko. How could he do that?!

Tuluyan na akong naluha sa takot. Halos manginig ang buong kalamnan ko.

Oo, galit ako sa kaniya pero ayaw ko siyang humantong sa ganito. Alam na ba ni Mommy? How about Kuya and Ate? Do they know about this? May nag-send din ba sa kanila?

Dali-dali akong tumayo at inabot ang phone ko para i-text si Kuya.

To: Kuya

Kuya, did you receive a weird video?

From: Kuya

What is it again, Rose? Stop sending me nonsense, I am working.

Ibig-sabihin ay wala silang na-receive! Ako lang! It added more to my fear.

Nae-edit ba ang mga ganoong video? No! Sinong niloko ko? Napahilamos ako sa mukha ko dahil sa anxiety na nararamdaman.

What should I do? He is my Dad, I can't just turn this evidence to the authorities. Lalo akong naiyak dahil hindi ko alam ang gagawin ko.

I was crying and remembering all the rebellious things I did. Sumosobra na ba ako? Is this my punishment? If Dad can kill someone, he can also kill me whenever I get on his nerves.

Dahil sa takot nag-impake ako ng isang bag ng damit. Nilagay ko naman sa shoulder bag ko ang mga importante kong documents at gamit. Anong oras na ng matapos ako, sigurado ako na wala ng gising dito bukod sa akin.

Huminga ako ng malalim, pilit na pinapakalma ang sarili bago dahan-dahan na lumabas. Madilim na rin sa labas, tanging ilaw sa phone ko lang ang ginamit ko. Pinilit ko na huwag makagawa ng ingay hanggang sa paglabas ng bahay.

Parang agos sa gripo ang luha ko habang pinagmasdan sa huling sa malaking bahay na walang naging dulot sa akin kung hindi takot at sakit.

At si Daddy? Hindi ko siya mapapatawad. Kung alam man ito ni Mommy, isa pa siya na hindi ko masisikmurang kausapin pa.

Tao pa ba sila?

Alam ko marami silang kalaban, lalo na si Daddy dahil sa politika pero ang umabot sa ganito? Wala akong pamilya na mamamatay tao.

Wala akong masakyan na tricycle kaya nilakad at takbo ko ang papunta sa sakayan ng jeep papunta sa terminal ng mga bus. Hindi ko talaga alam kung saan ako pupunta, basta ang gusto ko ay makaalis ako. Gamit ang naipon kong pera mula sa allowance na binibigay namin, iyon ang gagamitin.

Buong byahe papuntang Apayao ay wala akong ibang ginawa kung hindi ang umiyak. Dala-dala ko ang phone ko pero hindi ko iyon bubuksan, alam ko na matutuntun nila ako kapag binuksan ko. Duda ako na malalaman nilang naglayas ako, wala naman silang pakialam sa akin.

Hindi ko inaasayan na magiging 12 hours ang byahe. Kung hindi ko pa tinanong ang katabi ko ay magiging tanga ako kakahintay sa babaan.

Maaga ang mata ko nang makarating sa terminal. Hapon na at medyo makulimlim pa, halatang uulan. Sumakay ako sa isa sa tricycle na naroon at nakiusap na kung pwede ba akong ihatid sa mga may bakanteng apartment.

I am aware that I am making impulsive decisions, but what can I do? I am so scared for my life. akala ko ready na ako mamatay pero hindi pa pala… lalo na sa kamay ng magulang ko.

Dinala ako ng tricycle driver sa maliit na barangay. May mga bata na akong nakikita na naglalaro sa gilid ng kalsada, mga mukha silang gusgusin pero hindi matutumbasan noon ang ngiti sa mga labi nila.

Tinulungan ako ni manong na makiusap sa may-ari ng apartment. Dinagdagan ko na lang ang bayad kay manong bago ito umalis.

Studio type lang muna ang nirentahan ko, hindi ko pa kaya ang malaking apartment lalo na at limited lang ang pera na mayroon ako. Hindi ko dinala ang mga cards dahil sa konsensiya. Alam ko kung saan galing na iyon—kaban ng bayan.

“Okay ka na ba rito? Sandali, ipapadala ko sa pamangkin ko ang manipis na kutson at unan para may mahihigaan ka mamaya.”

Ngumiti ako sa ginang. “Maraming salamat po,”

“Huwag mo sanang masamain, saan ka galing at bakit ka napadpad rito? Hindi tulad mo ang mananatili sa probinsiya na 'to. Nababagay ang itsura mo sa Maynila.”

Yumuko ako at pinaglaruan ang daliri. Muli ko na namang naalala ang dahilan kung bakit ako nandito.

“G-Gusto ko lang po maging independent. Saka, masyado na pong polluted sa Manila, hindi ko na gusto.” Kailangan kong magsinungaling kung gusto ko na magtagal dito.

“Ganoon ba? Tamang-tama, presko ang hangin dito. Sagana pa sa prutas at gulay. Mamaya ay magluluto ako ng gulay at ipapahatiran kita. Ano nga pala ang pangalan mo?”

“Ro—Lovely po,”

Mukhang natuwa pa ito sa pangalan ko dahil napapalakpak. “Katulad mo ang pangalan mo! Ako si Leya, Tiya Leya na lang ang itawag mo.”

“Sige po, salamat po, T-Tiya Leya.”

Meeting nice people lessens the burden of anxiety I am feeling.

Panandalian kong kinalilimutan ang takot. Nandito na ako ngayon, malayo at siguradong walang nakakakilala sa akin. Hindi nila alam na anak ako ng sikat na artista at tumatakbong mayor sa isang syudad.

Naligo ako at nagbuhis ng black cycling shorts at white sando. Hindi rin maman ako lalabas, naiinitan ako kaya ganito ang suot ko. Wala pa akong nabibili na electric fan. Nahihiya naman ako na manghirap pa kay Tiya Leya.

Nagpupunas ako ng buhok nang may kumatok. Sinubukan kong tignan sa bintana pero hindi ko masilip kung sino.

Pinagbuksan ko iyon at isang lalaki ang bumungad sa akin. Walang emosyong ang mga mata nito pero nang makita ako ay nagseryoso ang mata nito. Nakarolyo sa isang kamay niya ang sa tingin ko ay banig na may konting foam at unan.

He's so tall, and moreno. Pwede na siyang mag-modelo kahit na simpleng lumang shirt at shorts ang suot niya. He can make money with his height and looks. Baka maging sikat pa siya kumpara sa mga modelo ngayon.

His serious eyes bore to my face and down to my body, pero sandali lang. Mabilis na umangat ulit ang madilim na ngayong tingin niya. Bumaba rin ang tingin ko sa suot ko. I forgot to wear a bra! My n*****s are obvious.

Imbis na mahiya ay hinayaan ko na lang. Sanay na ako sa ganito. Dapat magising na ang mga tao sa ganitong mga bagay. No, I am not sexualizing myself. I am comfortable with what I am wearing right now and I give no one permission to sexualize or harass me because my n*****s are showing despite the clothes I am wearing. Everyone has n*****s! Why make a big deal of it?

“Hello? Ikaw 'yong pamangkin ni Tiya Leya?”

Hindi siya makatingin ng diretso sa akin. Inilahad niya ang hawak na banig kaya kinuha ko. Hindi ko sinasadya na mahawakan ang kamay niya na nagparamdam ng boltaboltaheng kuryente sa katawan ko.

“Oo, pinabibigay niya ang mga ito. Isusunod ko ang maliit na electric fan.”

I smiled bigger. “Talaga?! Nako, salamat!”

“Okay, makakarating kay Tiya Leya.” Tumalikod siya agad at naglakad palayo.

“Salamat dito!” pahabol kong sigaw.

Siguro naman ay hindi ako mabo-bore rito dahil sa kaniya? Napangisi ako habang inaalala ang mukha niya. How can he be so handsome and hot at the same time? From his unruly hair that makes him hotter, his eyelashes that are better and longer than mine, his high and pointed nose, and his lips which seem to want a kiss. His everything is hot!

Ngayon ako nagsisi na hindi ako masyadong nakapagdala ng makeup at magagandang damit. I have never seen a man like him. Now, I want him.