20.สมเพชเวทนา
1085 Words
ความเดิม- "อ๋อ..ค่ะพี่นิวคงดีใจน่าดูเลย ขอบคุณนะคะ สวัสดีค่ะ" ณรรรดาเอ่ยขอบคุณแทนคนป่วย ส่วนแดนไตรได้แต่แปลกใจเล็กน้อยกับคำขอบคุณของสาวเจ้าได้แต่ยิ้มภูมิใจแทนน้องชายที่มีคนรักเหลือล้นแล้วเดินออกไปอย่างสบายอารมณ์
…………………………………….
เมื่อล่ำลาเจ้านายเสร็จรีบตรงเข้าไปหาผู้ป่วยทันที
"คนป่วยเป็นยังไงบ้างเอ่ย…/อ้าวเตี่ยกับเฮียณัฐก็อยู่ด้วยเหรอ มาประชุมอะไรกันเหรอคะ โดยเฉพาะเตี่ยทำไมไม่กลับบ้านมากวนคนป่วยหรือเปล่า" ณรรรดาที่มาถึงก็ยิงคำถามทันที
"เอ่อ..จะกลับเดี๋ยวนี้แหละ แล้วลูกล่ะจะกลับพร้อมเตี่ยเลยมั๊ย"
"ไม่หรอกค่ะ หนูจะอยู่เป็นเพื่อนพี่นิวสักพักแล้วค่อยกลับไปพักผ่อน พรุ่งนี้หยุด วันต่อไปเข้ากะบ่ายค่ะ สบายปรื๋อได้พักยาว”
"อือ..ก็ดีแล้ว แล้วปวดเมื่อยบ้างมั๊ยล่ะเรา"
"ไม่แล้วค่ะเตี่ย สบายดีมาก แต่ตอนนี้หนูหิวแล้ว ในห้องนี้มีอะไรกินบ้างคะ"
"ไปหาดูเอาเองในตู้เย็นในครัว ของเยี่ยมคนป่วยทั้งนั้นแหละ แต่ไม่เห็นจะแตะ" เขมณัฐบอกยิ้ม ๆ แล้วหันไปสบตาบิดาอย่างรู้กัน
“เหรอ ของดี ๆ ทั้งนั้นเลย ผลไม้นี่ดีมีประโยชน์ เดี๋ยวใบตองจะหั่นมาให้นะคะ รอแป๊บ” ณรรรดาที่ตอนนี้เดินเข้าไปอยู่ในครัวเรียบร้อยแล้ว แต่แอบชะโงกหน้ามาส่งสายตาให้บิดาและพี่ชายเป็นเชิงบอก
ด้านเขมรัฐและเขมณัฐรู้ทันทีว่าตัวเล็กของบ้านต้องการอะไร จึงเดินออกไปอย่างยิ้ม ๆ
ตัดมาที่คนป่วยที่เห็นคนที่รู้จักที่พอจะคุยได้เดินออกไปเขารู้สึกอึดอัดทันทีเพราะไม่สะดวกใจที่จะอยู่กับอีกคนแค่สองต่อสองแต่จะทำไงได้ สักพักก็ได้ยินเสียงแจ๋วดังออกมาจากในครัว
"พี่นิวชอบกินฝรั่งจิ้มพริกเกลือมั๊ยคะ หรือว่าจะกินเปล่า ๆ ไม่ต้องทำพริกเกลือดี เอาเป็นว่าทำไปเผื่อ ๆ ดีกว่าเน๊าะ มีส้มด้วย แอปเบิ้ลก็มี" แล้วนางก็ปรากฎตัวอีกครั้งพร้อมด้วยจานหนึ่งใบที่มีผลไม้อยู่เต็มจาน
"กินผลไม้หน่อยนะคะ ฝรั่งนี่วิตามินซีสูง ส้มนี่ก็ด้วย แอปเปิ้ลก็ดี พี่นิวไม่เห็นกินอะไรเลย เดี๋ยวกล้ามเนื้อแฟ่บไม่หล่อน๊า" คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นพลางหยิบส้อมจิ้มแอปเปิ้ลจ่อที่ปากคนพี่
"ไม่ต้องป้อนพี่หรอกครับ เดี๋ยวพี่หยิบกินเอง น้องใบตองกลับไปพักเถอะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันมันดูไม่ดีนะครับ" นวนนท์เอ่ยขึ้นคิ้วขมวดอย่างไม่ค่อยชอบใจนักโดยทั้งสองไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนแอบดูพวกเขาผ่านแอพพลิเคชั่นในจอมือถืออยู่
"ก็ได้ค่ะ ใบตองก็แค่อยากจะทำอะไรให้พี่นิวบ้าง ตอบแทนที่พี่นิวเคยเสี่ยงชีวิตช่วยผู้หญิงโง่ ๆ ที่ปล่อยให้ความรักมันบังตาจนมองไม่เห็นอะไรเลย แต่ตอนนี้หนูรู้แล้วค่ะ" ฮึ่ก.. ฟื่ด... เสียงกลั้นสะอื้นและเสียงสูดน้ำมูกจากคนตัวเล็กนั่นทำให้นวนนท์ที่เบือนหน้าไปทางอื่นหันกลับมามองหน้าสาวเจ้าทันที
"เอ่อใบตอง คือ..พี่ไม่ได้ว่าอะไรเรานะหยุดร้องไห้เถอะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะเข้าใจเราผิดนะ..อีกอย่าง นะ…" (หนูเป็นผู้หญิงนะ)
ปึ่ก!!!!! (เสียงใบหน้าสวยที่ซบลงบนหน้าอกกว้างด้วยน้ำหนักไม่หนักไม่เบาจนเกินไป)
นวนนท์ยังพูดไม่ทันจะจบประโยคดีก็ต้องหยุดพูดไปโดยปริยาย
"พี่นิวคะ หนูรู้ตัวทุกอย่างว่าหนูกำลังทำอะไร ถ้าอะไรมันจะเกิดขึ้นก็เพราะตัวหนูเองค่ะ" คนตัวเล็กพูดยิ้ม ๆ นั่นยิ่งทำให้นวนนท์ยิ่งคิ้วขมวดเพิ่มมากขึ้น
"ณรรรดา เธอจะทำอะไร?" นวนนท์ตกใจจนหน้าถอดสี
ฟื่บ!!!!!!
ณรรรดาโน้มใบหน้าเข้าใกล้ชายหนุ่มจนทั้งสองสัมผัสถึงลมหายใจของกันและกัน แต่ทันใดนั้น?!
"พี่นิวต้องกินแอปเปิ้ลที่หนูปอกให้ค่ะ จะกินหรือไม่กินคะ" ณรรรดาเอื้อมมือไปหยิบชิ้นแอปเปิ้ลมาจ่อที่ปากชายหนุ่มอีกครั้งแล้วส่งสายตาเป็นเชิงบังคับ
"…….." นวนนท์ไม่พูดอะไร ได้แต่พยักหน้าและยอมอ้าปากรับแอปเปิ้ลเข้าปากแต่โดยดี
"น่ารักมากค่า ต่อไปเป็นฝรั่งนะคะ เพิ่มวิตามินซี แต่ความจริงกินตอนเช้าน่าจะดีนะคะ แต่มันว่างตอนนี้นี่เน๊าะ กินค่ะ เดี๋ยวใบตองกินเป็นเพื่อน กินหมดนี่แล้วจะยอมกลับบ้าน ถ้าไม่หมดไม่กลับ" ณรรรดาพูดคำขาด แต่แอบยิ้มลับหลังคนพี่
จากนั้นสองคนช่วยกันกินผลไม้ในจานจนหมด แต่คนที่ให้สัญญากลับผิดสัญญาเสียเอง เพราะเธอยังนั่งคุยต่อไม่ยอมกลับ
"พี่นิวรู้สึกยังไงบ้างคะ ยังเจ็บหน้าอกอยู่หรือเปล่า ยังเหนื่อยอยู่มั๊ย" ณรรรดาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
"……" นวนนท์เงียบได้แต่ส่ายหน้าแทนคำตอบ
"พี่นิวรู้มั๊ยว่าทันทีที่หนูเห็นว่าอิพี่อาร์มมันเดินจูงมือกับยัยหน้าสวยด้วยมีดหมอนั่น หนูยังไม่รู้สึกเสียใจเท่าพี่นิวเบือนหน้าหนีหนูเลยนะ จริง ๆ"
"………ไ นวนนท์หลับตา ได้แต่ขมวดคิ้ว คล้ายกำลังอดทนกับอะไรบางอย่าง
"พี่นิวรู้สึกยังไงกับใบตองเหรอ สมเพชเวทนาหนูใช่มั๊ย" ณรรรดาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
"ทำไมดูถูกตัวเองแบบนั้น เธอพูดมากเกินไปแล้ว เราไม่ได้รู้จักกันขนาดนั้น กลับบ้านเธอไปได้แล้ว มะ…" (มันไม่เหมาะ) /
จุ๊บ..อื้ม…..แต่คนพี่พูดยังไม่ทันจะจบประโยคดี คนตัวเล็กก็โผเข้าล็อคศีรษะแล้วกดจูบคนตัวโตหนัก ๆ ไปหนึ่งทีโดยไม่มีการสัมผัสภายใน
"เธอทำอะไรของเธอน่ะ ณรรรดา เธอเป็นผู้หญิงมีพ่อมีแม่นะ ถ้าท่านทั้งสองรู้จะเสียใจขนาดไหน"
ฮึ่ม… แค่ก ๆ แค่ก ๆ นวนนท์แค่นเสียงดุคนตัวเล็กเสียงกร้าวด้วยอาการปอดอักเสบที่ยังไม่หายดีแล้วใช้พลังปอดในการพูดเสียงดังจึงทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บหน้าอกจนต้องไอออกมา
- Writer
