“น้องน่านฟ้าเป็นยังไงบ้าง” แพรวาที่เดินไปถึงประตูของบ้านหลังใหญ่ก็พบหนุ่มรุ่นน้องที่ลงมายืนรออยู่ก่อนแล้ว จึงได้รีบเอ่ยถามถึงอาการของน้องน่านฟ้า
“นอนหลับไปแล้วครับ แต่เมื่อกี้ลองวัดไข้แล้วยังสูงอยู่เลย เดี๋ยวผมพาพี่ขึ้นไปนะครับ”
แพรวาพยักหน้ารับแล้วเดินตามชายหนุ่มเจ้าของบ้านขึ้นไปบนชั้นสอง เธอเดินตามน่านน้ำเข้าไปในห้องที่คาดว่าเป็นห้องของน้องน่านฟ้า เพราะน้องชายของเขาก็กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง
หญิงสาวย่อตัวนั่งด้านข้างชายตัวเล็กแล้วยื่นมือไปแตะหน้าผาก ผิวกายของเด็กชายร้อนมากอย่างที่น่านน้ำว่า
“เมื่อกี้วัดไข้ได้เท่าไหร่” แพรวาหันไปถามพี่ชายของคนที่นอนป่วย
“สามสิบแปดจุดห้าครับ”
แม้ความจริงจะวัดได้เพียงสามสิบเจ็ดจุดแปดองศาเซลเซียส แต่น่านน้ำก็เลือกที่จะบอกอุณหภูมิที่สูงกว่าเพื่อให้หญิงสาวรู้สึกเป็นห่วงน้องชายของเขามากขึ้น จะได้อยู่เฝ้าไข้และช่วยดูแลน้องชายด้วยกัน
“ทำไมปล่อยให้น้องไข้
