สูตรสำเร็จรัก

สูตรสำเร็จรัก 8

สูตรสำเร็จรัก 8

“ยินดี พี่ฝากเตรียมเอกสารชุดนี้หน่อย ห้าสิบชุดนะ” พี่เข้มถือเอกสารมาให้ที่โต๊ะ

“ค่ะพี่” ฉันรับมาก่อนจะเดินไปยังเครื่องถ่ายเอกสารมุมแผนก ฉันฝึกงานที่นี่ได้เกือบสามสัปดาห์แล้วสัปดาห์หน้าก็จะครบหนึ่งเดือน เร็วมากแต่พี่ ๆ ก็พยายามสอนพวกเราให้ได้มากที่สุดเช่นเดียวกัน เพราะระยะเวลาเพียงแค่สี่เดือนมันสั้นมากหากจะมองหาประสบการณ์ในการฝึกงาน เก็บเกี่ยวสิ่งไหนได้ก็ต้องทำละนะ

“นี่ ๆ ได้ยินกันไหมว่าเด็กฝากที่ทำผู้ช่วยเลขาถูกย้ายลงไปอยู่ฝ่ายบุคคล”

“ได้ยิน เหมือนจะทำงานพลาดหรืออะไรนี่แหละ”

“หึ คนฝากไม่เสียหน้าแล้วเหรอ?”

“ก็น่าจะหนักเอาการอยู่ ไม่มีใครเข้าหน้าติดสักคน ตั้งแต่โดนเรียกเข้าไปสอบครั้งก่อน”

เสียงพี่ ๆ คุยกันอยู่ในแผนก ๆ เรื่องนี้ฉันก็ได้ยินมาบ้างแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพราะเหมือนจะไม่เกี่ยวกับฉันนี่นา อีกอย่างถึงแม้จะเคยขอยื่นฝึกผู้ช่วยเลขาแต่ได้มาอยู่ที่แผนกนี้ก็มีความสุขดี และคิดว่าดีแล้วที่ได้อยู่ที่นี่เพราะพี่ ๆ น่ารักมากสนุกด้วย

“ทุกคน วันนี้ช่วงบ่ายหลังประชุมเสร็จเจ้านายจะตรวจแผนกนะ”

“โห เก็บโต๊ะก่อนกลัวโดนดุ”

“ไปก่อน ๆ แยกย้ายทำความสะอาดโต๊ะ”

พี่ ๆ แทบจะแยกกันไปคนละทิศละทางเมื่อได้ยินว่าเจ้านายจะเข้ามาตรวจ แต่ว่าฉันน่ะตั้งแต่เข้ามาฝึกงานยังไม่เคยเจอเจ้านายเลยนะ แต่ก็อย่างว่าฉันไม่ได้ทำฝ่ายที่ขึ้นตรงกับเจ้านายเสียหน่อยไม่เจอก็ไม่แปลกหรอก

“อ้าว ยินดีไปยืนทำอะไรตรงนั้น”

“หนูเตรียมเอกสารอยู่ค่ะพี่” เอ่ยตอบพี่อรที่เดินเข้ามาใกล้

“แล้วยืนไหวไหม ไปนั่ง ๆ เดี๋ยวพี่ทำเอง”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูยืนไหว ขอหนูทำเถอะนะคะ”

“ถ้าไม่ไหวเรียกเลยนะ” พี่อรเอ่ยย้ำอีกครั้งฉันจึงส่งยิ้มอ้อนและพยักหน้าตอบกลับไป

ที่พี่อรบอกด้วยความเป็นห่วงแบบนั้นเพราะเมื่อวานฉันลื่นอยู่หน้าบริษัทน่ะสิ ฝนตกและมีน้ำขังที่ด้านหน้าบริษัทฉันเดินไม่ทันระวังเลยลื่นข้อเท้าพลิก บวมฉึ่งเลยล่ะ ขับรถก็ไม่ได้ต้องโทรให้พอใจมารับและขับรถกลับให้ พี่เหมียวและพี่เข้มที่นั่งรอเป็นเพื่อนฉันได้มีโอกาสคุยกับพอใจเรื่องรถที่สนใจด้วยนะเห็นว่าวันเสาร์นี้จะเข้าไปดูรถด้วยกัน

ดีนะที่เมื่อวานจังหวะที่ล้มน่ะเลยเวลาเลิกงานเยอะแล้วพนักงานเลยไม่เยอะ ไม่อย่างนั้นฉันได้อายมากกว่านี้แน่ ท่าล้มคือตะเข็บกระโปรงขาดเลย ข้อเท้าก็เจ็บมากจนเดินไม่ได้ทันทีที่พอใจมาถึงก็รีบถอดเสื้อคลุมขาให้และอุ้มไปขึ้นรถพาไปโรงพยาบาลทันที วันนี้ก็มาส่งตั้งแต่เช้าและน่าจะมารับกลับด้วย

“เสร็จแล้วค่ะพี่เข้ม”

“ขอบใจมาก ๆ พี่ก็ลืมว่าแกเจ็บเท้าอยู่”

“ไม่เป็นไรค่ะ ใช้หนูได้เลย”

“ใช้อะไรเล่า ถูกจับตามองขนาดนี้” พี่เข้มที่ก้มหน้าดูตรวจเอกสารอยู่พึมพำเสียงเบาจนฉันฟังไม่ชัดเท่าไหร่

“อะไรนะคะพี่”

“อ้อ ไม่มีอะไร ไป ๆ ไปนั่งพัก”

“ถ้ามีอะไรเรียกหนูได้เลยนะคะ” เอ่ยย้ำกับพี่เข้ม พร้อมกับเดินกะเผลก ๆ ไปนั่งที่เก้าอี้หลังจากทำเอกสารการประชุมให้พี่เข้มเสร็จ กล้วยเองก็นั่งทำงานอยู่ข้าง ๆ หลังจากที่เดินไปส่งเอกสารที่แผนกบัญชีให้พี่ภาพเรียบร้อย

“เที่ยงนี้กินอะไรดี” กล้วยเอียงหน้าเข้ามากระซิบถาม เพราะพี่ ๆ กำลังคุยงานกันอยู่และยังมีพี่ ๆ บางคนที่วุ่นเตรียมเอกสารเผื่อเจ้านายจะเรียกตรวจงาน

“อยากกินข้าวขาหมู วันนั้นกินก็อร่อยนะ” เอ่ยบอกกล้วยเพื่อแนะนำร้านอร่อยที่ศูนย์อาหารบริษัท

“งั้นวันนี้กินด้วย”

ตั้งแต่เข้ามาฝึกงานที่นี่ ฉันกับเขตรักและน้ำมนต์ยังคุยกันทุกวันเป็นปกติ เพื่อนก็บอกว่าที่ฝึกงานตัวเองดีและสนุกเหมือนกันแล้วเหมือนจะมีทริปไปเที่ยวด้วยกันด้วยนะ ของฉันเองก็มีแต่พี่ ๆ จะไปเดือนหน้าเพราะเดือนนี้ต้องเคลียร์งบก่อน ถือเสียว่าไปเที่ยวพักผ่อนหลังจากทำงานหนักอะไรแบบนั้น

“เด็ก ๆ ไปกินข้าวกันเถอะเที่ยงแล้ว” พี่เหมียวเอ่ยชวน เหลือบตานาฬิกาก็พบว่าเที่ยงตรงพอดี

“ค่ะพี่”

“ไป ๆ กินข้าวกันทุกคน” พี่ดารินทร์เอ่ยชวน วันนี้กลายเป็นว่าเราทุกคนไปกินข้าวที่ศูนย์อาหารพร้อมกันหมด ยกเว้นเพียงพี่ดาราที่บอกว่ามีงานด่วนแทรกเข้ามาทำให้ต้องสั่งข้าวขึ้นไปกินด้านบนแทน เชื่อไหมจนถึงตอนนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่าพี่ดาราทำงานแผนกไหน หวังว่าคงจะไม่ใช่เจ้านายฉันหรอกนะพี่ดาราน่ะ

“เอาน้ำเปล่าทุกคนเลยไหม?” พี่เข้มเอ่ยถามเมื่อเดินกลับมาจากซื้อข้าว

“หมดทุกคนเลย” พี่ดารินทร์ตอบ สักพักพี่เข้มก็กลับเข้ามาที่โต๊ะพร้อมกับน้ำเปล่าหลายขวดหลังจากแจกจ่ายกันเสร็จเราก็นั่งกินข้าวด้วยกันไปเรื่อย ๆ ไม่ได้เร่งรีบมากนักเพราะยังมีเวลาในการพัก แต่เหมือนที่พี่ ๆ เงียบเพราะจะฟังเสียงคนรอบข้างคุยกันเสียมากกว่า

ตั้งแต่เดินเข้ามาบริษัทเมื่อเช้าก็ได้ยินเสียงพนักงานคุยกันเรื่องการย้ายนักศึกษาฝึกงานผู้ช่วยเลขาลงไปฝ่ายบุคคลและเรื่องหัวหน้าฝ่ายบุคคลตั้งแต่เช้าแล้วจนตอนนี้ก็ยังได้ยินอยู่

“ข้าวขาหมูอร่อยอะ กินอีกจานได้ไหม?” กล้วยสบตาฉันพร้อมกับเอ่ยถามความคิดเห็น

“บนห้องมีขนมนะ ถ้ากินข้าวอิ่มแกกินขนมไม่ไหวนะกล้วย” เอ่ยเตือนเพื่อนด้วยความเป็นห่วง ถ้าอิ่มเกินเดี๋ยวก็มางอแงว่ากินขนมไม่ได้อีก ฉันไม่ปลอบนะบอกไว้ก่อนฉันจะกินยั่วเลยถ้ามาบ่นงอแงน่ะ

“จริงสิ ลืมเลย ไม่กินละเดี๋ยวไปกินขนมแทน”

“เด็ก ๆ พี่ต้องขึ้นไปก่อนนะ ไปเตรียมเข้าประชุมละ”

“ค่ะพี่”

“เจอกัน ๆ” พี่ดารินทร์เดินเอาจานข้าวไปเก็บแล้วออกจากศูนย์อาหารนี้ไปแล้ว แต่เราที่เหลือยังนั่งกินข้าวด้วยกันอยู่กระทั่งใกล้หมดเวลาพักถึงได้กลับขึ้นไปที่แผนกเพื่อนั่งย่อยก่อนเริ่มงานในช่วงบ่ายโมง

งานช่วงบ่ายพี่เหมียวให้เตรียมเอกสารเป็นชุดเพื่อที่จะได้เอาไปส่งให้แต่ละแผนก ระหว่างที่ทำก็นั่งคุยเล่นกับกล้วยไปด้วย แต่ก็ไม่ได้เสียงดังมากนักเพราะกลัวว่าจะรบกวนพี่ ๆ ที่นั่งทำงานอยู่ จวบจนทำงานที่ได้รับมอบหมายเสร็จฉันถึงได้ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ในหัวก็กำลังนึกคิดเมนูที่จะกินในตอนเย็น

จังหวะที่กำลังล้างมืออยู่นั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาล้างมืออยู่ข้าง ๆ เธอสวมชุดนักศึกษาเหมือนกันกับฉันเลย แอบรู้สึกไม่ชอบนิดหน่อยเมื่อถูกจ้องอย่างเปิดเผย พอหันไปมองก็เจอกับสายตาไม่พอใจฉันเลยมั่นใจว่าไม่ควรผูกมิตรกับผู้หญิงคนนี้ ตั้งใจจะเดินผ่านเธอและออกจากห้องน้ำมา

“มองหน้าหาเรื่องหรือไง? แกรู้ไหมฉันเป็นใคร” เสียงนั้นไม่น่าตกใจเท่ากับเธอคนนั้นผลักฉันที่เจ็บข้อเท้าให้ล้มลงบนพื้น แรงกระแทกเข่ากระทบกับพื้นจนเกิดเสียงดังปึ้ก! ฉันไม่มีแม้กระทั่งเสียงร้องเจ็บเพราะยังรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น แต่ก็ยังพยายามฝืนร่างกายพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน

“พี่ช่วยเองน้อง” กระทั่งมีพี่คนหนึ่งออกจากห้องน้ำห้องด้านในสุดมาเจอกับฉันที่เหมือนปลาใกล้ขาดน้ำ พี่เขาใจดีช่วยพยุงฉันให้ยืนแม้จะทุลักทะเลไม่น้อยกับการที่จะพาฉันเดินออกจากห้องน้ำ

“ขอล้างมือก่อนนะ ยืนไหวไหม?”

“ไหวค่ะพี่ ขอบคุณนะคะ” เอ่ยตอบ พร้อมกับจับขอบอ่างล้างมือไว้แน่น ไม่นานพี่พนักงานใจดีก็ช่วยพยุงฉันให้เดินออกจากห้องน้ำด้วยความทุลักทุเล ขาที่บาดเจ็บก็เริ่มปวดและเจ็บรุนแรงยิ่งขึ้นเมื่อเกิดเหตุการณ์ล้มอีกครั้ง รวมถึงอาการเจ็บที่หัวเข่าเพิ่มเข้ามา

“รู้จักกันคนเมื่อกี้เหรอ?” พี่ที่ช่วยพยุงฉันกลับมาที่แผนกเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ไม่รู้จักค่ะ ตอนล้างมือเหมือนถูกมองหน้า หนูเลยเงยหน้าขึ้นมองแต่ไม่ชอบสายตาเลยตั้งใจเดินเลี่ยงออกมาแต่ก็ถูกผลักจนล้ม”

“ยินดี!! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย” พี่เข้มเห็นสภาพที่ไม่ค่อยสู้ดีของฉันถึงรีบร้องถามและวิ่งเข้ามาใกล้

“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง พาน้องไปนั่งก่อน” พี่ที่พยุงฉันเอ่ยตอบแทน

“ได้ ๆ เอ่อ ถ้าอุ้มคงดูไม่ดีเดี๋ยวพี่ช่วยประคองแล้วกันนะ” พี่เข้มบอกและช่วยประคองฉันจนถึงแผนก

“เกิดอะไรขึ้น!”

“ยินดีไปทำอะไรมา”

“ยินดี แกเจ็บเพิ่มอีกแล้วเหรอเนี่ย” กล้วยและพี่ ๆ รีบเดินเข้ามาดูทันทีเมื่อเห็นสภาพฉันที่ผ่านเข้ามายังโซนแผนก ฉันยังไม่ทันจะได้เล่า พี่ที่ช่วยฉันจากห้องน้ำก็เป็นฝ่ายเล่าให้ทุกคนฟังแทนด้วยความโมโห พร้อมกับพี่เหมียวที่มีท่าทีหุนหันอย่างไม่ยอมหลังจากได้ดูอะไรบางอย่างจากโทรศัพท์พี่คนนั้น

“เอาเรื่องไหม เดี๋ยวพี่เป็นพยานให้”

“เด็กในปกครองฉันเจ็บขนาดนี้ ฉันยอมไม่ได้หรอกนะ” พี่เหมียวยกมือลูบผมฉันเบา ๆ อย่างสงสาร

“ใครเจ็บเหมียว”

“พี่ดารินทร์” เราทุกคนหันไปมองทางต้นกำเนิดเสียงทันทีเมื่อได้ยินเสียงของหัวหน้าแผนกอย่างพี่ดารินทร์ดังขึ้นมา และตอนนี้ฉันเองก็ไม่รู้ว่าควรตกใจเรื่องไหนก่อนดี

ระหว่างหัวหน้าแผนกเดินเข้ามาในแผนกหลังจากประชุมเสร็จ หรือที่ด้านหลังนั้นมีกลุ่มคนสามคนเดินตามเข้ามา คนหนึ่งคือพี่ดาราที่สาวใจดีที่เสียสละข้าวมันไก่ให้ฉัน หรือพี่ผู้ชายอีกคนที่ชอบแนะนำร้านขนมหวาน หรือจะเป็นคนที่เดินนำหน้าพี่ ๆ ทั้งสองคนอยู่ตรงกลาง ที่ครั้งหนึ่งเราเคยมีอะไรกัน...

“ว่าไงใครบาดเจ็บ” พี่ดารินทร์ถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้นมาอีกนิด พี่ ๆ ทุกคนยืนตัวตรงก้มหน้าหลบสายตาของกลุ่มคนที่มาใหม่ รวมถึงฉันที่ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนโดยมีกล้วยช่วยประคอง และฉันเองก็ไม่กล้าสบตากับใครเลยสักคน

“เหมียวตอบพี่”

“น้องโดนผลักจนล้มในห้องน้ำค่ะ มีคลิปด้วย”

“เอามาให้พี่ดู” ฉันไม่กล้าเงยหน้ามองใครเลยสักวินาทีเดียว ความกดดันเหล่านี้มันคืออะไรกันแน่

“นั่งลงเถอะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับพี่ ๆ ที่ทยอยกลับไปนั่งที่โต๊ะ เมื่อเห็นพี่เหมียวนั่งลงที่เก้าอี้ ฉันจึงค่อย ๆ ขยับมานั่งเก้าอี้ตัวเองเช่นเดียวกัน

“เรียกคนที่มีปัญหาเข้าห้องประชุมทั้งหมด”

“ค่ะเจ้านาย” พี่ดารินทร์ขานรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนเดินออกไปคนที่พี่ดารินทร์เรียกว่าเจ้านายนั้นปรายตามองฉันนิ่ง ๆ ไม่ได้พูดอะไรต่างจากที่เคยเจอครั้งล่าสุดที่ออกจะกวนประสาทอยู่มาก แต่ครั้งนี้เขานิ่งและเหมือนเป็นใครอีกคน เขาคงจำฉันไม่ได้หรอก อีกอย่างก็ไม่ควรทำเหมือนรู้จักกันเพราะฉันอยู่ในฐานะนักศึกษาฝึกงานของที่นี่ เดี๋ยวเขาจะเสียหายเอาได้

===

แจ้งข่าวนะคะ ตอนนี้ *****คน้องยินดีผ่านแล้ววว ติดตามได้ทาง Meb หรือ ปิ่นโต ได้เลยนะคะ ^_^

เรื่องนี้นี้จะเริ่มติดเหรียญตั้งแต่ตอนที่ 10 ไปจนถึงตอนจบเลยนะคะทุกคน