หนึ่งชั่วโมงต่อมา รถของสายฟ้ามาจอดเทียบตรงหน้าประตูบ้านก่อนเที่ยงพอดี เจ้าหมูอ้วนตัวกลมยังคงกอดอกงอนพ่อ เพราะคิดว่าพ่อทำแม่ร้องไห้ ไม่ว่ามารดาจะอธิบายยังไงเจ้าเด็กแก่แดดก็ยังไม่เชื่อ ปากน้อยคว่ำลงทำหน้ามู่ทู่ตลอดการเดินทาง
ถึงแม้จะโกรธป๊ะป๋าแต่ที่นั่งเบาะหน้ายังเป็นของลูกชายเหมือนเดิม ทำให้คุณพ่อต้องกลั้นยิ้มมาตลอดทาง โกรธป๊ะป๋าแบบไหนกันหนอเจ้าลูกชาย
“ไปเถอะคุณ พ่อแม่ผมไม่น่ากลัวหรอก”
“ค่ะ หวังว่าท่านทั้งสองจะเอ็นดูลูกของเรา”
“เอ็นดูแน่นอน ดูสิน่ารักขนาดนี้ใครจะไม่เอ็นดู”
“ป๊ะป๋าห้ามจับผม เดี๋ยวไม่หล่อ”
“โอเคๆ ไม่จับก็ได้ สำอางได้ใครกันเนี่ย”
“ยังจะถามอีกเหรอคะ ดีเอ็นเอของคุณสายนั่นแหละ”
“ใช่เหรอไม่จริงมั้ง”
คุณพ่อปฏิเสธเสียงสูงพลางส่ายหน้าไม่ยอมรับคำกล่าวหา ก่อนจะชวนทั้งสองคนลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกัน
หลังจากเห็นหน้าลูกชายคนโตเดินเข้ามา คุณดวงจันทร์เชิดคอตั้งทันที เจ้า
