บทที่ 3 ไอ้เด็กไม่มีพ่อ (4)
1024 Words
รถคันหรูของสายฟ้า ขับเข้ามาตามตรอกซอกซอยเลี้ยวซ้ายบ้างเลี้ยวขวาบ้างกว่าจะถึงหอพักไม่รู้ต้องเลี้ยวกี่ตลบ ชายหนุ่มจอดรถเสร็จก็รีบเดินตามหลังสองแม่ลูกเข้าไปในอาคาร เจอกับเด็กสองสามคนเล่นกันอยู่พอดี เจ้าหมูอ้วนตัวแสบพอเห็นว่าเป็นใครก็ไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้าไปหาทั้งที่ตัวเองยังอุ้มหุ่นยนต์ตัวใหญ่ไม่ยอมให้แม่ช่วยถือ
“พี่นินจา”
“อะไรไอ้เด็กไม่มีพ่อ”
“อ้าวหนูพูดแบบนี้ได้ยังไง”
“ใจเย็นค่ะคุณสาย ม่านจัดการเอง”
“ใคบอกไม่มีพ่อ นี่ไงป๊ะป๋า” เด็กน้อยชี้ไปที่พ่อ
“โกหก แม่พี่บอกว่าพาสุขเป็นเด็กไม่มีพ่อ” แต่นินจากลับส่ายหน้าไม่ยอมเชื่อ เพราะถูกมารดาสอนมาแบบนั้น
“นินจาเข้าใจผิดแล้ว พาสุขเป็นเด็กมีพ่อ คนนี้คือพ่อของพาสุขจ้ะ” ม่านหยกใช้น้ำเย็นเข้าสู้เด็กตัวกะเปี๊ยก บอกไปไม่รู้กี่ครั้งแต่มารดาของนินจายังไม่เข้าใจ บอกตรงๆ เธอเหนื่อยจะอธิบาย เป็นผู้ใหญ่แท้ๆ แทนที่จะสอนลูกให้มีมารยาทกลับเสียมารยาเสียเอง
“ช่ายยย ป๊ะป๋าให้หุ่นยนต์ตั้งเยอะ พี่นินจาไม่มีอันนี้”
เด็กแสบลอยหน้าลอยตาบอกเพื่อนตรงหน้าพร้อมกับยื่นหุ่นยนต์ตัวโปรดให้ดูด้วย มุมปากของเจ้าหนูยกขึ้นมาเล็กน้อยหลังจากเห็นพี่นินจาเบะปากเหมือนจะร้องไห้เพราะไม่มีหุ่นยนต์แบบเดียวกัน
“วันหลังอย่ามาพูดกับคนอื่นแบบนี้อีกนะหนู มันไม่ดีพาสุขมีพ่อแม่ครบ”
สายฟ้าสั่งสอนนินจาเสียงเข้มทำให้เด็กน้อยวิ่งกลับห้องอย่างรวดเร็ว พร้อมกับร้องไห้เอาแต่ใจบอกว่าอยากได้หุ่นยนต์เหมือนพาสุข
“กลับห้องเรากันครับลูก ป๊ะป๋าจะได้ไปพักผ่อน”
“แต่ผมยังไม่อยากกลับ จะอยู่กับลูกก่อน”
“ป๊ะป๋าจะไปเล่นหุ่นยนต์กับพี่หมูอ้วนใช่ไหมคับ”
“ใช่ครับ วันนี้ป๊ะป๋าจะอยู่กับหนูจนเข้านอนเลยโอเคไหม”
“เย่ ป๊ะป๋าใจดีที่สุดในโลก ใจดีเท่าท้องฟ้า”
เด็กชายสุขนำพารีบจูงมือพ่อเดินขึ้นบันไดไปยังห้องพักของตัวเองที่อยู่ชั้นบนสุด หอนี้สร้างมานานไม่มีลิฟต์ให้บริการต้องเดินขึ้นลงเท่านั้น กว่าจะขึ้นมาถึงห้องลมแทบจับ
ขนาดม่านหยกอาศัยอยู่มาหลายปียังไม่ชินกับการเดินขึ้นลงบันได โดยเฉพาะช่วงท้องพูดได้ว่าเกือบตาย ยังดีที่มีเจ้าของหอคอยช่วยไม่อย่างนั้นเธอคงตายจริง
หลังจากม่านหยกไขกุญแจห้องเปิดประตูเสร็จ ลมร้อนได้ปะทะเข้าหน้าสามคนพ่อแม่ลูกทันที ด้วยความที่ห้องอยู่ชั้นบนสุดทำให้ร้อนกว่าชั้นอื่น เธอเลือกอยู่ชั้นนี้เพราะค่าเช่าถูกที่สุด
“เชิญเข้ามาก่อนค่ะ พี่หมูอ้วนไปเปิดพัดลมหน่อยลูก”
“คับ ล้อนจริงๆ พี่หมูอ้วนจะเป็นลม”
“ร้อนมากอยู่ได้ยังไงคุณ”
“ช่วงนี้หน้าร้อนด้วยค่ะ มันก็เลยร้อนมาก”
“ไม่ไหว ผมอยู่ห้องแบบนี้ไม่ได้หรอก”
สายฟ้าเห็นสภาพห้องแล้วรู้สึกสงสารลูกชายจับใจ ห้องเล็กนิดเดียว เตียงก็แคบ แอร์ก็ไม่มี พัดลมตัวเดียวจะไปคลายความร้อนได้อย่างไร ไม่ได้การแบบนี้ต้องรีบพาลูกกลับไปอยู่กับตัวเอง
“คุณย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ตอนไหน”
“หลังจากรู้ว่าท้อง ม่านก็ย้ายมาเลย”
“อยู่เข้าไปได้ยังไง ร้อนจะตาย ไม่สงสารลูกเหรอ”
“สงสารค่ะ แต่เราสองแม่ลูกอยู่ได้ ลูกโอเค”
“ลูกโอเค? คุณถามลูกบ้างไหม” คุณพ่อเผลอเสียงดังใส่คุณแม่ทำให้เด็กน้อยที่กำลังเล่นหุ่นยนต์ต้องเงยหน้ามามอง ก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม ไม่ชอบเลยที่ผู้ใหญ่พูดเสียงดังแบบนี้
“ป๊ะป๋าคับอย่าดุหม่าม้า”
“ไม่ได้ดุครับ ป๊ะป๋ากำลังจะชวนลูกกับหม่าม้าไปอยู่ด้วยกัน”
“หมายความว่ายังไงคะ”
“ลูกต้องย้ายที่อยู่ ผมให้ลูกนอนในห้องแบบนี้อีกไม่ได้”
“คุณสายจะให้ม่านกับลูกย้ายไปอยู่คอนโด”
“ใช่ ถ้าคุณไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร แต่ลูกต้องไปคุณก็เลือกเอาเอง ผมไม่บังคับแต่ลูกต้องไป”
“ลูกกำลังจะเข้าเรียนอนุบาลแถวนี้ ไปไม่ได้หรอกค่ะ”
“ถ้าไม่ใช่นานาชาติ ผมไม่ให้เรียน”
“คุณสายฟ้า” ม่านหยกไม่เคยเรียกอดีตเจ้านายด้วยน้ำเสียงคล้ายจะไม่พอใจแบบนี้ นั่นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกถูกใจแต่ไม่แคร์ รีบหันไปคุยกับลูกชายแทน ยังไงเจ้าหมูอ้วนสุดหล่อก็ต้องย้ายไปอยู่กับพ่อ ลูกของเขาต้องมีคุณภาพชีวิตที่ดี เขาเชื่อว่าแม่ของลูกต้องไม่ขัดขวางเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าใครให้คุณภาพชีวิตลูกได้ดีกว่ากัน
“พี่หมูอ้วนครับ”
“คับป๊ะป๋า”
“อยากไปอยู่กับป๊ะป๋าไหม ไปอยู่บ้านที่หนูไปเมื่อกี้”
“หม่าม้าไปไหมคับ”
“ตอบลูกไปสิคุณ อยากไปด้วยกันไหม”
“หม่าม้าคับไปไหม”
“ครับไป หนูอยู่ไหนหม่าม้าอยู่นั้น”
“ตกลงไปอยู่บ้านป๊ะป๋าไหมครับลูก”
“ไปคับ พี่หมูอ้วนอยากไปเล่นหุ่นยนต์”
“เก่งมาก เลือกได้ฉลาดสมกับเป็นลูกป๊ะป๋า”
“คุณสายกำลังมัดมือชกเราสองแม่ลูก”
“กับลูกน่ะใช่ ส่วนคุณผมไม่บังคับ”
ปากบอกไม่บังคับแต่การกระทำตรงข้ามทุกอย่าง ม่านหยกได้แต่กำหมัดแน่น ก่อนจะเดินไปเก็บเสื้อผ้าบางส่วนเพื่อย้ายไปอยู่กับสายฟ้า ถ้าไม่ใช่เพราะชีวิตที่ดีของลูกเธอไม่มีทางทำแบบนี้แน่นอน เนื่องจากสงสารหัวใจตัวเอง
เรื่องแอบชอบพ่อของลูกต้องเป็นความลับตลอดไป
เธอจะไม่มีวันให้เขารู้เด็ดขาด
- Writer
