ช่วงค่ำของวันอาทิตย์ อาร์เดนเป็นคนขับรถมาส่งพิมพ์มาดาที่บ้านด้วยตัวเอง อีกนัยหนึ่งก็คืออยากจะมาเห็นกับตาว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน
“คุณท่านจอดแค่หน้าปากซอยก็ได้ค่ะ ข้างในทางมันเล็ก แถมเป็นทางตันกลับรถลำบากค่ะ” หญิงสาวเอ่ยปากบอกเขาด้วยความเกรงใจ อีกอย่างก็คือไม่อยากจะตกเป็นเป้าสายตาของคนในซอย เพราะรถที่อาร์เดนขับมานั้นขนาดคนที่ไม่รู้เรื่องรถอย่างเธอยังดูออกว่าราคาเป็นสิบล้าน
“เฮียบอกแล้วไงว่าเวลาอยู่กันสองคนให้เรียกเฮียเดน” น้ำเสียงนั้นเหมือนจะดุเธอเล็กน้อย แต่สายตานั้นดูอ่อนโยนสวนทางกับคำพูด
“ก็เราสองคนไม่ได้อยู่ในบ้านเฮียนี่คะ หนูก็เลยกลัวว่าเฮียจะว่าหนู” ใบหน้าเล็กก้มงุดมองมือตัวเองที่จับชายเสื้อบิดม้วนเป็นเกลียว
“เฮียไม่ว่าหนูพิมพ์หรอกค่ะ ทีหลังไม่ว่าจะข้างนอก หรือในบ้าน ถ้าอยู่กันสองคนให้เรียกเฮียเดน เข้าใจนะคะ” พิมพ์มาดาพยักหน้ารับตามคำสั่ง มือหนายกมือขึ้นมายีผมเธอด้วยความเอ็นดู
“ถ้า
