พรบุหลันไม่รู้ว่าความรู้สึกใดคือจริง และอะไรกันที่หลอกลวง เธอเจ็บหรือเธอสุขกันแน่ในเวลานี้ เมื่อความสุขก็ยังรับรู้ แต่ความเจ็บก็ยังไม่จางหาย ซ้ำยังถูกกระตุ้นในทุกครั้งที่เขาเคลื่อนไหว ความอัดอั้นจึงแสดงออกด้วยทรวงอกที่สะท้านสะเทือนจากแรงสะอื้นเท่านั้น
“จันทร์ครับ อดทนหน่อยนะ ผมจะทำให้จันทร์มีความสุข”
พรบุหลันมองใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มหน้าลงมาพูดกับเธอก่อนจะประทับจูบอ่อนหวานที่ริมฝีปากอีกครั้ง เธออยากจะค้านว่านี่คงไม่ใช่เรื่องจริง ผู้ชายที่หยามเหยียดเธอด้วยความเกลียดชัง จนสร้างเงื่อนไขบ้าๆ แบบนี้ขึ้นมา เขาจะเป็นคนที่ใช้คำพูดอ่อนหวานแบบนี้กับเธอได้ยังไง
แวบหนึ่งนั้นพรบุหลันคิดว่าเขาคนเดิมคนนั้นกลับคืนมา ผู้ชายที่แสดงความเห็นใจเธอในครั้งแรกที่พบหน้า ซึ่งไม่ใช่ผู้ชายคนนี้เด็ดขาด คนที่สร้างความเจ็บทั้งร่างกายและหัวใจให้กับเธอ โดยเฉพาะจุดที่เจ็บก็ยังไม่มีท
