พรบุหลันปลดชุดแม่บ้านวาบหวิวออกจากเรือนร่างและทรุดกายลงนั่งข้างเตียง เพียงเขาก้าวออกมาจากห้องน้ำ เธอจะรีบชดใช้หนี้ร้ายที่ค้างคาไว้ให้หมด ไม่ว่าเขาจะเรียกร้องให้เธอต้องเจ็บปวดร้าวรวดสักแค่ไหน เธอก็จะอดทน เธอจะไม่ฝืน ไม่ร้อง ไม่ดิ้นรนอีกแล้ว เพียงแค่ผ่านไปได้ เธอก็จะโบยบินจากที่นี่ในทันที
แกร๊ก
และเสียงนรกสั่งก็ดังออกมาจากประตูห้องน้ำ เมื่อบานเลื่อนสีเทานั้นเคลื่อนออก แม้จะไม่ได้มองโดยตรง แต่การเคลื่อนไหวของคนทางนั้นก็ทำให้พรบุหลันต้องนิ่ง เพราะตั้งใจแล้วว่าจะไม่หลบหลีก จะยอมในสิ่งที่เขาต้องการ จะเหยียบย่ำตัวเองดีกว่าให้เขาเป็นฝ่ายเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะคำขู่ของเขาที่ว่าหากวันนี้เธอไม่ยอมเล่นตามเกมนี้ เขาก็จะคิดเกมอื่นๆ ขึ้นมาเก็บหนี้เก็บดอกกับเธอต่อไป
“มองฉัน พรบุหลัน”
อารัญสั่งเสียงเข้มเพราะอยากเห็นสายตาของเธอที่มองเขา อยากเห็นว่
