แสงอาทิตย์ที่ฉายฉานตอนเช้าตรู่ สลายสายหมอกอย่างอ้อยอิ่ง สายหมอกที่ปกคลุมอยู่เมื่อยามค่อยๆ เลือนหายไป ปารวีเหลือบมองนาฬิกาเป็นเวลาเกือบเก้าโมงแล้ว มองไปรอบห้องก็ไม่เจอเจ้าของไร่จอมบุกรุกเสียแล้ว
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่ใบบัวสาวใช้จะเดินประคองถาดอาหารเข้ามา
“ตื่นแล้วหรือคะคุณรวี พ่อเลี้ยงสั่งให้หนูเอาข้าวต้มมาให้ค่ะ แต่กลัวว่าจะรบกวนเวลานอนหนูเลยเพิ่งยกเข้ามา” แม่สาวใบบัวรายงาน พร้อมกับวางถาดข้าวต้มไว้ที่โต๊ะหัวเตียงใกล้ใกล้กับหญิงสาว
ปารวียิ้มอ่อนโยน “ขอบใจจ้ะ แล้วนี่เขาไปทำงานกันหมดแล้วหรือ”
“ค่ะ ถ้าเป็นพ่อเลี้ยงออกไปตั้งแต่ตอนตีสี่ ส่วนคุณเมธาวีกับคุณรษาก็ไปโรงบ่มชาแต่เช้า เห็นว่ามีเรื่องอะไรสักอย่าง” หญิงสาวบอกยาว เพราะไม่รู้ว่าปารวีอยากถามถึงใคร คนบนเตียงพยักหน้ารับรู้ ก่อนที่จะถามต่อ
“พ่อเลี้ยงออกไปทำงานแต่เช้าทุกวันเลยหรือ ตอนฉันมาทำงานที่นี่ใหม่ๆ พ่อเลี้ยงไปทุบห้องเรียกฉัน
