Chapter 3
1525 Words
เมื่อมาถึงปลายทางดาวินก็จอดรถแล้วหันมามองหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังกอดช็อกโกแลตไว้แน่นไม่ยอมกิน เขาเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
"ไม่กินล่ะ"
"ไม่ค่ะ วาจะเอาไปใส่ตู้เย็นก่อนแล้วค่อยกิน"
"เด็กขี้งกเอ้ย"
ดาวินส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูรถลงไปแล้วเดินอ้อมมาเปิดให้วาวาลงมา เธอมองซ้ายมองขวาอย่างตื่นเต้นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เคยมา
"สวยจังเลยค่ะ"
"ไม่เคยมาเหรอ"
"ไม่ค่ะ วันๆทำแต่งานไม่มีเวลาว่างมากขนาดนั้นหรอกค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่พาวามาด้วย"
เธอเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มสดใส ดาวินยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะล็อครถแล้วพาหญิงสาวเดินเข้าไปข้างใน ตลอดทางเป็นเขาที่เดินตามเธอมากกว่า รายนั้นเห็นอะไรก็สนใจเข้าไปดูหมด
"กิ๊ฟน่ารักจังเลย วาชอบหมีน้อย"
วาวาหยิบกิ๊ฟหมีน้อยมาติดที่ผมพร้อมกับมองกระจก ดาวินมองหญิงสาวอย่างเพลินจนเผลอยิ้มออกมาหลายครั้ง ไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงที่ไร้ซึ่งความเครียดใดๆชีวิตเหมือนอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ตลอดเวลาอย่างเธออยู่ แต่มันทำให้เขาสบายใจเพราะชีวิตเขาปวดหัวกับงานเป็นหลักพอได้อยู่กับวาวามันทำให้เขาเลิกคิดเรื่องน่าปวดหัวไปได้พักหนึ่ง
"ท่านประธานว่าเหมาะกับวามั้ยคะ"
เธอหันไปให้ชายหนุ่มดูก่อนจะเอ่ยถาม ดาวินพยักหน้าก่อนจะนั่งใกล้ๆแล้วหยิบหมีอีกตัวมาติดให้
"สวยดี อันนี้ก็สวยนะไม่ชอบเหรอ"
วาวาหันไปส่องกระจกก่อนจะยิ้มออกมาทันที
"สวยค่ะ งั้นวาเอาทั้งสองอันเลย"
หญิงสาวแกะออกแล้วส่งไปให้เจ้าของร้าน ดาวินหยิบเงินจะจ่ายให้แต่ไม่ทันแล้วเพราะเธอจ่ายไปก่อนแล้ว
"ฉันซื้อให้"
"ไม่เป็นอะไรค่ะวาจ่ายเอง ชิ้นละ20บาทเองค่ะ"
เขาเก็บเงินไว้ตามเดิมก่อนจะมองเธอที่ทำหน้าดีใจเมื่อได้ของที่ชอบ วาวาเดินไปดูนั่นนี่ต่อโดยชายหนุ่มเดินตามและลองสังเกตดูว่าเธอสนใจอะไรเป็นพิเศษ เท่าที่เห็นวาวาเหมือนเด็กอายุ15ปี เธอจะชอบดูของเด็กนักเรียนมากกว่าวัยทำงาน กิ๊ฟติดผมบ้าง ที่รัดผมการ์ตูน แม้กระทั่งกระเป๋าสะพายก็ชอบดูเหมือนของเด็ก ยิ่งรู้จักยิ่งรู้เลยว่าเธอเป็นคนที่ต่างจากผู้หญิงที่เขาเคยเจอมากจริงๆ
"หิวมั้ย อยากกินอะไรรองท้องก่อนรึเปล่า"
เขาจะชวนเธอไปทานข้าวที่ร้านอาหารอยู่ แต่ระหว่างนี้เผื่อเธอหิวว่าจะซื้ออะไรให้กินไปก่อน วาวามองซ้ายมองขวาก่อนจะชี้ไปยังลูกชิ้นทอดและปลาหมึกย่าง
"วาอยากกินลูกชิ้นทอดกับปลาหมึกย่างค่ะ"
ดาวินหันไปมองตามที่เธอชี้ก่อนจะจับมือหญิงสาวพาไปเลือกในแบบที่เธอชอบ วาวาหยิบลูกชิ้นหมู ไส้กรอก ปูอัด แต่ไม่หยิบเนื้อ
"วาไม่ชอบกินเนื้อเหรอ"
เด็กสาวหันมาก่อนจะพยักหน้าทันที ที่บ้านเธอแม่ไม่กินเนื้อจึงไม่ได้ฝึกทานตั้งแต่เด็ก โตมาจึงไม่กินเลย
"แม่วาไม่กินค่ะก็เลยไม่เคยกิน"
"อ่อ พอเข้าใจ"
เขาเลือกของตัวเองบ้าง ไม่ค่อยได้มากินอะไรแบบนี้หรอกนี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ได้มาทำอะไรแบบนี้ ส่วนใหญ่อยู่แต่ห้างมากกว่า ดาวินเดินไปสั่งปลาหมึกมาอีกสิบไม้ก่อนจะจ่ายเงินแล้วถือทั้งสองอย่างมานั่งเล่นที่ม้านั่ง เขามองวาวาที่ตอนนี้หยิบนั้นนี่มาดูแถมยังเอามาอวดเขาด้วย
"ที่รัดผมหมีน้อยค่ะ น่ารักมั้ยคะ"
"อืม น่ารักแต่เธออายุเยอะแล้วนะ"
"วาเพิ่งจะ25เอง ท่านประธานพูดเหมือนวาแก่อายุสามสิบกว่าอย่างนั้นแหละ"
เขาถึงกับสำลักเมื่อเธอพูดแบบนั้น สามสิบกว่าแล้วยังไงมันแก่มากขนาดนั้นเลยเหรอไง
"เธอว่าฉันแก่เหรอวาวา"
ดาวินกระแอมออกมาก่อนจะเอ่ยถามเสียงดุ วาวาเงยหน้ามองท่านประธานก่อนจะหลุดขำออกมา
"ฮ่าๆ วาขอโทษค่ะลืมไปว่าท่านประธานอายุเยอะแล้ว"
"เพิ่งจะ33ปี เขาเรียกวัยทำงานยังไม่เรียกแก่ อายุเยอะอะไรเดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย"
หญิงสาวขอโทษขอโพยชายหนุ่มก่อนจะเอากิ๊ฟหมีน้อยมาติดที่ผม ดาวินส่งลูกชิ้นไปให้เธอหญิงสาวยกมือขอบคุณก่อนจะอ้าปากงับแล้วเคี้ยวแก้มตุ่ย
"วาชอบน้ำจิ้มเผ็ดค่ะ"
"ชอบก็กินเยอะๆ"
เขาลุกขึ้นเดินไปร้านน้ำแล้วซื้อมาสองขวดก่อนจะเดินกลับมาที่เดิม วาวาเอามือพัดไปริมฝีปากของตัวเอง ตอนนี้มันแดงก่ำไปหมด
"อ่ะกินน้ำก่อน"
เขาเปิดขวดให้หญิงสาวก่อนจะมองเธอที่เป่าปากเพราะเผ็ดน้ำจิ้ม เขาส่ายหน้าอย่างขำขันไหนบอกว่าชอบกินเผ็ดไง ไม้เดียวแต่ปากแดงซะแล้ว
"เธอกินเผ็ดไม่ได้"
"วาชอบกินเผ็ดค่ะ"
"แต่เธอกินไม่ได้ ทำไมไม่สั่งน้ำจิ้มหวานมา"
"แต่วาชอบกินเผ็ดนะ"
เธอเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ เขาถึงกับกุมขมับเพราะเถียงกับเด็กพูดไม่รู้ความยังไงก็แพ้
"ต้องแยกให้ออกระหว่างชอบกับกินไม่ได้"
วาวามองชายหนุ่มก่อนจะหยิบปลาหมึกมากินต่อไม่สนใจที่เขาพูดเลยซักนิด
"เธอนี่มันโคตรดื้อเลยยัยซุ่มซ่าม อยากกินก็กิน"
เขาส่งปลาหมึกให้หญิงสาวอีกไม้ ยังทนกินต่อทั้งที่ตัวเองเผ็ดขนาดนั้น คนมันดื้อก็ต้องปล่อยไปทำอะไรไม่ได้หรอกบ่นไปก็เท่านั้น
"นี่ค่ะ อร่อยนะ"
วาวาส่งปลาหมึกไปตรงหน้าชายหนุ่ม เขาอ้าปากงับก่อนจะเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะป้อนเขาอีกไม้และชายหนุ่มก็ยอมกินแต่โดยดีไม่ขัดขืนใดๆ
"อร่อยมั้ยคะ"
"อืม อร่อย"
วาวามองเขาอย่างงุนงง เธอกินไปไม่เยอะแต่มันแสบร้อนที่ริมฝีปาก แต่ชายหนุ่มตรงหน้าไม่เป็นอะไรเลยซักนิด
"ไม่เผ็ดเหรอคะ"
"ไม่นี่ ฉันกินเผ็ดได้แต่ไม่ชอบกินเผ็ด"
"แต่วาชอบกินเผ็ดนะ"
"ใช่ ชอบกินแต่กินไม่ได้ไง"
ทั้งสองคนยังทะเลาะกันไม่เลิก วาวาหยิบลูกชิ้นป้อนเขาอีกก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ดาวินยกน้ำขึ้นดื่มมองหญิงสาวตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังมองเขาอยู่
"มีอะไรเหรอ..."
"เปล่าค่ะ วากำลังลังคิดว่าทำไมท่านประธานถึงใจดีกับพนักงานจัง แสดงว่าต้องดีกับทุกคนแบบนี้เลยใช่มั้ยคะ"
เธอเอ่ยถามอย่างใสซื่อ บางทีเขาอาจจะใจดีกับพนักงานคนอื่นแบบนี้ก็ได้ซึ่งในความเป็นจริงดาวินจะไม่เข้าหาพนักงานคนไหนเขาจะวางตัวดีมาตลอด
"ไม่นะ... ฉันดีกับเธอคนเดียว"
วาวามองสบตาเขาอย่างคิดไม่ตก ดีกับเธอคนเดียวอย่างนั้นเหรอ.. มันหมายความว่าอะไรกันนะ
"ช่างมันเถอะอย่าทำหน้าสงสัยแบบนั้นได้ป่ะ แล้วก็เลิกเรียกท่านประธานได้แล้วฉันอายคนอื่น เรียกอย่างอื่นเถอะ"
ดาวินเปลี่ยนเรื่องเพราะจะพูดอะไรเธอก็ดูจะไม่เข้าใจในสิง่ที่เขากำลังสื่อ บอกตามตรงว่าอยากเจอครอบครัวเธอมากเลี้ยงลูกยังไงให้มองโลกในแง่ดีได้ขนาดนี้
"ไม่ให้เรียกท่านประธานเหรอคะ งั้นเรียกอะไรดีน้า"
วาวาทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะยิ้มออกอย่างคิดออก
"งั้นเรียกคุณวินได้มั้ยคะ"
"อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ท่านประธาน"
"งั้นเรียกคุณวินค่ะ"
วาวาเอ่ยเสียงสดใส เธอมองหน้าชายหนุ่มก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ในกระเป๋ามาเช็ดที่แก้มให้อย่างเบามือ ดาวินนั่งนิ่งมองการกระทำของเธอรู้สึกใจเต้นแปลกๆ
"ทำอะไรนะ"
"คะ.. อะไรไม่รู้ติดแก้มค่ะแต่ว่าออกแล้ว"
วาวายิ้มกว้างออกมาก่อนจะส่งปลาหมึกให้เขาอีกไม้ ดาวินยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะอ้าปากงับโดยไม่ยอมรับจากมือของหญิงสาว
"อร่อยเนาะ"
"คุณวินชอบให้ป้อนเหรอคะ"
"ชอบให้เธอป้อนไง ได้มั้ยล่ะ"
ทั้งสองคนมองสบตากันวาวาเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อนเพราะรู้สึกแปลกประหลาดกับตัวเองอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
'ทำไมหัวใจเต้นเร็วจังเลย หรือว่าอากาศมันร้อนนะ'
- Writer
