Chapter 3

1525 Words
เมื่อมาถึงปลายทางดาวินก็จอดรถแล้วหันมามองหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังกอดช็อกโกแลตไว้แน่นไม่ยอมกิน เขาเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ "ไม่กินล่ะ" "ไม่ค่ะ วาจะเอาไปใส่ตู้เย็นก่อนแล้วค่อยกิน" "เด็กขี้งกเอ้ย" ดาวินส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูรถลงไปแล้วเดินอ้อมมาเปิดให้วาวาลงมา เธอมองซ้ายมองขวาอย่างตื่นเต้นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เคยมา "สวยจังเลยค่ะ" "ไม่เคยมาเหรอ" "ไม่ค่ะ วันๆทำแต่งานไม่มีเวลาว่างมากขนาดนั้นหรอกค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่พาวามาด้วย" เธอเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มสดใส ดาวินยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะล็อครถแล้วพาหญิงสาวเดินเข้าไปข้างใน ตลอดทางเป็นเขาที่เดินตามเธอมากกว่า รายนั้นเห็นอะไรก็สนใจเข้าไปดูหมด "กิ๊ฟน่ารักจังเลย วาชอบหมีน้อย" วาวาหยิบกิ๊ฟหมีน้อยมาติดที่ผมพร้อมกับมองกระจก ดาวินมองหญิงสาวอย่างเพลินจนเผลอยิ้มออกมาหลายครั้ง ไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงที่ไร้ซึ่งความเครียดใดๆชีวิตเหมือนอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ตลอดเวลาอย่างเธออยู่ แต่มันทำให้เขาสบายใจเพราะชีวิตเขาปวดหัวกับงานเป็นหลักพอได้อยู่กับวาวามันทำให้เขาเลิกคิดเรื่องน่าปวดหัวไปได้พักหนึ่ง "ท่านประธานว่าเหมาะกับวามั้ยคะ" เธอหันไปให้ชายหนุ่มดูก่อนจะเอ่ยถาม ดาวินพยักหน้าก่อนจะนั่งใกล้ๆแล้วหยิบหมีอีกตัวมาติดให้ "สวยดี อันนี้ก็สวยนะไม่ชอบเหรอ" วาวาหันไปส่องกระจกก่อนจะยิ้มออกมาทันที "สวยค่ะ งั้นวาเอาทั้งสองอันเลย" หญิงสาวแกะออกแล้วส่งไปให้เจ้าของร้าน ดาวินหยิบเงินจะจ่ายให้แต่ไม่ทันแล้วเพราะเธอจ่ายไปก่อนแล้ว "ฉันซื้อให้" "ไม่เป็นอะไรค่ะวาจ่ายเอง ชิ้นละ20บาทเองค่ะ" เขาเก็บเงินไว้ตามเดิมก่อนจะมองเธอที่ทำหน้าดีใจเมื่อได้ของที่ชอบ วาวาเดินไปดูนั่นนี่ต่อโดยชายหนุ่มเดินตามและลองสังเกตดูว่าเธอสนใจอะไรเป็นพิเศษ เท่าที่เห็นวาวาเหมือนเด็กอายุ15ปี เธอจะชอบดูของเด็กนักเรียนมากกว่าวัยทำงาน กิ๊ฟติดผมบ้าง ที่รัดผมการ์ตูน แม้กระทั่งกระเป๋าสะพายก็ชอบดูเหมือนของเด็ก ยิ่งรู้จักยิ่งรู้เลยว่าเธอเป็นคนที่ต่างจากผู้หญิงที่เขาเคยเจอมากจริงๆ "หิวมั้ย อยากกินอะไรรองท้องก่อนรึเปล่า" เขาจะชวนเธอไปทานข้าวที่ร้านอาหารอยู่ แต่ระหว่างนี้เผื่อเธอหิวว่าจะซื้ออะไรให้กินไปก่อน วาวามองซ้ายมองขวาก่อนจะชี้ไปยังลูกชิ้นทอดและปลาหมึกย่าง "วาอยากกินลูกชิ้นทอดกับปลาหมึกย่างค่ะ" ดาวินหันไปมองตามที่เธอชี้ก่อนจะจับมือหญิงสาวพาไปเลือกในแบบที่เธอชอบ วาวาหยิบลูกชิ้นหมู ไส้กรอก ปูอัด แต่ไม่หยิบเนื้อ "วาไม่ชอบกินเนื้อเหรอ" เด็กสาวหันมาก่อนจะพยักหน้าทันที ที่บ้านเธอแม่ไม่กินเนื้อจึงไม่ได้ฝึกทานตั้งแต่เด็ก โตมาจึงไม่กินเลย "แม่วาไม่กินค่ะก็เลยไม่เคยกิน" "อ่อ พอเข้าใจ" เขาเลือกของตัวเองบ้าง ไม่ค่อยได้มากินอะไรแบบนี้หรอกนี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ได้มาทำอะไรแบบนี้ ส่วนใหญ่อยู่แต่ห้างมากกว่า ดาวินเดินไปสั่งปลาหมึกมาอีกสิบไม้ก่อนจะจ่ายเงินแล้วถือทั้งสองอย่างมานั่งเล่นที่ม้านั่ง เขามองวาวาที่ตอนนี้หยิบนั้นนี่มาดูแถมยังเอามาอวดเขาด้วย "ที่รัดผมหมีน้อยค่ะ น่ารักมั้ยคะ" "อืม น่ารักแต่เธออายุเยอะแล้วนะ" "วาเพิ่งจะ25เอง ท่านประธานพูดเหมือนวาแก่อายุสามสิบกว่าอย่างนั้นแหละ" เขาถึงกับสำลักเมื่อเธอพูดแบบนั้น สามสิบกว่าแล้วยังไงมันแก่มากขนาดนั้นเลยเหรอไง "เธอว่าฉันแก่เหรอวาวา" ดาวินกระแอมออกมาก่อนจะเอ่ยถามเสียงดุ วาวาเงยหน้ามองท่านประธานก่อนจะหลุดขำออกมา "ฮ่าๆ วาขอโทษค่ะลืมไปว่าท่านประธานอายุเยอะแล้ว" "เพิ่งจะ33ปี เขาเรียกวัยทำงานยังไม่เรียกแก่ อายุเยอะอะไรเดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย" หญิงสาวขอโทษขอโพยชายหนุ่มก่อนจะเอากิ๊ฟหมีน้อยมาติดที่ผม ดาวินส่งลูกชิ้นไปให้เธอหญิงสาวยกมือขอบคุณก่อนจะอ้าปากงับแล้วเคี้ยวแก้มตุ่ย "วาชอบน้ำจิ้มเผ็ดค่ะ" "ชอบก็กินเยอะๆ" เขาลุกขึ้นเดินไปร้านน้ำแล้วซื้อมาสองขวดก่อนจะเดินกลับมาที่เดิม วาวาเอามือพัดไปริมฝีปากของตัวเอง ตอนนี้มันแดงก่ำไปหมด "อ่ะกินน้ำก่อน" เขาเปิดขวดให้หญิงสาวก่อนจะมองเธอที่เป่าปากเพราะเผ็ดน้ำจิ้ม เขาส่ายหน้าอย่างขำขันไหนบอกว่าชอบกินเผ็ดไง ไม้เดียวแต่ปากแดงซะแล้ว "เธอกินเผ็ดไม่ได้" "วาชอบกินเผ็ดค่ะ" "แต่เธอกินไม่ได้ ทำไมไม่สั่งน้ำจิ้มหวานมา" "แต่วาชอบกินเผ็ดนะ" เธอเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ เขาถึงกับกุมขมับเพราะเถียงกับเด็กพูดไม่รู้ความยังไงก็แพ้ "ต้องแยกให้ออกระหว่างชอบกับกินไม่ได้" วาวามองชายหนุ่มก่อนจะหยิบปลาหมึกมากินต่อไม่สนใจที่เขาพูดเลยซักนิด "เธอนี่มันโคตรดื้อเลยยัยซุ่มซ่าม อยากกินก็กิน" เขาส่งปลาหมึกให้หญิงสาวอีกไม้ ยังทนกินต่อทั้งที่ตัวเองเผ็ดขนาดนั้น คนมันดื้อก็ต้องปล่อยไปทำอะไรไม่ได้หรอกบ่นไปก็เท่านั้น "นี่ค่ะ อร่อยนะ" วาวาส่งปลาหมึกไปตรงหน้าชายหนุ่ม เขาอ้าปากงับก่อนจะเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะป้อนเขาอีกไม้และชายหนุ่มก็ยอมกินแต่โดยดีไม่ขัดขืนใดๆ "อร่อยมั้ยคะ" "อืม อร่อย" วาวามองเขาอย่างงุนงง เธอกินไปไม่เยอะแต่มันแสบร้อนที่ริมฝีปาก แต่ชายหนุ่มตรงหน้าไม่เป็นอะไรเลยซักนิด "ไม่เผ็ดเหรอคะ" "ไม่นี่ ฉันกินเผ็ดได้แต่ไม่ชอบกินเผ็ด" "แต่วาชอบกินเผ็ดนะ" "ใช่ ชอบกินแต่กินไม่ได้ไง" ทั้งสองคนยังทะเลาะกันไม่เลิก วาวาหยิบลูกชิ้นป้อนเขาอีกก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ดาวินยกน้ำขึ้นดื่มมองหญิงสาวตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังมองเขาอยู่ "มีอะไรเหรอ..." "เปล่าค่ะ วากำลังลังคิดว่าทำไมท่านประธานถึงใจดีกับพนักงานจัง แสดงว่าต้องดีกับทุกคนแบบนี้เลยใช่มั้ยคะ" เธอเอ่ยถามอย่างใสซื่อ บางทีเขาอาจจะใจดีกับพนักงานคนอื่นแบบนี้ก็ได้ซึ่งในความเป็นจริงดาวินจะไม่เข้าหาพนักงานคนไหนเขาจะวางตัวดีมาตลอด "ไม่นะ... ฉันดีกับเธอคนเดียว" วาวามองสบตาเขาอย่างคิดไม่ตก ดีกับเธอคนเดียวอย่างนั้นเหรอ.. มันหมายความว่าอะไรกันนะ "ช่างมันเถอะอย่าทำหน้าสงสัยแบบนั้นได้ป่ะ แล้วก็เลิกเรียกท่านประธานได้แล้วฉันอายคนอื่น เรียกอย่างอื่นเถอะ" ดาวินเปลี่ยนเรื่องเพราะจะพูดอะไรเธอก็ดูจะไม่เข้าใจในสิง่ที่เขากำลังสื่อ บอกตามตรงว่าอยากเจอครอบครัวเธอมากเลี้ยงลูกยังไงให้มองโลกในแง่ดีได้ขนาดนี้ "ไม่ให้เรียกท่านประธานเหรอคะ งั้นเรียกอะไรดีน้า" วาวาทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะยิ้มออกอย่างคิดออก "งั้นเรียกคุณวินได้มั้ยคะ" "อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ท่านประธาน" "งั้นเรียกคุณวินค่ะ" วาวาเอ่ยเสียงสดใส เธอมองหน้าชายหนุ่มก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ในกระเป๋ามาเช็ดที่แก้มให้อย่างเบามือ ดาวินนั่งนิ่งมองการกระทำของเธอรู้สึกใจเต้นแปลกๆ "ทำอะไรนะ" "คะ.. อะไรไม่รู้ติดแก้มค่ะแต่ว่าออกแล้ว" วาวายิ้มกว้างออกมาก่อนจะส่งปลาหมึกให้เขาอีกไม้ ดาวินยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะอ้าปากงับโดยไม่ยอมรับจากมือของหญิงสาว "อร่อยเนาะ" "คุณวินชอบให้ป้อนเหรอคะ" "ชอบให้เธอป้อนไง ได้มั้ยล่ะ" ทั้งสองคนมองสบตากันวาวาเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อนเพราะรู้สึกแปลกประหลาดกับตัวเองอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน 'ทำไมหัวใจเต้นเร็วจังเลย หรือว่าอากาศมันร้อนนะ'
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD