Chapter 4
1531 Words
หลังจากที่ทั้งสองคนเดินเล่นด้วยกันจนเบื่อ เขาก็พาวาวามาทานข้าวที่ร้านอาหารญี่ปุ่นต่อ หญิงสาวมองอาหารตรงหน้าอย่างตื่นเต้น ปกติกินอาหารแนวนี้ไม่สั่งหรูขนาดนี้หรอกแพงจะตาย แต่วันนี้ท่านประธานสั่งมาจัดเต็มมากเหมือนมากันหลายคน
"จะกินหมดเหรอคะ"
"ไม่หมดก็เอากลับสิ ดีมั้ย"
เขาอมยิ้มก่อนจะคีบปลาแซลมอนสดๆให้หญิงสาว วาวาจิ้มซอสอย่างเอร็ดอร่อยดาวินเห็นเธอยิ้มอย่างชอบใจก็ตักให้เรื่อยๆ
"ชอบล่ะสิ"
"ชอบค่ะ ปกติเวลาบินไปญี่ปุ่นถ้าต้องค้างที่นั้นเพื่อนจะพาวาไปกินค่ะ แต่ว่าไม่สั่งขนาดนี้หรอกมันแพง"
"ไว้มากินอีก ฉันมีบัตรสมาชิกที่นี่ลดไปเยอะเลย"
"จริงเหรอคะดีจังเลย"
วาวาเอ่ยเสียงสดใสก่อนจะตักทานต่อ ตอนนี้ทั้งสองคนเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้นแล้ว ถ้าเป็นก่อนหน้านี้วาวาจะตัวเกร็งมากเมื่อต้องอยู่ใกล้เขา แต่ดาวินทำตัวสบายๆเมื่ออยู่กับเธอ หญิงสาวจึงคลายความเกร็งลงได้
"อันนี้อะไรเหรอคะ"
"อูนิไง ลองชิมมั้ย"
"เคยกินครั้งหนึ่งค่ะแต่จำชื่อไม่ได้ มันแพง"
ดาวินคีบขึ้นมาก่อนจะป้อนหญิงสาว วาวายิ้มกว้างเคี้ยวแก้มตุ่ยมองชายหนุ่ม เขามองเธอก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"อร่อยจังเลยค่ะ"
"เอาอีกมั้ย กล่องนี้ยกให้เลยกินให้หมดล่ะยัยเด็กซุ่มซ่าม"
"กินไม่หมดหรอกค่ะเยอะมาก"
วาวามองอาหารตรงหน้าเธอคิดว่ากินไม่หมดแน่นอนถ้าจะสั่งมาขนาดนี้ ส่วนดาวินไม่ได้ซีเรียสเขาสั่งมาทุกอย่างเพราะไม่รู้ว่าหญิงสาวชอบทานอะไร แต่ตอนนี้รู้แล้วและครั้งหน้าจะสั่งเท่าที่เธอชอบ
"ก็เอากลับแค่นั้น ว่าแต่พรุ่งนี้ว่างมั้ยจะพาไปกินสเต๊กแกะร้านเปิดใหม่"
วาวาหันไปมองหน้าดาวินก่อนจะทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย เธอมีเที่ยวบินนอกประเทศทั้งนั้นเลยส่วนเวลาพักก็ต้องอยู่ที่นั้น ถ้าถามว่าที่ไทยน่าจะไม่มีเวลาเลย
"คือพรุ่งนี้วามีเที่ยวบินไปญี่ปุ่นค่ะ กว่าจะกลับมาก็อีกสองวันแล้วได้พักแป๊บเดียวก็ต้องบินไปจีนต่อ"
"เธอไม่ได้บินในประเทศเหรอ"
ดาวินเพิ่งรู้ว่าวาวาบินนอกประเทศเป็นหลัก เธอยังเป็นเด็กใหม่ประสบการณ์ยังไม่มากแต่ทำไมถึงได้ไปบินนอกประเทศ
"ไม่ค่ะ เพิ่งได้บินเมื่อสี่เดือนก่อน วาได้ภาษาจีนกับญี่ปุ่นนิดหน่อยค่ะ พี่ๆเลยให้ไป"
"แล้วเมื่อไหร่จะว่าง"
"เดือนนี้ไม่น่าจะว่างแล้วค่ะ ต้องบินไปญี่ปุ่นแล้วก็พักที่นั้นกลับมาก็พักแป๊บเดียวจากนั้นก็ไปต่อที่จีน น่าจะไม่ได้อยู่ที่นี่นานอยู่ค่ะ ไว้วาซื้อขนมมาฝากคุณวินนะ"
หญิงสาวเอ่ยเสียงหวาน ดาวินเริ่มรู้สึกว่าการเป็นแอร์ของหญิงสาวเป็นอุปสรรคในการเจอกันแน่นอนในอนาคต ถ้าเป็นแบบนี้เขาคงไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักและเรียนรู้เธอแน่นอน
"ชอบเหรอบินไปต่างประเทศ ไม่ได้พักเลยนะ"
"แต่ได้เงินเยอะมากเลยค่ะ วาชอบ"
เธอเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา การได้เที่ยวบินต่างประเทศเธอได้เงินเพิ่มเยอะกว่าปกติมาก จากรายได้หลักหมื่นขึ้นมาหลักแสนได้ไม่ยาก อันนี้แค่สายการบินของคุณวินนะไม่รู้ว่าที่อื่นเขาจ่ายกันแบบไหนเพราะเธอไม่เคยทำมาก่อน
"คุณวินชอบกินขนมอะไรคะ ถ้าถึงญี่ปุ่นวาจะซื้อขนมมาฝาก"
"อะไรก็ได้กินได้หมดแต่ต้องไม่หวานมาก"
วาวาร้องอ่อออกมาอย่างเข้าใจก่อนจะตักอาหารตรงหน้าทานต่ออย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่ได้สังเกตชายหนุ่มตรงหน้าเลยว่าเขากำลังคิดหนักอยู่
"คุณวินกินอันนี้สิคะ"
เขาหันไปยิ้มให้เธอก่อนจะคีบทานพลางนึกอะไรเรื่อยเปื่อย ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงทั้งสองคนก็ทานอิ่มก่อนจะหิ้วถุงที่เหลือหลายอย่างติดมือมาด้วย
"สามถุงนี้ยังไม่ได้กินเลย ทำไมคุณวินสั่งเยอะจังคะ"
"ก็ใครจะไปรู้ว่าเธอจะกินน้อย"
"ก็ต้องควบคุมน้ำหนักค่ะอ้วนขึ้นเดี๋ยวมีปัญหาอีก"
วาวาเอ่ยเสียงเบา ตามกฎของสายการบินนี้ไม่ให้น้ำหนักตัวเยอะจะมีระดับของความสูงด้วย เธอต้องควบคุมไม่ให้หนักเกิน52กิโลกรัมไม่อย่างนั้นจะลำบาก
"งั้นเหรอ... ตอนนี้ก็ไม่อ้วนนะ"
ดาวินเอ่ยออกมาก่อนจะมองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มหวาน วาวามองตัวเองก่อนจะยิ้มแห้ง
"ตอนนี้ไม่อ้วนค่ะ แต่ถ้าคุณวินยังชวนกินแบบนี้อีกหน่อยเหมือนหมูแน่นอนค่ะ"
หญิงสาวยิ้มจนตาหยีเขาหลุดขำออกมาก่อนจะกุมมือเธอไปเดินเล่น เขาเดินเข้าไปในร้านชุดคนท้องก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือจากวาวา
"วาช่วยเลือกชุดคลุมท้องให้ซักสองสามตัวสิ เอาที่น่ารักๆหน่อยนะ"
หญิงสาวชะงักมองชายหนุ่มอย่างแปลกใจ ซื้อชุดคลุมท้องอย่างนั้นเหรอ... เขาจะเอาไปให้ใครกันหรือว่าให้ภรรยา
"วาวาเลือกชุดให้หน่อย"
"คะ.. อ่อค่ะ"
วาวายิ้มแห้งก่อนจะเดินไปหยิบชุดคลุมท้องที่น่ารักสำหรับผู้หญิงมาดู เธอหันไปมองหน้าดาวินก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา
"คุณวินคะ เอ่อคนท้องอายุประมาณไหนคะวาจะได้เลือกถูก"
"แก่กว่าเราซักสามปีได้มั่ง"
วาวาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบชุดมาสามชุดเป็นลายเรียบๆสีสดใส เธอยื่นไปให้ชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
"นี่ค่ะ แฟนคุณวินน่าจะชอบงั้นวาไปรอข้างนอกนะคะ"
เธอเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปทันที ดาวินมองตามหญิงสาวอย่างงุนงงเขายังไม่ทันได้อธิบายเลยว่าไม่ใช่แฟน แต่เป็นน้องสาวที่กำลังท้องอยู่
"เอาสามตัวนี้แหละครับ"
เขาส่งไปให้พนักงานก่อนจะชำระเงินแล้วเดินออกไปหาหญิงสาวหน้าร้าน เขารู้สึกว่าวาวาแปลกไปเธอไม่พูดเหมือนก่อนหน้านี้
"เป็นอะไรยัยซุ่มซ่าม เงียบแปลกๆ"
เขากุมมือหญิงสาวจะพาเดินออกไป วาวารีบชักมือกลับทันที ดาวินมองหญิงสาวอย่างประหลาดใจสุดขีด
"เป็นอะไร"
"คุณวินจะจับมือวาไม่ได้ค่ะ คุณวินมีแฟนแล้วแถมเธอยังท้องอยู่ถ้าใครมาเห็นมันจะดูไม่ดีนะคะ"
เธอเอ่ยอย่างกังวล ต่อจากนี้เธอจะไม่ออกมากับเขาอีกแล้ว แม่สอนไว้ว่าห้ามยุ่งกับคนที่เขามีภรรยาแล้ว อย่าสนิทสนิมมากเกินงามคนอื่นจะว่าเอาได้ ดาวินได้ยินดังนั้นก็หลุดขำออกมา ท่าทางจะคิดว่าเขามีภรรยาแล้วแน่นอนถึงได้แสดงออกแบบนั้น
"ชุดที่เธอเลือกฉันจะเอาไปฝากน้องสาว น้องที่คลานตามกันมานะกำลังท้องอยู่ได้ลูกแฝดสามด้วยนะ"
เขาเอ่ยเสียงอ่อนโยน หญิงสาวได้ยินดังนั้นก็รู้สึกโล่งอกอย่างประหลาด หมายถึงว่าเขาไม่ได้ซื้อให้ภรรยาแต่ว่าซื้อให้น้องสาว
"น้องเหรอคะ..."
"อืม น้องสาว อีกอย่างที่เธอควรรู้ไว้ฉันยังไม่แต่งงานและยังไม่มีคนรัก"
"หมายถึงโสดเหรอคะ"
"อืม โสด"
วาวาได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาทันที เธอรีบเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากให้เขาเห็น ดาวินดึงมือหญิงสาวมากุมไว้ก่อนจะเอ่ยออกมา
"จับมือได้ยัง"
หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าไม่ยอมสบตาชายหนุ่ม ดาวินแอบเห็นว่าเธอแอบยิ้มก็อดแซวไม่ได้
"ยิ้มดีใจอะไรอยู่ยัยซุ่มซ่าม"
วาวาได้ยินอย่างนั้นก็หันมาเถียงชายหนุ่มทันที
"วาไม่ได้ยิ้มนะคะ"
"เนี้ย กำลังยิ้มอยู่ตาใสเลย"
วาวาจับแก้มตัวเองเล็กน้อยก่อนจะทำหน้าบึ้งตึงทันที
"วาไม่ได้ยิ้มค่ะ"
"ไม่ยิ้มก็ไม่ยิ้ม งั้นไปซื้อขนมกัน"
เขาอมยิ้มกุมมือวาวาเดินไปยังร้านขายขนม หญิงสาวเหลือบสายตามองเขาก่อนจะระบายยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีสุดๆ
"เนี้ยยิ้มอยู่ ส่องกระจกดูสิ"
"คุณวิน! วาบอกว่าไม่ได้ยิ้มไงเล่า"
วาวาเถียงชายหนุ่มเสียงเบา เขาหัวเราะออกมาก่อนจะกุมมือเธอเดินไปเรื่อยๆ เด็กอะไรไม่รู้ปากแข็งชะมัดเลยแหะ
- Writer
