My Boss นายขาที่รัก

Chapter 10

วาวากำลังเพลิดเพลินกับการหาของมาตกแต่งห้องนอนของดาวินอยู่ เธอสั่งเฟอร์นิเจอร์ทั้งตู้เสื้อผ้า ลิ้นชักหลายแบบมาไว้ในห้องประตูแรก อีกห้องเธอทำห้องทำงานให้ชายหนุ่มเพราะค่อนข้างกว้างและสงบ ส่วนในห้องนอนก็มีแค่ทีวี โซฟา เตียงนอนเท่านั้น

"สวยอยู่นะวาชอบแบบนี้เหรอ"

เขาใช้คางเกยไว้บนไหล่ของหญิงสาวมองหน้าจอที่เธอกำลังเลือกสินค้าอยู่ วาวาหันไปมองชายหนุ่มก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆ

"ค่ะ ห้องนอนคุณวินกว้างมากแถมยังมีห้องทะลุไปอีกสองห้องปล่อยว่างก็ไม่สวยงาม ทำเป็นห้องแต่งตัวแล้วก็ห้องทำงานไปเลย"

"อืม ตามสบายเลย"

เขายิ้มไม่ว่าอะไรเธออยากทำอะไรก็ทำ แม่บ้านที่เขาจ้างมาดูแลทำความสะอาดในบ้านก็เดินเข้ามาหาเขาในห้องรับแขก

"คุณวินคะตั้งโต๊ะเรียบร้อยแล้วค่ะ"

"อืม เดี๋ยวผมไป"

เขาหันไปมองหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังเพลิดเพลินอยู่กับหน้าจอ

"วาวาไปกินข้าวก่อนมั้ย ถือไอแพดไปด้วยก็ได้"

"ค่ะ"

วาวาลุกขึ้นก่อนจะอุ้มไอแพดของชายหนุ่มไปด้วย ทั้งสองคนมาถึงที่ห้องอาหาร ดาวินนั่งลงข้างหญิงสาวก่อนจะคอยตักนั้นนี่บริการเธออย่างเอาอกเอาใจโดยหญิงสาวยังคงกดไอแพดอยู่

"อ้าปากเดี๋ยวป้อน"

เขาตักข้าวใส่ปากหญิงสาว วาวาอ้าปากงับก่อนจะส่งหน้าจอไปให้ชายหนุ่มดู

"คุณวินว่าตู้สีไหนสวยกว่ากันคะ"

"วาชอบสีไหนล่ะ"

"วาชอบสีขาวค่ะ"

"งั้นก็เอาขาวจะคิดทำไมเยอะ"

เขาอมยิ้มก่อนจะหยิบไส้อั่วใส่ปากเธอ วาวาเคี้ยวแก้มตุ่ยก่อนจะกดเลือกสีขาวทั้งชุด ถามอะไรเขาไปก็ไม่ได้คำตอบเอาแต่ย้อนถามเธออยู่นั้นแหละ

"งั้นเอาชุดนี้ดีกว่า สวยเนาะคุณวินว่ามั้ยคะ"

"อืม สวย"

เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะหันไปมองโทรศัพท์ของตัวเองที่มีสายเรียกเข้าดังขึ้น เป็นน้องสาวที่โทรมาชายหนุ่มจึงตัดสินใจกดรับทันที

"ว่าไงคะน้องสาว"

(พี่วินทำไมไม่กลับบ้านเนี่ย ดาหวันรอทานข้าวอยู่นะคุณพ่อด้วย วิลล์ด้วย)

"โทษทีวันนี้คงไม่กลับ ยุ่งๆนะลืมบอกเลย"

เขาหันไปลูบผมสาวน้อยข้างๆ วาวายิ้มหวานก่อนจะตักข้าวกินเองบ้างตามประสา ดาหวันรู้สึกว่าพี่ชายเริ่มแปลกไปไม่ค่อยกลับบ้าน คุณพ่อก็บ่นหาจนเธอต้องโทรตามเหมือนเด็ก

(ไม่กลับแล้วนอนที่ไหนคะ บ้านใหม่นอนได้แล้วเหรอไหนบอกกำลังตกแต่งไง)

"ตกแต่งไปเยอะแล้ว ห้องนอนเฟอร์นิเจอร์ครบแล้วค่ะนอนได้สบายมาก ไม่ต้องห่วงนะไว้จะเข้าไปหาอย่าบ่นเยอะสิ"

(พรุ่งนี้มาเลยนะ)

"พรุ่งนี้เหรอ.."

เขานิ่งคิดก่อนจะกดดูตารางทำงานของวาวา พรุ่งนี้กับมะรืนเธอหยุดสองวัน เพราะฉะนั้นเขาจะหยุดตามเธอด้วย

"พรุ่งนี้กับมะรืนงานเยอะอ่ะไม่ว่างเลย"

(อะไรของพี่เนี่ย ยุ่งอะไรนักหนาคุณพ่อจะจัดปาร์ตี้ที่บ้านแต่พี่ไม่มาเนี่ยนะ)

"ไว้จะชดเชยให้แล้วกัน ฝันดีนะน้องสาวพี่วางก่อน"

เขารีบกดวางสายทันทีเพราะขี้เกียจอธิบายเพิ่มเติมให้มันมากความ ดาวินหันมามองวาวาที่ตอนนี้ตักน้ำพริกกินอยู่อย่างเอร็ดอร่อยพร้อมกับซู้ดปากไปด้วยความเผ็ด

"กินเผ็ดอีกแล้วเด็กดื้อ ว่าแต่พรุ่งนี้วาหยุดใช่มั้ย"

"ค่ะ... หยุดสองวันค่ะ แล้วคุณวินรู้ได้ยังไงคะว่าวาหยุดงาน"

วาวามองชายหนุ่มอย่างจับผิด เธอไม่เคยให้ตารางงานเขาเลยทำไมถึงรู้ล่ะ ดาวินได้ยินดังนั้นก็รีบแก้ต่างให้ตัวเองก่อนจะความแตก

"เดาเอาไง เดาเก่งมั้ยล่ะ"

หญิงสาวมองอย่างจับผิด เขาหันไปทานอาหารตรงหน้าต่อเพื่อหลบสายตา ไม่อย่างนั้นวาวาไม่เชื่อแน่นอน

"แล้วไปค่ะ วาหยุดสองวันเลยพรุ่งนี้กับมะรืนค่ะ"

"งั้นคืนนี้นอนค้างที่นี่นะ พรุ่งนี้จะได้แต่งห้องนอนกัน แล้ววาอยากปลูกดอกไม้ตรงน้ำตกไม่ใช่เหรอ ตอนเช้าเราตื่นไปซื้อกัน"

วาวาตาโตทันที มันจะไม่เป็นการดีหรอกที่เธอมาค้างที่บ้านของเขา เธอเป็นผู้หญิงและแม่ก็สอนว่าห้ามไปนอนค้างบ้านผู้ชายเด็ดขาด

"ไม่ดีหรอกค่ะ ถ้าแม่รู้วาโดนท่านดุแน่"

"วาไม่พูดฉันไม่พูดท่านจะรู้ได้ยังไง อีกอย่างวาโตแล้วนะไม่ใช่เด็กสิบแปดสิบเก้า คิดเองได้แล้ว หรือว่าวาไม่เชื่อใจฉัน"

หญิงสาวมองชายหนุ่มอย่างคิดหนัก ไม่ใช่ไม่ไว้ใจแต่เธอเป็นผู้หญิงและเขาเป็นผู้ชาย เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันใครมาเห็นคงไม่พ้นคำนินทา

"แต่ว่า.. ถ้าใครรู้วาต้องโดนนินทาแน่นอนเลย"

"นี่มันเขตพื้นที่บ้านของฉันใครจะรู้ อีกอย่างฉันสัญญาว่าจะไม่ล่วงเกินวา เว้นแต่วายอมเองนะ"

เขาเอ่ยติดตลกว่าได้ยินแบบนั้นก็ตีแขนชายหนุ่มทันทีอย่างเขินอาย

"ยอมอะไรคะ วาไม่ได้คิดไปถึงขนาดนั้นหรอกนะ"

"รู้แหละ... อีกอย่างฉันให้วานอนห้องหนึ่งเดี๋ยวฉันไปนอนอีกห้องสบายใจได้ ไม่ต้องกลัวนะไม่ทำอะไรหรอก"

เขายิ้มออกมาก่อนจะลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็นดู น่ารักอ่อนต่อโลกขนาดนี้เขาไม่ทำให้วาเสียหายตอนนี้หรอกนะ อย่างน้อยเขาควรจะได้เจอครอบครัวเธอก่อนและวาวาต้องไว้ใจเขามากกว่านี้ ถึงเวลานั้นไม่มีอะไรที่เขาจะไม่แสดงออกอย่างเต็มที่อีกต่อไป

"สัญญาเลยนะ"

วาวายื่นเกี่ยวก้อยไปให้ชายหนุ่ม เขาโอดครวญไม่อยากรับปากเลยเพราะจริงๆก็กลัวใจตัวเองอยู่ไม่น้อย

"ไม่อยากเกี่ยวก้อยเลยอ่ะ"

"คุณวิน! งั้นวากลับบ้านจริงด้วย"

หญิงสาวกอดอกสะบัดหน้าใส่เขาอย่างงอนๆ ดาวินยื่นนิ้วก้อยไปให้อย่างช่วยไม่ได้ เอาเป็นว่าคืนนี้ไม่ทำอะไรแน่นอนคืนอื่นไม่รู้ไม่รวมไม่นับ...

"อ่ะๆ สัญญาว่าคืนนี้จะไม่ทำอะไร"

"ทำไมสัญญาแค่คืนนี้คะ"

หญิงสาวเอ่ยถามอย่างจับผิด ดาวินอมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะดึงมือหญิงสาวมาเกี่ยวก้อยสัญญาให้เสร็จสมบูรณ์

"สัญญาเป็นวันๆไปไง"

"ทำไมวารู้สึกเสียเปรียบอ่ะ"

หญิงสาวร้องออกมา เขาอมยิ้มหันไปทานข้าวต่อไม่ยอมพูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ วาวามองเขาก่อนจะส่ายหน้าแล้วตักแกงให้เขาแทน

"อันนี้แกงฮังเลค่ะ คุณวินเคยกินมั้ย"

"เคยสิ หวานไปหน่อยนะอันนี้แต่อร่อยดี"

ทั้งสองคนเปลี่ยนเรื่องคุยไปเรื่อยเปื่อย หลังจากทานอาหารเย็นเรียบร้อย วาวาก็ขึ้นไปห้องนอนของดาวินเธอเปลี่ยนชุดนอนของเขาแล้วเดินลงมาชั้นล่าง ส่วนชายหนุ่มก็อาบเสร็จแล้วเช่นกัน ตอนนี้หญิงสาวกำลังกดไอแพดของเขาอยู่ เธอกำลังสนุกกับการเลือกเฟอร์นิเจอร์แต่งบ้านส่วนดาวินกำลังนั่งคุยงานกับอิทธิในโทรศัพท์อยู่

"วาหยิบปากกาให้หน่อยสิ"

"อันนี้เหรอคะ"

"ขอบคุณค่ะจอมซุ่มซ่าม"

หญิงสาวหันไปหยิบให้เขาอย่างรวดเร็ว ดาวินเอ่ยเสียงหวานก่อนจะจดงานใส่สมุดอย่างตั้งใจ อิทธิที่ได้ยินเสียงเล็กผ่านโทรศัพท์ก็รู้ทันทีเลยว่าทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน

'ไม่ธรรมดาแหะเจ้านายของเขา ไม่ทันไรพาไปที่บ้านซะแล้ว สงสัยอีกไม่นานท่านดำรงค์รู้เรื่องแน่นอน'