เวลาต่อมา…
สุดท้ายอ้ายกอล์ฟก็พาฉันออกมาจากโรงพยาบาลดังกล่าว โดยใช้สิทธิ์ที่เขามีในการขู่บังคับและแสดงความเผด็จการ พาฉันกลับมาที่หอพักของเรา ตลอดเส้นทางกลับหอ เราไม่พูดอะไรกันเลย จนกระทั่งตอนนี้ ตอนที่เรากำลังเดินเข้ามาในหอพักพร้อมกัน
ตึก! ตึก! ตึก!
ฉันเดินตามหลังเขา มองทุกๆ อิริยาบถและอดคิดไม่ได้ว่า ฉันเคยไปทำอะไรให้เขาแค้นนักหนา หรือเพราะว่าฉันเป็นแฟนน้องชายของเขาแค่นั้น เลยทำให้เขาพานเกลียดไปด้วย บอกตามตรงว่าฉันตามอารมณ์เขาไม่ทัน ไม่รู้จริงๆว่าในหัวของผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
วูบหนึ่งที่บางคำพูดของเขาแสดงความเกลียดชังที่มีต่อน้องชายและฉันออกมาให้เห็น แต่ในมุมกลับกัน ฉันก็รู้สึกเหมือนกับว่าสิ่งที่อ้ายกอล์ฟพยายามนั้นมันตรงกันข้าม บางคราวเขาทำเหมือนกำลังสนุกกับการล้อเล่นบนความรู้สึกของฉันมากกว่า
ทุกครั้งเขาดูสะใจและพอใจที่ได้ทำเช่นนั้น แต่ว่า เขาก็ดูเศร้าไปในคราวเดียวกัน...
