“ฮึก… บอกน้องเขาไปเถอะ...”
ฟึ่บ!
ดูเหมือนคำขอของพี่ชมพูจะใช้ไม่ได้ผลกับผู้ชายที่กำลังโกรธจัดคนนี้ อ้ายกอล์ฟไม่ฟังเสียงร้องขอดังกล่าว แต่เลือกที่จะกระชากตัวฉันพาออกไปจากบริเวณลานพักผู้ป่วยชั้น 15 ทั้งๆ อย่างงั้น โดยไม่คิดหันมองหลังอีก
ตึก! ตึก! ตึก!
สัมผัสจากฝ่ามือของอ้ายกอล์ฟในวันนี้ มันต่างจากตอนเช้านัก ฉันรับรู้ถึงความสั่นจากร่างกายเขาชัดมาก มากเสียจนฉันไม่เข้าใจว่าเขากำลังเป็นอะไร รู้สึกแบบไหนอยู่กันแน่
ฉันถูกคนตัวใหญ่กระชากลงลิฟต์ไป เขาไม่ถามฉันสักคำว่ามาทำอะไรที่นี่ และสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแบบทันตั้งรับนี่แหละ มันก็ทำให้ฉันลืมจุดมุ่งหมายของการมาที่นี่ไปโดยปริยาย
หลังจากอ้ายกอล์ฟไม่พูดอะไรอยู่นาน พอเดินออกจากลิฟต์ เขาก็เอ่ยขึ้น
“เธอขัดคำสั่งพี่...” เสียงของเขากดต่ำอย่างเยือกเย็น คล้ายกับพยายามเก็บงำความรู้สึกบางอย่างของตัวเองเอาไว้
“โอ๊ยอ้ายกอล์ฟ! หนูเจ็บ!” เขาบีบมือฉันแน่นขึ้น
