“ไอ้ก็อต...” แม้ว่าจะฟังอะไรๆ ได้ไม่ถนัดนัก แต่ฉันกลับได้ยินเสียงของอ้ายกอล์ฟพูดชื่อน้องชายตัวเองชัดมาก
“ช่วงนี้เรื่องไอ้ก็อตตามหลอนกูฉิบหาย เกลียดแม่งว่ะ ไม่อยากให้มันกลับมา…”
เสียงเพลงที่ดังจัดขณะนี้ไม่อาจทำให้ฉันหยุดสนใจ บทสนทนาของคนทั้งคู่ลงได้เลย
“อยากให้มันหายไป ไม่ต้องกลับมาแบบนี้นี่แหละดี…” เพราะเขากำลังพูดถึงอ้ายก็อต
“มันจบไปแล้วกอล์ฟ…” คราวนี้เป็นเสียงของอ้ายซี เขาพยายามพูดปลอบปะโลมอ้ายกอล์ฟ แต่อีกนัยหนึ่งมันก็เหมือนว่าเขาไม่อยากให้อ้ายกอล์ฟพูดเรื่องอ้ายก็อตด้วยเช่นกัน
“จบอะไรกูไม่สนใจ!” ดูเหมือนว่ายิ่งอ้ายซีปลอบ อ้ายกอล์ฟก็ยิ่งใส่อารมณ์มากขึ้น คล้ายกับคนโกรธจัด “กูไม่อยากให้แม่งกลับมา มันควรหายไป…”
“ไม่เอาน่า…มึงเลิกพูดแบบนั้นสักที”
“คนแบบมัน ควรหายไปตลอดกาลได้เลยยิ่งดี...” หัวใจฉันเต้นแรงได้มากกว่าทุกครั้ง ที่ได้ฟังอ้ายกอล์ฟพูดถึงอ้ายก็อตแบบนั้น ราวกับเขาเกลียดและโกรธอ
