บทที่ 3
604 Words
"หือ!?" ชายหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันเพื่อเป็นคำถาม..ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครทำไมถึงใจกล้านัก
ทีแรกหญิงสาวแค่จะใช้ริมฝีปากแตะไว้ที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายไว้เฉยๆ ให้เหมือนคนกำลังจูบกัน
แต่คนที่ไม่เฉยก็คือเขา พอชายหนุ่มตั้งหลักได้..ก็เริ่มดูดปากเธอตามด้วยการส่งลิ้นเข้าไปสำรวจในโพรงปาก แล้วก็ดูดความหวานออกมาลิ้มรสแบบคนที่ชำนาญมาก
"อื้มมมม!!" ตอนนี้คิดจะเปลี่ยนใจก็ไม่ทันแล้ว และคู่อริของเธอกำลังตรงเข้ามาใกล้มาก หญิงสาวก็เลยปล่อยให้มันเลยตามเลย
"มึงทำอะไร!! ปล่อยคุณภาคินทร์เดี๋ยวนี้นะ!!" พอเดินเข้ามาถึงก็รีบกระชากตัวภาคินทร์ออกจากผู้หญิงอีกคน แต่ขณะที่วิกาใช้แรงกระชากนั้นก็ได้กลิ่นอะไรบางอย่างออกมา "กลิ่นอะไร?"
ในผับนั้นเสียงดังมากก็เลยไม่มีใครได้ยินเสียง แต่กลิ่นไม่สามารถจะกลบเกลื่อนได้
"ผะ.. ผมขอตัวก่อนนะ" ภาคิมทร์รีบตรงเข้าไปในห้องน้ำก่อนที่ข้าศึกของเขามันจะพังป้อมปราการออกมาได้ก่อน
"มึงจะไปไหน"
พอผู้ชายไปแล้วเธอก็จะไปบ้างเพราะไม่อยากมีเรื่อง ..ที่จริงเธอแค่อยากจะประชดผู้หญิงอีกคน โดยที่ไม่ได้คิดไตร่ตรองให้ดีก่อน
"คุณพูดกับฉันเหรอคะ"
"ถ้ากูไม่พูดกับมึง แล้วกูจะพูดกับใคร!! เมื่อกี้มึงทำอะไรแฟนกู"
"อะไรนะคะ? ผู้ชายคนเมื่อกี้แฟนคุณเหรอ แล้วทำไมเขามาจูบกับฉันล่ะ" พูดด้วยท่าทางที่กวนโมโห
"อี!!!" วิกายกมือขึ้นกำลังจะตบลงที่หน้าของไลยา
เพี๊ยะ!!
"โอ้ยย!! มึงตบกูทำไม!!!"
"ก็เธอจะตบฉันก่อน ไม่สิ.. เธอตบฉันไปแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้แค่ฉันเอาคืน หรือเธออยากจะลองอีกสักครั้ง!" ไลยายกมือขึ้นอีกครั้งทำท่าเหมือนจะตบลงที่หน้าของวิกา
"พอแล้ว"
เวลาผ่านไปและตอนนี้ภาคินทร์ก็ได้ออกมาจากห้องน้ำแล้ว
พอชายหนุ่มเดินออกมา ก็มองซ้ายมองขวาเพื่อที่จะหาผู้หญิงปริศนาคนนั้น..แต่ก็ไม่เจอเธอแล้ว
"คุณภาคินทร์มองหาใครคะ" วิการู้ว่าเขามองหาใครแต่แค่แสร้งทำเป็นไม่รู้
"เปล่าหรอกครับไม่มีอะไร เรากลับไปที่โต๊ะกันดีกว่า" เขาพาวิกาเดินกลับมาที่โต๊ะแต่สายตาก็ยังมองสอดส่องไปจนทั่วแต่ก็ไม่เจอเธออยู่ดี
"แกไม่น่าจะห้ามฉันเลยนะยัยเมย์ ฉันว่าจะตบมันอีกสักฉาก"
"เดี๋ยวการ์ดก็มาไล่อีกหรอก ฉันจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วเรากลับกันดีกว่า"
"ว่าจะมาเที่ยวให้สนุกคลายเครียดสักหน่อย แต่กลับเครียดยิ่งกว่าเดิม เจอที่ไหนนะแม่จะตบให้คว่ำเลย" ไลยาหมายหัววิกาไว้
"แหมทีตอนเข้ามาทำเป็นกลุ้มใจ ตอนนี้หายกลุ้มเรื่องนั้นแล้วเหรอ"
"ฉันอุตส่าห์ลืมเรื่องนั้นไปแล้วนะ แกยังมาสะกิดอีก"
ไลยาและเมษาทั้งสองเป็นเพื่อนรักกัน ตั้งแต่เรียนอนุบาลหรือจะเรียกว่าเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เกิดเลยก็ว่าได้
"เค้าขอโทษ.. ถ้าแกมีอะไรให้ฉันช่วย ก็บอกมาแล้วกัน"
"แกได้ช่วยฉันแน่" ดวงตางามคู่นั้นเริ่มส่องประกายออกมาจนเห็นได้ชัดมาก..
- Writer
