Asiye
Kapının önünde durdum. Kapılar ne kadar tuhaf eşyalardı. Eşya sınıfına giriyordu ama kimsenin cebine girmezdi. Her evde vardı. İçindekini gizler ve dışarıya karşı korurdu normalde. Kapısız eve hırsız girer derlerdi. Dışarıdan hayvan falan da girebilirdi. Kapı koruma görevi de görüyordu. Sadece mahremi örtmezdi.
Ben üstüme örtünen kapılarla meşhurdum. Baba evindeki kapı üstüme örtüldü, kocamın evindeki kapı üstüme örtüldü. Kapıların dışında kalan hep ben oldum. Kendi kapım olmadı, Saray olana kadar. Onun da kapısını kimseye kapatmadım. Herkesin kesesine göre bir kat yaptırdım. Kimseye kapıyı kapatmadım.
İyi bir iş yapmış gibi kendimle övünüyordum bir de. Aslında bir zamanlar ben de saygın bir kadındım. Bütün kötülükleri kapının dışında bırakan. Sadece küçük yaşta evlendim. Kocam
