สองเดือนผ่านไป...
“มีนเอ๊ย กินข้าวลูก” เสียงย่าจ๋าร้องเรียกฉันที่นั่งถักไหมพรมอยู่บนแคร่ไม้ใต้ต้นไม้ใหญ่
“มีนเพิ่งทานไปเองนะคะย่า ต้องทานอีกแล้วเหรอคะ” ฉันจำได้ว่าเพิ่งทานไปเมื่อสองชั่วโมงก่อนเองนะ ยังไม่รู้สึกหิวเลย
“กินสิลูก ย่าอุตส่าห์เข้าครัวไปทำมาให้ มีนจะไม่กินได้ไงลูก”
“งั้นมีนขออีกแป๊บนะจ๊ะย่าจ๋า”
“อย่านานล่ะ แกงกำลังร้อน”
“จ้า” ฉันกลับมาอยู่บ้านได้สองเดือนแล้ว ปลายเดือนที่ผ่านมาฉันเพิ่งสูญเสียพ่อ พ่อจากไปด้วยโรคเส้นเลือดในสมองแตก มันเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เมษาลูกรักของพ่อก็ไม่ได้มาร่วมงานศพฉันติดต่อเมษาไม่ได้ ไปตามที่ไร่ขุนเขาไม้งามก็เข้าไม่ได้ ฉันไม่สิทธิ์เข้าไปในนั้นแล้วไง ฝากไปบอกว่าพ่อเสียแล้วให้เมษามางานพ่อ ก็ไม่มีแม้เงา งานศพผ่านไปโดยไม่มีเมษามาร่วมงาน
ย่าจ๋าเข้มแข็งมาก ๆ ทั้งที่อายุมากแล้ว ต่างจากฉันที่ยังอ่อนแอ แอบอ่อนไหวอยู่บ่อย ๆ แม้ว่าพ่อจะไม่ให้ความรัก แต่สำหรับฉ
