นวลฉวีเร่งเร้าลูกชาย เปิดประตูเข้าไปนั่งรอในรถที่แอร์เย็นฉ่ำ ส่วนคนเป็นลูกก็ได้ครางฮึ่มๆ อย่างขัดใจ เอาเถอะ ถึงยังไงเด็กนั่นก็ยังเรียนที่นี่ พรุ่งนี้เขาจะรอแล้วกัน ก็เผื่อว่าคนที่อยู่ใต้ร่มลายการ์ตูนคันนั้น จะเป็นมินตรา
เตชิณกลับเข้าไปนั่งในรถ หมุนพวงมาลัยอย่างรีบเร่งเผื่อว่าจะได้เจอสองแม่ลูก แต่ไม่ทัน เขาจอดรถชะลออยู่หน้าโรงเรียน เพราะสองคนนั้นกำลังก้าวข้ามถนนตรงทางม้าลาย หัวใจเขาเต้นกระหน่ำเลย เพราะพวกหล่อนพากันเดินเข้าไปในตึกที่มีป้ายตัวโตๆ เขียนว่า Nicha Cosmetics หรือว่าคนที่อยู่ใต้ร่มจะเป็นมินคนเดียวกับที่เป็นผู้ช่วยณิชา ไม่นะ อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น
แล้วเด็กนั่นล่ะ ลูกสาวหล่อนเหรอ ลูกสาวเนี่ยนะ? ถ้าอยู่อนุบาล อายุก็น่าจะสี่ห้าขวบได้แล้ว
“โอ้ว...ไม่นะ!?” เขาร้องออกมาเมื่อคิดถึงความน่าจะเป็น ถ้าลูกสาวหล่อนอายุสี่ห้าขวบ งั้นก็มีสิทธิ์ที่เด็กจะเป็นลูกเขาน่ะสิ!
เตชิณคิดเป็นตุเป็นตะ
