ณิชายืนตัวแข็งทื่ออยู่หน้าประตู เธอเฝ้ามองความอ่อนโยนของเตชิณด้วยใจที่ฟูฟ่องพองโต มันรู้สึกดีนะที่ได้เห็นภาพนี้ ภาพที่คนตัวโตกำลังเทคแคร์แม่ตัวเล็กแสนซน
เตชิณหันไปมองข้างหลัง เมื่อรู้สึกว่ามีคนจ้องมองอยู่
“อะไร? มีอะไรเหรอ”
“เปล่าค่ะ คือ...ไม่ยักรู้ว่ามัดผมให้เด็กเป็นด้วย” ตอบเขาแล้วเดินเข้าไปหา รินน้ำในขวดลงแก้วให้ทุกคน
“มันไม่ได้ยากขนาดนั้น ใช่ไหมเนเน่”
“ใช่ค่า! ลุงเตเก่ง!” เนเน่ชมเปาะ กลับไปนั่งเก้าอี้ของตัวเอง ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอึกใหญ่ ก่อนจะตั้งอกตั้งใจกินของโปรดตรงหน้า
ณิชามองเขา ในขณะที่เขามองเนเน่ จังหวะหนึ่งที่การขยับตัวทำให้พวกเธอเผลอสบตากัน ทว่าไม่มีคำพูดใดเกิดขึ้น เตชิณคงกำลังขบคิดบางอย่างเกี่ยวกับเนเน่ และเขาคงชั่งใจอยู่ว่าจะถามเธอดีไหม
“พี่ไม่หิวเหรอ”
“ไม่เท่าไหร่ ตอนเช้าฉันไม่ค่อยกินอะไร”
“ที่นี่ไม่มีเครื่องทำกาแฟสดค่ะ แต่ออฟฟิศข้างล่างมีนะ ถ้าพี่อยากดื่มละก็...”
