“ก็ถ้าเนเน่มีเงินเยอะๆ เนเน่จาจ้างบอสมาเล่นกับเนเน่กับแม่มินค่ะเล่นกันทั้งวันเลย บอสจาได้ไม่ต้องทำงาน บอสเหนื่อยค่ะลุงเต”
ไม่รู้ว่าเขามองผิดไปไหม แต่เขาเห็นสีหน้าของณิชาสลดลง ทำไมล่ะ หล่อนรู้สึกผิดเหรอที่ไม่มีเวลาให้เด็กน้อย ไม่เห็นเป็นไรเลย เนเน่ไม่ใช่ลูกหล่อนเสียหน่อย
“เนเน่” ณิชาเรียก
“คะ”
“รีบอาบน้ำแล้วมากินข้าวจ้ะ พี่ด้วยนะคะ มีแปรงสีฟันอันใหม่อยู่ในลิ้นชักตรงอ่างล้างหน้า พี่ดูเองแล้วกัน”
“ได้สิ ได้...ไม่ต้องห่วงหรอก”
แม่หนูตัวเล็กปีนลงจากเตียง เข้าห้องน้ำไป เตชิณเลยได้จังหวะหากางเกงมาสวม และพอแม่หนูก้าวออกมาจากห้องน้ำ เขาก็เข้าไปล้างหน้าล้างตา
เสียงนกร้องเซ็งแซ่ ทั้งโผบินรับแสงตะวันยามเช้า แดดอ่อนๆ ส่องลอดเหลี่ยมมุมของตึกใหญ่ที่รายล้อม ลงมากระทบต้นไม้ใบหญ้าที่อยู่บนชั้นดาดฟ้า สายลมบางเบายังพัดโชย ที่ปลายสุดของดอกมะลิตูมเต่งยังมีหยดน้ำค้างจางๆ เตชิณเดินออกมาข้างนอก สูดกลิ่นมะล
