อย่าเผลอใจ

EP 1/3 ผู้หญิงของเตชิณ

มินตราทำหน้าเหมือนถูกบังคับให้กลืนยาขม ลืมค่ะ! เธอลืมเก็บผ้าปูเยินๆ ที่พี่กับคู่ขาทำไว้ รีบสิ รีบก้าวเข้าไปในห้อง ไปดึงปลอกหมอนออกจากหมอนเขา แล้วกระชากชายทั้งสี่ของผ้าปูเตียงให้หลุดออก ก่อนจะรวบทุกอย่างเข้าด้วยกันแล้วอุ้มมันขึ้นมา

“ฮึบ!” เธอหอบผ้าม้วนใหญ่ไว้ในอ้อมแขน ในนี้มีผ้าปูเตียง ปลอกหมอนและผ้านวมผืนโต

แอ๊ด...

ประตูห้องน้ำเปิดอ้า เตชิณก้าวออกมา เขาอาบน้ำเร็วมาก มินตรานึกขอบคุณผ้าที่หอบอยู่เพราะเธอไม่รู้ว่าระดับต่ำกว่าอกลงไป เตชิณนุ่งอะไรหรือเปล่า ผ้ามันบังไว้พอดี

“ขอโทษค่ะ มินลืม”

เขาปรายหางตามามองกัน ไม่ได้ด่าว่า แต่แค่มองมาด้วยใบหน้าไร้รอยยิ้ม เธอก็รู้แล้วว่าเขาไม่พอใจ อันที่จริงรู้ตั้งแต่น้ำเสียงของเขา ตอนที่ตะโกนคำว่าผ้าปูเตียงแล้ว

“ก็รีบไง ต้องทำกับข้าว ต้องรีบแต่งตัวไปเรียนเช้าด้วย”

“อือ...”

นั่นแหละคือคำตอบ ถ้าไม่ชอบก็ด่าเลยได้นะ เอาแต่อือๆ อาๆ น่ารำคาญ

“ค่าเทอม?”

“ยังไม่ได้จ่ายค่ะ เงินเดือนยังไม่ออก”

“เงินที่ให้คราวก่อน มันพอไม่ใช่เหรอ”

คำถามนั้นทำเอาเธออยากจะบ้าตาย ความจริงงานเขาก็ยุ่ง ไหนจะเที่ยวหนัก ไหนจะหญิงที่หิ้วมาห้อง เขาลืมๆ ไปก็ได้นะว่าเธอต้องจ่ายค่าเทอม

“ให้แม่ไปแล้วค่ะ พอดี...พี่เมย์มีเรื่องต้องใช้เงินด่วน มินก็เลย...”

หางตาของเตชิณตวัดมองมินตราอีกรอบ เหมือนจะตำหนิในสิ่งที่หล่อนทำ

“ก็นั่นแม่นี่นา แม่ขอมาก็ต้องให้”

“ตัวเองเลยต้องเหนื่อยกว่าเดิม”

“ทำยังไงได้ละคะ ก็มินเป็นลูก” เธอให้เหตุผลในแบบที่เขาจะได้ยินทุกครั้งที่เธอส่งเงินให้ที่บ้าน เหมือนรูปแบบมันจะผิดไปนะ แทนที่พี่สาวหรือพี่ชายของเธอ จะเป็นฝ่ายทำงานหาเงิน แต่เป็นเธอ ลูกสาวคนเล็กที่ต้องดิ้นรนทั้งหาเงินและเรียนหนังสือ เอาจริงๆ ถ้าไม่ได้เฮียโตกับเตชิณคอยช่วย เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นยังไง ฉะนั้น แม้ว่าการอยู่ที่นี่จะอึดอัดแค่ไหน แต่เธอก็จะอดทน อย่างน้อยการอยู่กับพี่เขา ก็สบายใจกว่าอยู่บ้านตัวเองเยอะเลย

“หลีก สายแล้ว” เขาก้าวไปทางที่มินตรายืนอยู่ หล่อนสะดุ้งเพราะเขาก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว ทั้งรีบหลีกทางให้เขาจนแข้งขาพันกัน

“เฮ้ย!” ขาที่พันกันทำให้เธอเซเสียหลักจะล้มหงาย ผ้าหอบใหญ่ลอยขึ้นเหนือหัวก่อนจะทิ้งตัวลงเบื้องล่าง เตชิณเอื้อมมือมา จะคว้าร่างเธอไว้ แต่เธอรู้เลยว่าไม่ทัน เจ็บแน่ เธอเจ็บแน่นอน!

ตุ้บ!

แควก!!!

ร่างเธอหล่นลงพื้นดังตุ้บ มันไม่ได้เจ็บเพราะล้มลงบนกองผ้า แต่ว่ากระโปรงนี่สิ กระโปรงสั้นเหนือเข่า รอยผ่าด้านข้างมันขาดและแหวกขึ้นมาจนถึงขอบเอวของกระโปรงเลย

“ยัยซุ่มซ่าม”

“พี่! จะว่ามินทำไม มันเป็นอุบัติเหตุ” เธอว่าคืนคนที่ยืนเท้าสะเอวมองอยู่ เนื้อตัวที่พราวไปด้วยหยดน้ำ อุดมด้วยมัดกล้าม แทบไม่ปรากฏร่องรอยของไขมันส่วนเกิน เธอจ้องกล้ามท้องของเขา เขินก็เขิน อายก็อาย มือสองข้างรีบตะปบเข้าที่รอยแยกของกระโปรง

เตชิณทันได้เห็นขาอ่อนของมินตรา เขามองมันอย่างตั้งใจ และพบว่าขาของหล่อนเนียนมาก เนียนกริบราวกับแพรไหมเนื้อดี

“อย่ามองนะ!”

เจ้าของท่อนขาตะเบ็งเสียงส่งมา เตชิณขำเล็กน้อย

“...โทษที นึกว่าขาหมูเลยตะลึงอยู่”

“พี่เต!?”

ไม่รู้จะด่าว่าอย่างไรดี ขืนด่าไปก็กลัวถูกเฉดหัวออกไปจากที่นี่ และเธอคงกลายเป็นคนไม่มีที่ซุกหัวนอน บ้านเธออยู่ไกลมหา’ลัยมาก และถึงมันจะใกล้ เธอก็ไม่เคยมีห้องส่วนตัว เธอต้องนอนห้องโถงของบ้านตั้งแต่มัธยม เพราะพี่สาวไม่ยอมให้นอนด้วย เธอจะไม่มีปัญหาเลย หากไม่ใช่เพราะพี่ชายและพ่อเลี้ยง มักสุมหัวเมามาดึกดื่นเป็นประจำ และคนที่คอยรับหน้าก็คือเธอ กับพี่ชายไม่เท่าไรหรอก แต่กับพ่อเลี้ยงนี่ เธอรอดมาจนทุกวันนี้ รักษาความซิงมาได้ ก็นับว่าบุญแล้ว

เฮ้อ...คิดถึงชะตากรรมตัวเองทีไร มันเศร้านะ บ้านน่ะ ไม่ใช่เซฟโซนสำหรับเธอหรอก ไม่ใช่เลย

ฟึ่บ

ผ้าอีกผืนถูกโยนลงหัวมา เขาไม่พูดอะไร เธอรู้ได้เองว่าเขาโยนมันมาทำไม นึกขอบคุณที่อย่างน้อยผ้าผืนนี้ก็ไม่ใช่ผืนเดียวกับที่เขานุ่งอยู่ เธอเอาผ้ามาพันรอบเอว ก่อนจะหอบผ้านวมผ้าปูเตียงออกไปกองไว้ตรงส่วนซักล้าง กลับเข้ามาอีกรอบตอนค่ำถึงจะเอาเข้าเครื่องซัก เพราะถ้าซักตอนนี้ จะไม่มีใครเอาออกมาตากให้ มันจะอับเอา

เธอกลับเข้าห้องไปเปลี่ยนกระโปรง แย่หน่อยที่เธอไม่ค่อยให้ความสำคัญกับกระโปรงนักศึกษามากนัก เธอมีอยู่ไม่กี่ตัว และตัวที่ดีที่สุด มันขาดไปแล้ว เธอหยิบกระโปรงพลีทออกมาวางคู่กับกระโปรงสั้นอีกตัวที่สั้นกว่าตัวที่เพิ่งขาดไป ก่อนจะคว้าเอาตัวที่สั้นนั่นแหละมาสวม

เตชิณนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เขากำลังจัดการมื้อเช้าตอนที่มินตราเดินไปนั่ง ดวงตาขวางขุ่นของเขาที่มองมา ไม่บอกก็รู้ว่าเพราะอะไร แต่ช่วยไม่ได้ เธอมีอยู่แค่นี้