"Kirsten…" narinig ko ang pag tawag niya sa pangalan ko ngunit 'di ko na siya nilingon pa. Kay laki ng mga hakbang ko papalayo sa kanya. Bumalik ako sa dining table. Sinisigurado kong wala na ang bahid ng luha sa mga mata ko ng bumalik ako sa dating pwesto. Ang saya nilang lahat. Yung umiiyak na sila sa kakatawa. Ito yung na miss ko habang nasa Canada ako. Nainggit ako saglit. Napaisip kung kailan ko maranasan tumawa ng katulad nila. Yung buong buo ang kasiyahan walang hang ups, walang balakid, walang iniisip, walang tinatago at yung tawang walang nararamdamang may kulang sa puso… Napakagenuine ng mga ngiti nila, ng mga tawanan, hagalpakan, alam mong totoong totoo, walang bahid ng kasinungalingan…
Noong huli akong tumawa ng katulad nila I was just in my grade school. After I graduated fro
