สามีคุณหนูใหญ่มิใช่แค่คนเลี้ยงม้า

ตอนที่ 5 เรื่องราวอันน่าตกใจ

“แล้วครอบครัวของท่านพี่เล่าเจ้าคะ ข้าไม่เห็นพวกเขาในงานเลย” หญิงสาวถามด้วยความอยากรู้ นางไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับครอบครัวของสามี ก่อนแต่งงานก็คุยกันแต่เรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว บัดนี้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วจะหมางเมินครอบครัวสามีย่อมไม่ถูกต้อง

“พี่มะ...ไม่มีครอบคะ...ครัวเหลืออยู่” อวี่ถงบอกเสียงเศร้า อดีตของเขามันช่างเกินความคาดหมายเสียจนไม่รู้จะบอกกับนางอย่างไรดี ยิ่งเห็นใบหน้าที่ฉาบด้วยรอยยิ้มสดใสแล้วยิ่งไม่อยากให้นางพบเจอความวุ่นวายไปมากกว่าที่เป็นอยู่

“ข้าขอโทษนะเจ้าคะท่านพี่ที่ทำให้ท่านต้องนึกถึงเรื่องเศร้า ต่อแต่นี้ข้ากับท่านแม่จะเป็นครอบครัวใหม่ให้ท่านเองเจ้าค่ะ” โฉมสะคราญบอกพร้อมรอยยิ้มสดใสก่อนจะเปลี่ยนท่าทีเป็นเอียงอายแล้วมองไปยังฟูกนอนภายในห้องหอซึ่งผู้เป็นมารดาจัดไว้ให้เรียบร้อย แม้ไม่มีกลีบดอกไม้งดงามโปรยปรายทว่าสะอาดสะอ้านน่านอน

“แล้วเรื่องเข้าหอล่ะเจ้าคะ พวกเราจะ...” นางไม่กล้าพูดต่อ อวี่ถงเห็นดังนั้นก็เข้าใจ

“พะ...พี่จะไม่ฝืน จะ จะ...ใจเจ้าระ...หรอก จะ...เจ้าวางใจได้ฮู...หยิน” ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทำให้หวังกุ้ยฉินรู้สึกดีต่อการกระทำของเขามาก หากเป็นบุรุษอื่นไม่แน่ว่าอาจบังคับใจนางให้ร่วมเตียงโดยยังไม่พร้อมก็เป็นได้

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี่” หญิงสาวขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจ

อวี่ถงอาสาช่วยนางถอดเครื่องประดับบนศีรษะที่มีอยู่ไม่กี่ชิ้นพลางประคองร่างบางขึ้นบนที่นอน ส่วนเขาก็ขยับตัวตามขึ้นมาร่วมเตียงตามธรรมเนียม เมื่อไม่รู้จะทำอะไรคนตัวโตจึงชวนกันสนทนาไปเรื่อยเปื่อยลดความอึดอัดระหว่างกันลง

……………………………….

……………

แต่งงานได้สองเดือนกว่ากุ้ยฉินและอวี่ถงก็เริ่มเข้าใจกันมากขึ้น ความทุกข์ตรมในช่วงแรกลดน้อยลงไปมาก หญิงสาวตั้งหน้าตั้งตาช่วยทำงานแบ่งเบาภาระสามีอย่างตั้งใจ ความเหนื่อยล้าไม่น่าเบื่อเท่าน้องสาวต่างมารดาที่มักจะมาเหน็บแนมเยาะเย้ยเรื่องสามีของนาง ยิ่งไม่โต้ตอบหวังซื่ออิงยิ่งลำพองใจคิดว่านางยอม แท้จริงแล้วนางไม่อยากสร้างปัญหานำความเดือดร้อนมาให้แก่สามีและมารดาต่างหาก...

หวังกุ้ยฉินหอบถังใส่ผ้าเข้ามาในโรงซักล้างเหมือนปกติ ทว่าเสียงฝีเท้าบางเบาคงทำให้บ่าวรับใช้สองคนที่นั่งคุยกันอยู่อย่างออกรสไม่ได้ยินจึงนินทาเรื่องของนางลับหลังกันต่อโดยไม่รู้เลยว่าเจ้าตัวยืนฟังอยู่ตรงนี้

“ว่าก็ว่านะ เรื่องพลอดรักของคุณหนูใหญ่ข้าว่าข้าเคยได้ยินมากับหูเชียวล่ะ...” สาวใช้นางหนึ่งเริ่มบทสนทนาด้วยสีหน้าลำพองใจ

“หือ จริงเหรอ?” เมื่อบ่าวคนหนึ่งเกริ่นขึ้นมาอย่างนั้นอีกคนก็ย่อมอยากรู้ทันควัน

“จริงสิ ข้าว่าคงลักลอบคบกันมานานแล้ว ข้าเคยเดินผ่านแถวเรือนเล็กแล้วได้ยินเสียงคนพลอดรักกันกลางค่ำกลางคืน พูดแล้วก็ขนลุก!” เมื่อพูดเรื่องบัดสีเจ้าตัวก็พยายามลดเสียงลงมาหน่อย

“งั้นแปลว่านางใฝ่ต่ำมานานแล้วงั้นสิ” คนตอบเอามือป้องปากคล้ายไม่อยากให้ใครได้ยิน

ทั้งสองคุยกันต่อไปเรื่อยเปื่อยจากเรื่องคนนี้ไปคนนั้น จนไม่ทันสังเกตว่ามีร่างหนึ่งเดินหลบออกมาจากโรงซักล้างอย่างเงียบเชียบ ในใจคุณหนูใหญ่พลันคิดถึงเรื่องที่บ่าวรับใช้สองคนคุยกันด้วยความสงสัย รู้ดีว่าที่พวกนั้นพูดถึงย่อมไม่ใช่นางแน่ แล้วจะเป็นใครไปได้ในเมื่อท่านพ่อเสียไปนานแล้ว ส่วนท่านอาก็ยังไม่มีฮูหยินไม่มีอนุภรรยาเสียหน่อย

เรือนเล็กก็มีแค่อนุหลินกับหวังซื่ออิงเท่านั้นเอง แล้วเป็นใครกันล่ะ?

เมื่อคาใจมากเข้ากุ้ยฉินก็หิ้วถังไม้ใส่น้ำแค่ค่อนถังเดินไปตามทางในจวนด้วยฝีเท้าเงียบเชียบเพื่อใช้เป็นข้ออ้างว่ามาทำความสะอาดในเรือนเล็กในช่วงกลางดึก หลังจากทุกคนกลับห้องนอนของตนกันหมดแล้ว

นางลองเงี่ยหูฟังหน้าห้องอนุหลินก็จับใจความไม่ค่อยได้ รู้เพียงว่าน้ำเสียงนั้นกระเง้ากระงอดไม่น้อย ทว่าเสียงบุรุษที่คล้ายกับท่านอาของนางนี่สิที่ทำให้แปลกใจเป็นอย่างมาก ประตูห้องนั้นแง้มอยู่เล็กน้อยหญิงสาวจึงเสียมารยาทสอดส่องดูภายใน ก่อนจะเบิกตาโพลงอ้าปากค้างพูดไม่ออกเมื่อเห็นว่าชายหญิงคู่นั้นคือหวังซ่านซูและหลินหยุนผิง...อนุภรรยาของบิดานาง ทั้งสองกำลังโรมรันกอดรัดกันอยู่บนเตียงใหญ่ แม้จะมีม่านบาง ๆ กั้นก็ปิดไม่มิด ทั้งยังคุยกันหวานหู

“เจ้ายังเร่าร้อนเหมือนเคยเลยนะเมียข้า สิบปีก่อนเจ้างามยังไงยามนี้เจ้ายังคงงามไม่มีเปลี่ยน” ดวงตาเฉียบแหลมมองเรือนร่างเกือบเปลือยบนเตียงด้วยสายตาหลงใหล ฝ่ายสตรีวัยเลขสามก็แสร้งหัวเราะอย่างมีจริต เล็บยาวกรีดกรายไปตามอกแกร่งที่ปราศจากอาภรณ์ตามแรงเสน่หา

“ท่านพี่ก็ยังหล่อเหลาเช่นเดิมเจ้าค่ะ หล่อยิ่งกว่าพี่ชายท่านเสียอีก” ริมฝีปากสีสดเผยรอยยิ้มยั่วยวนเอาอกเอาใจผู้เป็นสามี

“จนป่านนี้พี่ชายข้าตายจากไป เขาก็ยังไม่รู้สินะว่าเจ้าเป็นเมียข้าและซื่ออิงก็เป็นลูกข้าเช่นกัน” เสียงหัวเราะของคนทั้งคู่ประสานกันไม่ดังนัก แต่คนฟังกลับคิดว่ามันดังยิ่งกว่าเสียงใด ๆ บนโลกนี้เสียอีก ความรู้สึกเย็นวาบแผ่ซ่านไปทั้งตัวเหมือนถูกแช่แข็งท่ามกลางพายุหิมะอันหนาวเหน็บ

ท่านอาลักลอบเป็นชู้กับอนุหลินอย่างนั้นหรือ!

......................................................................................

ว่าแล้วเชียว! ไรท์ได้กลิ่นตุๆจากสองคนนี้!!

ใครเดาถูกบ้างเอ่ย~