My Doctor Uncle, Forbidden Love (SPG)

Sa isang madilim na sulok ng bahay aliwan isang bote ng alak ang bumagsak nang malakas sa ibabaw ng lamesa. Nagpapakalasing ang isang binatang tila pinagkaitan ng kaligayahan sa mundo. Mapupula ang mga mata nito, bakas ang mga luha sa guwapong mukha ng doktor. Ilang serbesa ng beer ang naubos niya ngunit hindi pa rin ‘yon sapat sapat para burahin ang sakit at galit sa puso niya. “Tangina!” muli ay napapamura na naman siya. Lumagok siyang muli ngunit ang mukha ni Sofia ang nakikita niya at ang traydor niyang kapatid. Binalibag niya ang bote kasabay ng sakit na pilit nagsusumiksik sa utak niya kung paano siya niloko ng long time girlfriend niyang si Sofia. Kadarating lang niya galing sa ibang bansa matapos ang ilang taon ng sakripisyong pag-aaral, dala ang pangarap na makasama na makakasama na niya ang nobya habambuhay. Ngunit sinalubong siya ng isang nakakabaliw na rebelasyon—buntis ito, at ang ama ng bata? Ang gago niyang kapatid. “Another one,” malamig niyang sabi sa bartender, itinaas ang daliri habang mariing pinipiga ang sentido. Naalala niya kung paano siya pinilit ng mga magulang nilang pumunta sa kasal. Kesyo kailangan niyang mag-move on. Kesyo dapat niyang suportahan ang pamilya. Tangina nila. Tangina nilang lahat! Alam ba nilang ilang taon siyang nagpakahirap? Alam ba nilang tiniis niya ang distansiya, tiniis ang lungkot, tiniis ang lahat para lang sa babaeng nagpakantot sa kapatid niya? Tumawa siya nang mapakla, inikot ang baso, saka muling tumunga. “Boss, ayos ka lang?” tanong ng bartender. Hindi siya sumagot. Sa halip ay siyang tumayo, bumunot ng ilang pera sa wallet, at inihagis iyon sa counter. Saka muling napamura bago umalis. Nanginginig ang kamay niya sa higpit ng pagkakakapit sa manibela, habang ang isang kamay ay walang tigil sa paghampas sa dashboard. “Putangina mo, Francis!” sigaw niyang muli. Parang sasabog ang dibdib niya sa galit. Iniisip niya pa lang na sa mga oras na ito, marahil ay suot na ni Sofia ang puting gown nito, marahil ay masaya na itong naglalakad papunta sa altar patungo sa groo— napasandal siya at mas lalong nag-ngingit sa galit. Hindi niya na mabilang kung ilang beses niyang minura ang mga taksil! Binuhay niya ang makina at mabilis na pinaharorot ang sasakyan. Wala siyang pakialam sa paligid, tila siya ang hari ng kalsada. Mabigat ang mga hakbang niya papunta sa unit niya. Pero bago pa niya mabuksan ang pinto, naagaw ang atensyon niya. Isang dalagita! Nakapwesto ito sa sahig at yakap ang sarili, may kasamang maleta at backpack. Sa tabi nito, may isang sulat na nakadikit sa pintuan niya. Para sa isang lasing na tulad niya, mabagal nagproseso sa utak niya. Sino ito? Dahan-dahan niyang hinila ang papel at binasa ang sulat. Logan, wala na akong ibang matatakbuhan. Pasensya ka na, pero kailangan kong iwan saglit si Dina sa’yo. Namatay kasi ang matandang nag-aalaga sa kanya at wala siyang mapupuntahan. Hindi rin siya matanggap ni Sofia kaya hindi ko puwedeng isama sa mansyon. Galing probinsya si Dina kaya walang alam ‘yan dito sa Manila. Hindi ko alam kung kailan ko makukuha si Dina pero sana pagbigyan mo ako. Pagod na akong magpaliwanag. Salamat. Motherfucker! Napahawak sa gilid si Dr. Logan matapos mabasa ang sulat at saka kumuyom nang mahigpit ang kamao nito. Hindi pa ba tapos ang lahat ng ginawa nito sa kanya? Hindi pa ba sapat ang kasalanan nito? Ngayon, pati ba naman ang anak niya sa ibang babae, ipapasa sa kanya? Nanginginig ang kamao niya habang nililingon ang dalagitang tahimik na nakaupo sa harap ng pintuan niya. Nang magtama ang mga mata nila, hindi niya alam kung ano ang mas matimbang—ang galit niya sa kapatid niya o ang lungkot na nakikita niya sa mga mata nito. Ngunit mabilis siyang umiling. Hindi siya dapat maawa sa bata, hindi niya rin ito pamangkin dahil hindi sila totoong magkapatid ni Francis. Anak ang gagong ‘yon ng stepmother niya sa unang asawa nito habang siya naman ay anak ng daddy niya sa unang asawa. Higit sa lahat hindi niya ito responsabilidad. Kaya ano pang dapat niyang gawin? Simple lang. Pinunit niya ang sulat, doon niya binuhos ang galit niya kay Francis saka tiningnan ang dalagita nang diretso. “Umalis ka.” Turan niya sabay turo sa hallway. “P—Pooo?” nagulat ang dalagita. Nanginginig na ito sa gutom lalo’t wala naman binilin na pera ang papa niya basta na lang siya iniwan dito. “Bingi ka ba? sabi ko umalis ka, bumalik ka sa tatay mo!” sumigaw na siya. Nangingilid ang luha ng dalagita pero pilit nitong nilalabanan. “U—Uncle…” Sambit ng dalagita. “Puta hindi kita kadugo, ‘wag mo akong matawag-tawag na uncle!” mas lalo pa siyang nagalit kaya napapitlag ang pobreng dalagita. Mabilis niyang binuksan ang pinto at walang lingon na pumasok sa loob. Ngunit bago pa niya maisara ito, narinig niya ang mahinang tinig nito. “Gutom na gutom na po ako… wala po akong ibang matutuluyan.” Nilingon ito ng binata at tuluyan nang nangilid ang mga luha nito habang yakap ang hello kitty niyang bag. “Maawa na po kayo sa akin… Kahit ilang araw lang. Wala po akong kakilala dito.” Napuno ng inis ang dibdib ni Logan. Batid niyang hindi dapat idamay ang bata sa kasalanan ng ama. Ngunit kahit sino naman sa sitwasyon niya ay talagang madadamay ang dapat madamay. “Wala akong pakialam!” singhal niya. Bahagyang napa-atras ang dalagita sa biglaang sigaw niya. Ngunit hindi pa rin ito umalis. Imbes, mas lalo nitong hinigpitan ang hawak sa bag nito at napakainosente ng mukhang nagsusumamo sa kanya. Mas lalo lang siyang nainis. “Alam mo, hindi ako si Francis. Hindi ako tulad ng ama mong tarantado. Kaya kung iniisip mong tatanggapin kita dito, nagkakamali ka.” Sunod-sunod ang pagbagsak ng mga luha ng dalagita. Pero hindi niya inalintana iyon. Nilalamon talaga siya ng galit. Mariin niyang hinawakan ang pinto at sinara ito sa harapan nito mismo. Muling napapitlag ang dalagita sa gulat. Naiwan sa labas ang dalagita, pilit nilalabanan ang lamig ng aircon sa hallway at kalam ng sikmura. At wala siyang pakialam!