ทะลุมิติมาเป็นพระชายาไร้ค่า

บทนำ

จางเย่วชิงบุตรสาวของภรรยาเอกผู้ล่วงลับของเสนาบดีฝ่ายซ้ายจางเนี่ยนเจิน สตรีวัย18ปีที่ถูกหลงลืมจากบิดาแม้กระทั่งใบหน้าของนางบิดาก็จดจำไม่ได้

เมื่อครั้งเยาว์วัยนางถูกเลี้ยงดูอยู่ในจวนอันใหญ่โตโอ่อ่า สมศักดิ์ศรีบุตรตรีคนโตที่ถือกำเนิดจากฮูหยินตราตั้ง แต่เมื่อมารดาได้ล้มป่วยจนสิ้นลมจากไปตั้งแต่นางอายุเพียง5หนาว ก็ต้องระเห็จไปอยู่ท้ายจวนกับแม่นมและสาวใช้คนสนิทเพียงลำพัง เพราะบิดาหลงใหลฮูหยินรองจนหน้ามืดตัวมัวเชื่อฟังสตรีใจร้ายผู้นั้นทุกอย่าง

ราชโองการสมรสที่ถูกส่งมายังจวนตระกูลจาง ถูกบิดานำมามอบให้กับสตรีหัวอ่อนไร้ซึ่งความมั่นใจในตนเอง อีกทั้งยังหลบซ่อนตัวอยู่แต่ในเรือนทรุดโทรมท้ายจวน เพียงเพราะว่าน้องสาวต่างมารดาของนาง ไม่อยากอภิเษกสมรสกับชินอ๋องผู้โหดเหี้ยมของแคว้น เพราะมีจุดมุ่งหมายที่สูงส่งยิ่งกว่านั้นคือการเป็นไท่จื่อเฟยขององค์รัชทายาท

ชินอ๋องหยางหนิงหลง อนุชาขององค์ฮ่องเต้หยางหนิงเทียนแห่งแคว้นเหว่ยหยาง บุรุษที่ไม่เคยรักหยกถนอมบุปผาทว่าในใจของเขากลับมีสตรีผู้หนึ่งอยู่ในหัวใจมาเนิ่นนานหลายปี

ยามนั้นเขาได้พบเจอโฉมสะคราญล่มเมืองถึงแม้จะอยู่ในวัยที่ยังไม่ปักปิ่น เขาบังเอิญได้พบเจอนางเดินเล่นอยู่ในย่านการค้าของเมืองหลวง พอให้องครักษ์สืบดูจึงทราบว่านางคือบุตรตรีของเสนาบดีจางเนี่ยนเจิน เมื่อถึงเวลาอันเหมาะสมเขาจึงไปขอสมรสพระราชทานจากพระเชษฐา ผู้ซึ่งเป็นจักรพรรดิผู้ปกครองแว่นแคว้น

ทว่าในวันอภิเษกสมรสเขากลับได้รับรู้ความจริงว่า สตรีที่ขึ้นเกี้ยวแต่งมาเป็นพระชายาเอกของตนเองนั้นไม่ใช่คนที่เขาพึงใจ ชินอ๋องจึงไม่แม้กระทั่งมาเปิดผ้าคลุมใบหน้าของเจ้าสาวที่เขาชิงชังรังเกียจ ทิ้งให้ห้องหอที่ควรจะต้องอบอวลไปด้วยความสุขกลายเป็นห้องหอร้าง ที่บรรดาบ่าวไพร่ในตำหนักได้แต่นึกขบขันในวาสนาอันเลวร้ายของพระชายาเอก

เขาสั่งให้บ่าวไพร่ในตำหนักปฏิบัติต่อสตรีที่น่ารังเกียจเฉกเช่นบ่าวไพร่ทั่วๆไป ทั้งยังให้มอบแต่ความยากลำบาก หากมีโอกาสกลั่นแกล้งได้ก็ให้กระทำ เพื่อกดดันให้พระชายาเอกที่เขาไม่ได้ต้องการมอบหนังสือหย่าให้โดยเร็ว

และในวันรุ่งขึ้นหลังจากผ่านพ้นวันเข้าหอ ชินอ๋องก็สั่งขับไล่พระชายาแสนชัง ให้ไปอยู่ท้ายตำหนักพร้อมกับสาวใช้คนสนิทของนางที่ติดตามมาจากจวนตระกูลจาง ก่อนที่เขาจะเดินทางไปออกรบที่ชายแดน เพราะได้รับสารสำคัญว่าชายแดนทิศประจิมว่ามีไส้ศึกแอบแฝงเข้ามาหลายคน และกำลังเกิดคลื่นใต้น้ำที่น่ารำคาญจึงจำเป็นต้องออกเดินทางไปจัดการด้วยตนเอง

ผ่านไปเพียง3เดือนเท่านั้นหลังจากงานอภิเษกสมรส ในตำหนักท้ายวังก็เกิดเรื่องราวการสูญเสียครั้งใหญ่ ที่ไม่มีใครในตำหนักของชินอ๋องรับรู้นอกจากจูลี่ สาวใช้คนสนิทของพระชายาเอกจางเย่วชิง

จูลี่ร่ำไห้อยู่ข้างๆร่างไร้ลมหายใจของพระชายาผู้มีใบหน้าที่งดงามล่มแคว้น ทว่าพระชายาผู้นี้ช่างอาภัพยิ่งนัก เมื่อมารดาตายจากไปบิดาก็ไม่เหลียวแล ครั้นพอได้รับราชโองการสมรสจากฮ่องเต้ ก็ถูกสวามีทอดทิ้งไว้ในห้องหอตั้งแต่วันแรกที่ตกแต่งเข้าตำหนัก และยามนี้แม้กระทั่งลมหายใจนางก็มิสามารถรักษาเอาไว้ได้

อาหารที่จูลี่ไปขอมาจากห้องครัวของตำหนักใหญ่ เพื่อนำมาให้พระชายาได้กินประทังชีวิตในแต่ละวัน ทว่าวันนี้กลับเป็นอาหารมื้อสุดท้ายในวันที่ต้องจากลากันไปตลอดชีวิต

เมื่อผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งความเศร้าโศกเสียใจ สาวใช้คนสนิทกำลังจะไปแจ้งเรื่องการสิ้นชีพของพระชายาเอกให้พ่อบ้านผู้ดูแลตำหนักของชินอ๋องรับรู้ พระชายาจางเย่วชิงผู้ที่จู่ลี่เห็นกับตาว่านางได้สิ้นลมไปแล้ว กลับลืมตาฟื้นตื่นขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับตั้งคำถามที่จูลี่ฟังไม่ค่อยจะเข้าใจสักเพียงนิด

“บ้านใครวะเนี่ย ทำไมเก่าและทรุดโทรมขนาดนี้ แล้วรถเฟอรารี่ลูกรักของฉันล่ะเป็นอะไรมากหรือเปล่า ไอ้ระยำคนไหนบังอาจเอาระเบิดมาปารถฉันแม่จะยิงให้ไส้แตก!!”