ทะลุมิติมาเป็นพระชายาไร้ค่า

บุรุษไร้ใจ

ในทุกๆเทศกาลของครอบครัว จางเย่วชิงจะถูกทอดทิ้งให้กลายเป็นคนนอกอยู่เสมอ แม้กระทั่งในวัยที่ต้องปักปิ่นเพื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่พร้อมออกเรือน นางก็ยังไม่เคยมีพิธีปักปิ่นเฉกเช่นคนทั่วไป มีเพียงแม่นมกับสาวใช้คนสนิทเท่านั้นที่อยู่ร่วมอวยพรในวันปักปิ่นของนาง ซึ่งแม่นมผู้แสนใจดีก็ล่วงลับจากไปได้2ปีแล้ว ยามนี้จึงเหลือเพียงจูลี่สาวใช้คนสนิทที่อยู่ข้างกายเสมอมา

บิดาของจางเย่วชิงรักและใส่ใจบุตรสาวที่เกิดจากภรรยารองของเขาแต่เพียงเท่านั้น หากไม่มีราชโองการสมรสมาที่ตระกูลจาง เขาคงลืมไปเสียสนิทว่ามีบุตรสาวคนโต ที่ถือกำเนิดจากครรภ์ของภรรยาเอกผู้ล่วงลับจากไปตั้งแต่บุตรสาวคนโตอายุได้เพียง5หนาว

แต่ที่นางต้องสวมผ้าปกปิดใบหน้ายามที่ออกไปติดต่อกิจธุระต่างๆ ก็เพราะใบหน้าของจางเย่วชิงในวัย18ปีนั้นงดงามจนล่มเมืองล่มแคว้น จนอาจจะกลายเป็นปัญหาในการหย่าร้างและหลบหนีของนาง จึงต้องปกปิดใบหน้านี้เอาไว้ให้ดี ห้ามมิให้ผู้ใดมองเห็นความงดงามนี้เป็นอันขาด จนกว่านางจะหลบหนีไปอยู่ต่างเมืองที่ห่างไกลได้อย่างปลอดภัย

ชายแดนทิศประจิม

ชินอ๋องหยางหนิงหลงเดินทางมาประจำที่ชายแดนทิศประจิมเป็นเวลา3เดือนแล้ว เพราะมีสายข่าวรายงานมาว่าไส้ศึกเข้ามารุกรานชายแดนฝั่งที่เขาได้รับศักดินาจากพระเชษฐา จึงจำเป็นต้องเดินทางออกจากเมืองหลวงตั้งแต่วันแรกที่อภิเษกสมรสกับพระชายาที่เขารังเกียจและชิงชัง เพราะนางไม่ใช่คนที่เขาร้องขอเพื่อให้ได้มาซึ่งสมรสพระราชทาน

คราแรกชินอ๋องตั้งใจจะเอาเรื่องเสนาบดีฝ่ายซ้ายจอมเจ้าเล่ห์ผู้นั้น ที่บังอาจส่งสตรีอีกคนในจวนมาตกแต่งกับเขาทว่าได้รับข่าวสารจากชายแดนเสียก่อน จึงต้องรีบออกเดินทางมาสะสางเรื่องราวที่ชายแดน เมื่อสะสางทุกอย่างจนเข้าที่เข้าทางค่อยกลับไปคิดบัญชีตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ก็ยังไม่สาย

ชินอ๋องหนุ่มในวัย32 ปี บุรุษผู้มีใบหน้าคมเข้มสมชายชาตรี ทั้งยังมีเสน่ห์ชวนให้เหลียวหลังกลับมามองซ้ำ จุดเด่นของเขาอยู่ที่สันกรามที่คมชัด บ่งบอกว่าเป็นคนที่ซื่อตรงทว่ามีนิสัยโหดเหี้ยมร้ายกาจยิ่ง

ดูได้จากการที่บุรุษสูงศักดิ์ผู้นี้ละทิ้งพระชายาเอกที่เขาไม่ต้องการ ให้ไปพำนักอาศัยอยู่ที่ตำหนักร้างทรุดโทรม เพื่อกดดันให้นางมอบหนังสือหย่าให้เขาด้วยตนเอง ทั้งยังสั่งบ่าวไพร่ให้ปฏิบัติกับนางเยี่ยงบ่าวไพร่ด้วยกันเองไม่ต้องให้ความเคารพใดๆทั้งสิ้น และสั่งให้ทุกคนในตำหนักกลั่นแกล้งสตรีชั่วช้าผู้นั้นตามที่ใจต้องการได้เลย หาได้มีความปรานีใดๆทั้งสิ้น

เพราะสมรสพระราชทานในครานี้ชินอ๋องเป็นผู้ร้องขอจากฮ่องเต้ด้วยตนเอง จึงไม่มีสิทธิ์มอบหนังสือหย่าให้พระชายา นอกเสียจากว่านางจะมอบให้เขาด้วยตนเองการหย่าร้างจึงจะเกิดขึ้นได้ ซึ่งการละเลยและทอดทิ้งก็เป็นวิธีเดียวที่เขาจะได้หนังสือหย่าจากพระชายาไร้ค่าผู้นั้น

“ที่ตำหนักในเมืองหลวงส่งข่าวอันใดมาบ้างหรือไม่”

น้ำเสียงราบเรียบเฉยชาเอ่ยถามองครักษ์คนสนิทไปตามความเคยชิน ทั้งๆที่ในใจไม่ได้อยากรับรู้เรื่องราวใดๆของสตรีน่ารังเกียจผู้นั้นเลยสักนิดเดียว

“ไม่มีข่าวอันใดพะย่ะค่ะ เงียบเชียบเฉกเช่นเคย พ่อบ้านฉีคงจัดการทุกอย่างเรียบร้อยดีกระหม่อม”

“อืม จัดการให้เรียบร้อย เมื่อยามที่พวกเราเดินทางกลับเมืองหลวง หวังว่าข้าจะได้เห็นหนังสือหย่าของนาง ข้าจะได้จัดการตกแต่งพระชายาที่ต้องการเข้ามาแทนที่เสียที”

น้ำเสียงเรียบเฉยเอ่ยออกมาอย่างไม่ยินดียินร้ายในการกระทำของตนเอง ที่ปล่อยให้พระชายาเอกไปใช้ชีวิตตกระกำลำบากอยู่ในตำหนักร้างที่ทรุดโทรม ทั้งยังมอบความยากลำบากซ้ำเติมนางทุกวิธี ไม่เว้นแม้กระทั่งหมอนกับผ้าห่มที่ให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย เขาก็สั่งไม่ให้บ่าวไพร่นำไปให้โดยเด็ดขาด

“พะย่ะค่ะ”

“แล้วข่าวของคุณหนูจางซูเม่ยเป็นเช่นไรบ้าง นางหมั้นหมายกับผู้ใดไปแล้วหรือยัง”

“ยังพะย่ะค่ะ แต่บิดามารดาของนางอยากให้แต่งเข้าเป็นพระชายาเอกขององค์รัชทายาทหยางเฟยเทียน”

สิ้นสุดการรายงานจากองครักษ์ข้างกาย หัวคิ้วดกเข้มได้ขมวดจนแทบจะชิดกันทั้งสองข้าง เมื่อสตรีที่เขารอคอยนางมาเนิ่นนานยามนี้กำลังจะกลายเป็นว่าที่ไท่จื่อเฟยของแคว้นเหว่ยหยาง

ความกังวลและไม่ยินยอมฉายชัดออกมาทางแววตาแสนกระด้างและดุดัน ทว่าเขาก็ยังทำอันใดมิได้หากยังไม่ได้เดินทางกลับไปเมืองหลวง

“จางเย่วชิงเจ้ามันสมควรตาย!! ที่กล้าเข้ามาแทรกแซงวาสนาของสตรีที่ข้าพึงใจ ซีซวนอีก3วันข้าจะเดินทางกลับเมืองหลวง เจ้าจงไปเร่งให้คนของเราสะสางเรื่องราวทางนี้ให้แล้วเสร็จทันกาล”

น้ำเสียงดุดันเอ่ยสั่งการองครักษ์คนสนิท ด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธที่มีต่อพระชายาไร้ค่า เพราะนางกำลังจะทำให้เขาต้องสูญเสียสตรีที่พึงใจไปตลอดกาลให้กับองค์รัชทายาท หลานชายผู้สง่างามจนยากที่จะหาบุรุษใดในแคว้นเข้ามาเปรียบเทียบ

หากเขาไม่ได้รับข่าวสารลับจากผู้หวังดีในจวนตระกูลจาง เขาคงไม่มีทางรู้เป็นอันขาดว่าสตรีที่ขึ้นเกี้ยวมาแต่งงานกับเขาเป็นสตรีชาติกำเนิดต่ำต้อย ที่เกิดจากอนุภรรยาในจวนของเสนาบดีจางเนี่ยนเจิน ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ที่บังอาจนำสตรีไร้ค่ามาหลอกลวงเขา และคงได้เผลอไผลร่วมหอลงโลงกับนางไปด้วยความมึนเมาในรสสุรากำหนัด ซึ่งย่อมมีอยู่ในแล้วในค่ำคืนแห่งกามารมณ์ตามธรรมเนียมประเพณี

กรามแกร่งกัดเข้าหากันด้วยความโกรธแค้นชิงชังที่มากล้นยิ่งกว่าคราใด เพราะเขากำลังจะสูญเสียสตรีที่รักไปตลอดกาล โดยไม่มีทางแก้ไขสิ่งใดได้หากไม่ได้รับหนังสือหย่าโดยเร็วที่สุด