เสร็จจากมื้อเที่ยง เวลาก็เลยผ่านจนเกือบจะถึงเวลานัดหมายแล้ว ผู้บริหารหนุ่มแห่งสเตอร์ลัมล์ก้าวกลับเข้าห้องทำงานแล้วเหลียวตามองไปรอบๆ ผ่อนลมหายใจทิ้งอย่างพอใจเมื่อไม่เห็นร่างระหงของใครบางคนออกมาจากห้องนอน บางทีเขาก็อยากจะจับเธอโยนออกจากห้องให้รู้แล้วรู้รอด จะได้ไม่ต้องมาคอยพะว้าพะวงว่าเธอจะก้าวออกมาทำลายนัดสำคัญนี้หรือเปล่า ก็ได้แต่หวังว่า เมื่อแขกมาถึงเธอจะหลับสนิทเป็นตายไปเลย
ช่วงขาแข็งแรงกำลังจะก้าวเข้าไปดูให้แน่แก่ใจอยู่แล้วเชียว ทว่ายังไม่ทันได้แตะประตูเลื่อน เสียงเคาะประตูจากด้านนอกก็ดังขึ้น พร้อมกับเรือนร่างเพรียวบางของคนคุ้นเคยคลี่ยิ้มสดใสมาให้แต่ไกล จึงรีบเดินตรงไปหา ยืนนิ่งๆ อยู่ตรงหน้าของหล่อน แล้วมุมปากได้รูปก็กดลึกเมื่อคนตรงหน้าเขย่งปลายเท้าขึ้นสูงแล้วจูบแก้มสากของเขาทั้งซ้ายทั้งขวา
“คิดถึงจังเลยค่ะ”
คาร่า วิลล์ตัน นักธุรกิจสุดสวยวัยสามสิบสองปีกระซิบเบาๆ ดวงตาของหล่อนยังมอง
