แต่ถึงแม้จะพยายามเกลียดชังเจ้าหล่อนแค่ไหน แต่ความเสน่หาที่มีต่อหล่อนมันก็ไม่สามารถซ่อนเร้นเอาไว้ได้
เขาหลงใหลหล่อนจนโงหัวไม่ขึ้น...
ภูวดลยืนอยู่ข้างเตียง สายตาจ้องมองใบหน้าแดงระเรื่อของดอกแก้วตลอดเวลา มือของเขายกขึ้นถอดชุดนอนอย่างลนลาน
เมื่อเรือนกายชายชาตรีไร้อาภรณ์ห่อหุ้มแล้ว เขาก็โถมตัวลงไปหาคนตัวเล็กที่นอนตัวสั่นรออยู่ทันที
ผ้านวมถูกกระชากออกไป ตอนนี้สองร่างเปลือยเปล่ากอดรัดฟอนฟัดกันอย่างสนิทสนม
เสียงลมหายใจของภูวดลขาดห่วงหลายครั้ง ปากของเขากลืนกินปากนุ่ม จูบหล่อนอย่างดูดดื่ม ฝ่ามือก็บีบเคล้นไปทั่วกายสาว แสดงความเป็นเจ้าของทุกตารางนิ้วทุกเคลื่อนผ่าน
ทำไมเขาต้องรู้สึกหิวกระหายรุนแรงแบบนี้ด้วย
ดอกแก้วน่ารักเหลือเกิน...
ปากของหล่อนก็หอมหวานยิ่งกว่าหยาดน้ำผึ้งเสียอีก
ร่างกายของเขากำลังจะมอดไหม้เพราะไฟปรารถนาที่สุมทรวงแผดเผา
“ฉัน... ต้องการเธอ... ดอกแก้ว...”
เสียงห้าวกระซิบแปร่งพร
