ภูวดลทนรอให้ถึงสองทุ่มไม่ไหว เพราะร่างกายของเขาโหยหาความอ่อนนุ่มของดอกแก้วรุนแรงเหลือเกิน
รุนแรงมากจนปวดหนึบไปทั้งตัว...
มันไม่ควรเป็นแบบนี้ ร่างกายของเขาควรจะเบื่อหน่าย ควรจะสะอิดสะเอียนกับบทสวาทที่เกิดขึ้นนั่นได้แล้ว
แต่...
แต่ทำไมผลที่เกิดขึ้นมันถึงตรงกันข้ามกับสิ่งที่ต้องการนักนะ
ทุกครั้งที่ได้หลับนอนกับดอกแก้ว...
ร่างกายของเขาก็ยิ่งโหยหา ยิ่งต้องการหล่อนมากขึ้น และมากขึ้น เหมือนเสพติด
ชายหนุ่มถอนใจออกมาแรงๆ ขณะเดินออกไปจากห้องนอนของตัวเอง มุ่งหน้าตรงไปยังห้องนอนที่เขาอนุญาติให้ดอกแก้วขึ้นมาพักอาศัยแทนห้องเดิม
เขาเคาะประตูอยู่สองสามครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา
“หรือว่าอาบน้ำอยู่” ภูวดลพึมพำเบาๆ ก่อนจะดันประตูเข้าไป
เมื่อประตูเปิดออก ความมืดมิดของห้องกว้างก็กระแทกเข้าใส่ใบหน้า
เขาควานหาสวิตซ์ไฟและกดมันให้เปิด ความสว่างกระจายทั่วทุกตารางนิ้วของห้องกว้าง แต่ไม่มีแม้แต่เงา
